Azerbeidzjan > Eindelijk Turkmenistan

's Nachts komt er beweging in de Berkarar. Ik voel het trillen van de motoren en het deinen van het water. We steken de Kaspische zee over. De volgende morgen is er land in zicht. Dit keer is het wel Turkmenistan. Ook de chauffeurs kijken verheugd naar de kust. Hun stemming slaat om als ze het anker horen. 'Not good', zegt één van hen. Er is nog geen plaats is in de haven. Waarschijnlijk moeten we nog vier uur wachten voordat we de haven in kunnen. In de namiddag worden inderdaad de motoren gestart. Zouden we dan toch nog vandaag Turkmenbashi bereiken? Tergend langzaam vaart de ferry de haven binnen. Het schijnt nogal ondiep te zijn. Achteruit legt de Berkarar aan' geholpen door een loodsboot. Waarschijnlijk was het 'wachten' aan boord om ons te laten wennen aan Turkmenistan. Ook nu verloopt alles uiterst traag. Om ons paspoort terug te krijgen moeten we eerst geld voor de brug betalen. Dit lijkt weer een soort havenbelasting te zijn. Met paspoort en betalingsbevestiging gaan we naar het ruim. De klep zit echter nog potdicht. Het wordt ons niet duidelijk waarom de klep niet open gaat. Waarschijnlijk moet eerst iedereen zijn havenbelasting betaald hebben. Als uiteindelijk de klep van de veerboot opent, is het al tegen negen uur. De eerste douane man reageert wat nerveus. Er wordt een auto geregeld. Die moeten wij volgen. We rijden over het haventerrein. Geen idee waar we naar toe op weg zijn. Na een paar minuten rijden, komen we bij het douane gebouw. Hier zien we ook andere passagiers, zonder eigen vervoer, wachten. Om wat onduidelijke reden, mogen wij voor.

Azerbeidzjan - Een kameel op de weg in de Turkmeense woestijn

We beginnen met de paspoort controle. Welkome in Turkmenistan, zegt de beambte vriendelijk. Of we wel een visum hebben? Daarna moeten we 14 dollar betalen bij het loketje er naast. Terug naar de paspoort controle voor de stempel. Hokje nummer vier is voor de auto. Met moeite lukt het de man om het registratie formulier in te vullen. Verbeteringen, met typex, moet hij op alle doordrukvellen maken. Ik denk te begrijpen dat we hier betalen voor een soort wegenbelasting en een prijs per kilometer. De brandstof wordt in Turkmenistan gesubsidieerd. Toeristen betalen een toeslag op basis van de geplande route. Het bedrag loopt op tot boven de honderd dollar. Ondertussen is Chamrat binnen gekomen. Hij is onze gids van Stantours. Met zijn hulp lukt het om het formulier compleet te krijgen. Daarna een stempeltje halen in het kamertje links en eéntje in het kamertje rechts. Bij het betaallokettje reken ik als stap zeven 125 dollar af. Weer terug naar de registratiemeneer. Hij verwijst mij door naar customs. Customs vult een nieuw formuliertje in voor de auto. Daarna, stap tien, moet ik vier Manat afrekenen voor teritority. Chamrat schiet het voor. Terug naar customs. Customs verwijst naar de paspoortcontrole. Zij verwijzen weer terug. Er blijkt echter nog een loketje te zijn waar ik nog niet geweest ben. Hier worden al mijn documenten opnieuw gestempeld. Finished, zegt een beambte lachend. Nu alleen nog de registratie bij de bagagecontrole. Dit is stap vijftien. Alle hokjes en loketjes om gek van te worden. De bagage controle is nog wel een dingetje. Veel koffers moeten open. Als wij alles uit de auto moeten halen, zijn we nog wel een paar uurtjes bezig. De man bij de controle registreert alleen de auto en het aantal personen. Hij praat niet over controle. Ik lijk klaar te zijn. Chamrat gebaart mij de auto snel naar de andere zijde te rijden. Helaas. Ik moet weer stoppen. De motoren en de auto worden nog bekeken. Het lijkt wel of alle beambten mee naar buiten komen. De meeste gewoon uit belangstelling. Een paar kisten moeten open, uitleg over de tent en de jerrycans. Het ritueel bij de grens gaat eigenlijk iedere keer hetzelfde. Iedere keer worden dezelfde vragen gesteld. Dan lijkt het toch eindelijk dat we het land binnen komen. Bij het hek controleert de bewaker als zeventiende stap ons paspoort. Welcome in Turkmenistan, zegt hij terwijl hij het hek opent. Het is inmiddels na middernacht. We volgen Chamrat naar het hotel. Het restaurant en de bar zijn al gesloten. Dit terwijl we sinds vanmiddag niets meer gegeten hebben. Met wat müsli repen ga ik naar bed.