Mongolië > De weg wordt geasfalteerd

Helemaal niets. Alleen steppen en woestijn. We hebben geen idee of we het gaan halen over de slechte wegen. We zien het wel. We slaan eten in en bereiden ons voor op eventueel een overnachting in de tent langs de kant van de weg. Als we Khovd uitrijden blijkt de weg geasfalteerd te zijn. Iedere goede kilometer is vandaag meegenomen. Ook door het National Park Khar Us Lake is de weg geasfalteerd. Langs de kant van de weg staan twee jongens met pech. We stoppen. Hun distributieriem is gebroken. Of wij weten hoe je een nieuwe monteert? Dit is geen eenvoudig klusje om zelf te doen. Wij kunnen hen hierbij niet helpen. Wel kunnen we wat water achter laten. Zij hebben niets meer. We rijden op asfalt tot kilometer paal 175. Dit betekent dat we bijna tot de helft goed wegdek gehad hebben. Vanaf hier wordt hard gewerkt om ook de rest van de weg te asfalteren. De onverharde weg rijdt direct een stuk minder snel. Regelmatig komen we in kuilen terecht, waarbij de achterzijde van de auto omhoog komt.

Mongolië - Men is druk bezig om de oost west verbinding te asfalteren

Alle spullen rammelen door de wagen. Zou alles heel blijven? Achter de auto hangt een grote stofwolk. Binnen in de auto is geen plekje meer waar geen stof ligt. De hoofdroute is net als gisteren slecht. Een wasbord patroon is ingesleten. Hier valt niet op te rijden. Doordat de voorwielen geen grip meer hebben, gaan de achterwielen duwen door de vierwiel aandrijving. Hierdoor raakt de auto stuurloos en begint te driften. Voorzichtig rijden we over deze stukken of nog beter we proberen een ander spoor naast deze weg. Soms liggen er tientallen sporen naast elkaar op de vlakte. Het maakt eigenlijk niet uit waar we rijden. Alle sporen leiden naar Altai. Waar het kan, draaien we de nieuwe in aanbouw zijnde weg op. De weg is weliswaar nog niet geasfalteerd, maar de weg is wel vlak. We moeten soms weer van de weg af omdat bergen zand de weg versperren. Kilometers lang proberen we af en toe een stuk van de weg te nemen en dan weer een stuk offroad. Uiteindelijk komen we rond half acht Altai binnen rijden. Het geselecteerde guesthouse uit de navigatie kunnen we niet vinden. Niemand heeft er van gehoord. We besluiten het hotel te nemen bij de ingang van het dorp. De kamers zien er goed uit en er is wifi. Bij de receptie zien we dat het hier een uur later is. Men hanteert hier al Ulaanbaatar tijd. Snel gaan we wat eten in het stadje. Als we naar een restaurant vragen, blijkt er precies één te zijn. De menukaart is in het Russisch. We wijzen een gerecht aan op een andere tafel. Een soort bami aan met vlees en patat. Het smaakt nog goed ook. Wanneer ik naar bed ga is Milko nog altijd niet gearriveerd. Hij is nog anderhalf uur van Altai. Ik ben benieuwd hoe zijn reis verlopen is. Het lijkt mij geen pretje om het laatste gedeelte in het donker te rijden.