Rusland > Het accu lampje gaat branden

Ik open de deur van de kamer om naar de naastgelegen badkamer te gaan. De hospita van het hotel zit al achter haar desk aan het einde van de gang. 'Dobre utra'. Ik groet haar goedemorgen terug. De douche is warm, maar de thermostaatkraan wisselt tussen net iets te heet naar net iets te koud en terug. Snel was ik mijn haar. Het plaatsje Krasnovyokovo heeft verder niet zoveel te bieden. We rijden verder naar de Altai mountains. We mijden de doorgaande weg omdat dit meer kilometers zijn. Op de kaart zijn de weggetjes wit. Dit betekent veelal onverhard. Het valt ons mee hoe goed de zandwegen doorrijden. De kuilen zijn beperkt. De soms kaarsrechte wegen lopen door het glooiende landschap. Bij een T-splitsing staat een koffietentje. We bestellen koffie en een broodje als ontbijt. Terwijl wij buiten voor de deur de koffie nuttigen, stopt een jong stel. Of ze een foto mogen maken. Tuurlijk. De jongen wijst op zijn auto. Achterop zijn auto staat YogurtTV. Hij heeft een eigen YouTube kanaal. Ondertussen loopt hij ook met een kleine videocamera rond. Grappig. Voor de lunch kopen we brood, salami en eieren in een klein winkeltje. Met gebaren komen we een heel eind. Langs de oever van een riviertje parkeren we de auto. Kinderen spelen verderop in het ondiepe maar snelstromende water. Enkele Russen, die verderop picknicken, komen vragen waar we vandaan komen? Ook zij willen met ons op de foto. Op ons gemak rijden we door naar Gorno-Altaisk. Onderweg passeren we Aya. Hier is het duidelijk meer toeristisch. Talrijke hotels en tourorganisaties zijn hier gevestigd. Raften, paardrijden en meerdaagse trekkings alles is hier mogelijk. In de winter zijn er skimogelijkheden. Wij steken de Katun rivier over en rijden het laatste stukje naar Gorno-Altajsk. Een bestelbusje haalt ons in.

Rusland - De Chuya canyon met op de achtergrond de bergketens

Remt flink en als wij hem weer passeren wordt er druk gebaard. Terwijl hij rijdt wijst hij op zijn hond. De hond wordt zelfs op schoot getrokken. We besluiten even te stoppen. We begrijpen dat de man een husky kennel heeft of gehad heeft. Ook heeft hij onderkomens of een camping in Aya. We krijgen zijn kaartje. Wij rijden echter door naar Gorno-Altajsk. In de Lonely Planet staat een leuk hotel. Alleen kunnen we het adres niet vinden. Een geraadpleegde agent geeft aan dat het ver buiten het centrum is. Dat lijkt ons niet. Via de navigatie komen we wel in de straat, maar nog niet bij het hotel. De nummering lijkt per blok te gaan. Waar de navigatie zegt 'bestemming bereikt' zien wij helemaal niets wat op een hotel lijkt. In de verte horen we de donder. Het is niet de vraag of het gaat regenen, maar wanneer. Net als wij willen parkeren, klinkt er een tik onder de motorkap. Ook gaat direct het accu lampje branden. Waarschijnlijk is de snaar van de dynamo gesprongen. Deze was al slecht en piepte soms. Dit betekent dat de accu niet meer geladen wordt. Op praktisch hetzelfde moment breekt de bui los. We blijven in de auto schuilen. Na twintig minuten klaart het weer wat op. Omdat we de auto nu niet meer onbeperkt kunnen starten, gaan we lopend op zoek. We steken het centrale plein over. Hier zit ook een hotel. De eigenaar heet ons, in prima Engels, welkom. Hij heeft nog een kamer met een double bed. Eventueel kan hij vrienden van hem vragen of ze willen ruilen. Het hotel zit in een oud pand van een bank, vertelt hij. Hij gebruikt één verdieping tijdelijk als hotel. Op de eerste en tweede verdieping wonen zo te zien studenten. Het oogt rommelig. Op de derde verdieping is een vleugel als hotel ingericht. De kamer is prima. We kunnen de auto op de binnenplaats parkeren. Ook kunnen we hier morgenochtend de snaar vervangen. De eigenaar vertelt dat er morgen een festival start voor de 260 jarige relatie tussen Rusland en de Altai's. Hij zegt ook dat de dag er na Poetin misschien komt. Dan zijn we hier niet meer. Wanneer we 's avonds de weg zoeken naar een restaurant, komt een meisje aangelopen. Of ze kan helpen? Ze loopt met ons mee naar het restaurant. We nodigen Katarina uit om wat te drinken. Ze heeft al gegeten. Ze vertelt dat ze souvenirs verkoopt met haar moeder op de luchthaven en in het toeristenoord Aya. Ze is afgestudeerd en heeft drie jaar in Dubai gewerkt. Toch is ze weer blij terug te zijn in het Altai district. Ze geeft ons tips voor mooie plekjes langs de Chusky track, de doorgaande route, naar Mongolië. Later op de avond komt ook een vriendin langs. We blijven tot twaalf uur in het restaurant zitten. Daarna gaan we terug naar het hotel. Katarina moet weer om zes uur op.