Turkije > De Tempel van Athene

Zo'n dertig kilometer ten zuiden van Tevfikiye ligt de Temple of Athena bij het plaatsje Behramkale. De tempel is 500 jaar BC gebouwd door kolonisten vanafhet nabij gelegen eiland Lesbos. Als we de auto parkeren is ons direct duidelijk hoe we naar de tempel moeten lopen. Aan weerszijde van de steile, met keien geplaveide, weg omhoog staan talrijke souvenirsshops. Ik schat in dat iedereen in dit dorp wel een kraampje heeft. Boven gekomen vallen de restanten van de Griekse tempel direct op. Nog zes pilaren staan overeind. Met de zee op de achtergrond geeft dit een prachtig plaatje. Dit was de klim naar boven zeker waard. Ook staan hier de ruïnes van een oude Ottomaanse moskee. De koepel diende als inspiratie bij de bouw van de Hagia Sophia in Constantinopel, het huidige Istanbul. In Turkije staan maar twee Ottomaanse moskeeën. In het dorpje bestellen we een koffie. Cappuccino heeft men niet maar wel Turkse koffie. Op een kookstelletje wordt de koffie gekookt. In een verguld omhulsel wordt het opgediend. Het ziet er mooi uit, maar helaas is de koffie niet te drinken. Alleen maar koffieprut. We laten het staan. Dan gaan we kilometers maken.

Turkije - De restanten van de oude Griekse temple of Athena

Het idee is om tot Bursa te rijden. Dit is de drie na grootste stad van Turkije. De weg loopt langs de kust van de Bay of Edremit. De weg is breed, maar door de talrijke verkeerslichten schiet het ook niet echt op. Misschien is dit ook de reden waarom de auto's om ons heen de snelheidslimiet van 50 km/pu massaal en fors overschrijden op de zes-baans weg. Voorzichtig passen wij ons aan aan het overige verkeer. Ook om vrachtwagens op onze achterbumper te vermijden. Verderop wordt het beter. Via een redelijke snelweg rijden we verder in noord-oostelijke richting. De motorrijders, die vanmorgen Troje bezocht hebben en niet langs Behramkale zijn gegaan, schieten ook behoorlijk op. We besluiten daarom via Yenis?ehir tot Bilecik te rijden. Onderweg stoppen we langs de weg voor een lunch. Het tentje ziet er niet uit dat hier veel toeristen komen. De eigenaar gebaart ons om mee te lopen naar zijn keukentje. Hij laat de ingrediënten zien voor een tosti met ei, worst en saus. Het ziet er prima uit. Uit de koelkast pakken we zelf twee cola. Een voortreffelijke keuze als lunch. De eigenaar komt vragen of het goed smaakt. Zijn vrouw kijkt trots toe. In gebrekkig Engels legt hij uit dat hij achter het restaurantje woont en aan de overkant bij de school werkt. We maken er uit op dat hij een soort conciërge is. Als we weer verder rijden worden we door beide uitgezwaaid. Dit maken we niet iedere dag mee. Borsa is een grote stad. Hoewel we nog slechts op de rondweg rijden langs de stad, loopt het verkeer volledig vast. Langzaam kruipen we vooruit. Gelukkig blijkt het meeste verkeer naar Istanbul te moeten en kunnen we weer snel verder rijden. Als we tegen half zes Bilecik binnen rijden, is het lastig een parkeerplaats te vinden. Met een beetje passen parkeren we de landrover in een klein gaatje. Vanaf het terras, waar iedereen aan de Turkse thee zit, bekijkt iedereen onze verrichtingen. De eigenaar van de auto achter ons komt aangesneld om zijn auto iets naar achteren te rijden. Via internet kunnen we geen hotel vinden in dit plaatsje. Als we om ons heen kijken blijken we praktisch voor een hotel geparkeerd te staan. Voor de motoren wordt een afzetting van werkzaamheden tijdelijk opzij gezet, zodat de motoren hier veilig achter gestald kunnen worden. Vanuit onze kamer hebben we uitzicht op het plein en op een dakterras aan de overzijde. Misschien een leuke plek om te eten? Op de zesde verdieping blijkt er een leuk restaurant te zitten. Er zitten ook veel lokale mensen. De eigenaresse komt helpen met vertalen, want de menukaart is alleen in het Turks. Na afloop krijgen we een stuk gebak en Turkse thee van het huis. We sluiten de avond af in het park. Hier zitten voornamelijk mannen aan de thee. Het valt niet mee om thee te bestellen. Niemand spreekt Engels. Met handen en voeten krijgen we twee thee. De prijs is niet één Lire, niet twee Lira, maar iets er tussen in. De ober gebaart met een half vingertje, maar 50 cent is het ook niet. Hij kiest eieren voor zijn geld. Eén Lire is genoeg. Als ik er twee wil geven, weigert hij dit te accepteren.