Kazachstan > Welcome, welcome in Russia

Gisteren hebben we besproken wat te doen als de ringen voor de motor niet of niet tijdig komen. Afgesproken is dat wij met de auto alvast in een rustig tempo richting Rusland rijden. We hopen allemaal dat de motorrijders spoedig kunnen volgen. Milko en Wilco blijven in Semey. Zij gaan ook kijken voor alternatieven. Misschien is hier ook hittebestendig band te koop, waar de uitlaat eerder mee gerepareerd is. Misschien is dit een alternatief om Ulaanbaatar te halen. In Ulaanbaatar zit een KTM dealer. Na het ontbijt nemen we afscheid. We spreken af om in ieder geval iedere dag de satelliet telefoon aan te zetten tussen zes en acht uur. Zo kunnen we in ieder geval contact onderhouden als dit nodig is. Net als we Semey uitrijden, stuurt Milko een update berichtje. De ringen liggen al sinds vrijdag in Almaty, te wachten op de douane. Zucht! Wij besluiten via de grensplaats Shemonaikha te rijden. Dit is een relatief kleinere grensplaats.

Kazachstan - De vijftienduizend kilometer grens is gepasseerd

Daarvandaan willen we binnendoor rijden naar Gorno-Altajsk. In Gorno-Altajsk rijden we het grensdistrict Altai binnen. We volgen hiervandaan de doorgaande route naar de grens met Mongolië. In het grensgebied is het niet overal toegestaan om zonder permit te reizen. Wij hebben geen aparte permit voor de grensstrook. De totale route door Rusland tot aan de grens met Mongolië is ruim 1.200 kilometer. Hier doen we enkele dagen over. Net voor de grens in Shemonaikha tanken we de auto vol en geven we ons laatste Kazakse geld uit in een winkeltje. Om twee uur arriveren we bij de grens van Kazachstan. Als de achterdeur open gaat, zucht de beambte. Zoveel spullen. Hij doet de deur weer dicht en zegt: Rijdt maar door. Ook bij de Russische zijde gaat het betrekkelijk snel. De registratie van de auto en de stempel in het paspoort verlopen voorspoedig. De custom control kijkt wel in de wagen, maar niets hoeft open. 'welcome, welcome' zegt de douanier vriendelijk. We rijden Rusland in. De Russische wegen zijn opvallend goed en zelfs voorzien van logische verkeersborden. We twijfelden een beetje of dit zo blijft. Ook de dorpjes zien we veel kleurrijker en verzorgder uit dan we in de 'Stannen' gewend waren. Wie pinnen onze eerste roebels bij een geldautomaat. Bij een voorbijganger informeren we hoe laat het eigenlijk is. Het blijkt in dit deel van Rusland één uur later te zijn dan in Kazachstan. Snel passen we onze horloges aan. Tegen vijf uur, nieuwe tijd, betrekt de lucht. De lucht is nog donkerder dan gisteren. Opnieuw onweerslichten aan de horizon. We rijden het noodweer tegemoet. Het gaat regenen, heel hard regenen. Het hagelt zelfs. Hagelstenen van twee centimeter omvang kaatsen terug op de motorkap en voorruit. In geen velden of wegen een plek om te stoppen of te schuilen. Er zit niets anders op dan door te rijden. Goed dat de motorrijders hier vandaag niet rijden. Tegen zes uur rijden we het plaatsje Krasnovyokovo binnen. De navigatie geeft aan dat hier een hotel moet zitten. Andere hotels zijn in de directe nabijheid niet te vinden. Het hotel oogt gesloten, maar de deur staat op een kier. Binnen komt een mevrouw ons aarzelend tegemoet. Kunnen we hier slapen? 'Da, da'. In onafgebroken Russisch wordt er van alles uitgelegd. Wij maken er uit op dat zij van het café beneden is en iemand anders over de kamers gaat. Maar meer begrijpen we niet. Er wordt ergens op een prijslijst gewezen. De kamer ziet er simpel maar goed genoeg uit. Ook de hospita voor de kamers is gearriveerd. Beneden in de bar nemen we een biertje met chips. Buiten is het ondertussen weer gaan regenen. Met een pictogram wijzen we op eten. 'Da, da'. In de vriezer liggen dumplings. Één of twee porties?, denken wij te begrijpen. Doe maar twee. De rest van de koelkast en vriezer zijn leeg. De keuken, maar ook de rest van het hotel, ogen niet of hier regelmatig gasten overnachten. Waarom zou iemand ook naar Krasnovyokovo gaan?