Georgië > De verwarming is kapot

Het eerste wat we doen is de koelvloeistof controleren. Alles is nog goed. Aan de overzijde kopen we wat brood in de supermarkt. Wij willen niet eens vragen of er ook een mogelijkheid voor ontbijt is in het hotel. We rijden Sagarejo uit, op weg naar het klooster van David Gareja. Het klooster is uit de rotsen gehouwen en ligt precies in het berggebied op de grens tussen Georgie en Azerbeidzjan. We hadden begrepen dat de weg er naar toe slecht zou zijn. Omdat we uit gingen van het ergste, valt de weg alles mee. Wel moeten we geregeld flinke gaten ontwijken, maar dat is bijna normaal geworden voor de wegen in Georgië. Als we de grens naderen, is het ons niet duidelijk waar het klooster precies ligt. We rijden een zandpad op redelijk steil naar boven.

Georgië - Het David Gareja Klooster ligt precies op de grens met Azerbeidzjan

Daar staat een wachttoren. Bovenaan wacht een militair ons op, bewapend en met kogelvrij vest aan. Dit ziet er niet uit als het klooster. Hij wijst dat het klooster verder is. Dit is de grens met Azerbeidzjan. Snel keren we om. Bij het binnen lopen van het klooster valt direct op hoe mooi het klooster is. Aan de ene zijde kamers gehouwen uit de rotsen en aan de andere zijde opgemetselde kloostergebouwen, een kerkje en verscheidene binnenplaatsen. Het klooster is nog in gebruik door monniken. Via smalle trappetjes komen we telkens een niveau hoger. Prachtig! Op de weg terug, besluiten we eerst te ontbijten. We parkeren de Landrover, zetten koffie achterin en eten het eerder gekochte brood met het beleg dat we nog bij ons hadden. Vanaf deze plek hebben we uitzicht op het mooie groene glooiende landschap. Het landschap is hier heel anders dan in de noorden van Georgië. Maar ook erg mooi. Vanaf hier rijden we naar Tbilisi. De weg is niet meer dan een zandpad. Verscheidende sporen lopen langs elkaar. We proberen telkens het beste spoor uit te kiezen, maar helemaal zonder hobbels en kuilen gaat dit niet. Aan de linkerzijde rijden we langs de grensposten met Azerbeidzjan. Bij het stadje Rustavi komen we weer op een verharde weg. Rustavi bestaat vooral uit grote saaie flatgebouwen uit de Russische periode. Het ziet er niet aantrekkelijk uit om hier te wonen. Ook in de buitenwijken van Tbilisi treffen we vooral dit type flats aan. Praktisch ieder balkon is voorzien van een satellietschotel. In de binnenstad van Tbilisi is het verkeer druk. Op de boulevard rijden de auto's rijen dik. Het is goed opletten op het verkeer om ons heen, maar ook nog op de te volgen route.

Georgië - De Bridge of Peace in Tbilisi is verlicht in de kleuren van de Georgische vlag

Het hotel ligt net iets buiten het oude centrum van de stad. We kunnen gelukkig onze bagage al op de kamer leggen. We willen namelijk zo snel mogelijk naar een garage in verband met de koelvloeistof lekkage. We vertrouwen het niet. De hotel-eigenaar helpt ons om de Landrover dealer op de kaart aan te wijzen. De dealer bevindt zich aan de uitvalsweg naar het noorden. We passeren talrijke automerken, maar kunnen de Landrover dealer niet vinden. Als we het vragen worden we afwisselend naar links en naar rechts gestuurd. Dit schiet niet op. Ondertussen begint de temperatuur van de koelvloeistof weer op te lopen. Snel vullen we de koelvloeistof bij. In een zijstraatjes zit een klein garagebedrijfje. De eigenaar wil wel even kijken. We rijden Brutus de garage in. Direct hangen vier hoofden onder onze motorkap. De lekkage zit bij de doorvoer naar binnen bij de verwarming. Er worden twee slangetjes losgedraaid, maar deze zijn in orde. Het probleem zit in de verwarming binnenin, zegt de monteur. Ik kan het oplossen, maar dan doet de verwarming het niet meer. Een prima oplossing als we hiermee verder kunnen reizen. In een half uurtje is het werk geklaard. Hopelijk is het probleem nu opgelost. Op de terugweg blijkt het nut van de navigatie. We worden links, rechts en via u-bochten gestuurd en komen precies uit bij het hotel. Dit hadden we nooit met een kaart teruggevonden. Er zijn zoveel eenrichtingswegen in Tbilisi. Van het hotel naar het centrum van Tbilisi is het ongeveer 20 minuten lopen. Overal op straat worden voorbereidingen getroffen voor het feest morgen. Morgen is het onafhankelijkheidsdag. Podia worden opgebouwd, straten zijn afgesloten en op het centrale Freedom plein zijn de tribunes opgebouwd voor de parade. Ook zonder onafhankelijkheidsdag is Tbilisi een leuke stad. Overal zijn volop terrasjes in de oude wijk. Op één van de terrasjes strijken we neer voor het eten. Pas tegen middernacht nemen we een taxi terug naar het hotel. De chauffeur heeft geen navigatie nodig. Hij kent alle kleine binnendoor sluiproutes. Wel zo handig.