Fiji > Het hotel is gesloten

De luchthaven van Auckland toont direct veel gezelliger dan Guangzhou. De winkeltjes nodigen meer uit en tussen de winkels zijn prima zitgelegenheden. Heel veel tijd hebben we hier niet voor. Vanuit Amsterdam is onze bagage gelabeld tot aan Auckland. Dit betekent dat we de bagage van de band moeten halen, door de douane moeten en daarna opnieuw weer moeten inchecken voor onze laatste vlucht naar Fiji. Bij de douane staat een lange rij. Gelukkig blijk ik een e-paspoort te hebben en kan ik aansluiten in de aanzienlijk kortere rij voor de zelfscanapparaten. Het scannen gaat goed, maar het proces eindigt met een foutmelding. Ik moet mij alsnog melden bij de assistance-desk. Ik blijk nog geen visum te hebben. Ik krijg één visum voor drie maanden voor Nieuw Zeeland in mijn paspoort. Bij de bagagecontrole is vooral aandacht voor etenswaren en of de bergschoenen wel schoon genoeg zijn. Ik mag door. Vanuit de aankomsthal lopen we door naar de vertrekhal. Zonder dat we er erg in hebben lopen we met onze hoofdbagage richting de bagagecontrole. “He guys, did you checked in?”, wordt ons gevraagd. Eh nee? Hiervoor moeten we naar de lager gelegen verdieping. Bij het vliegticket naar Fiji blijkt nog geen bagage inbegrepen te zijn. We moeten hiervoor fors extra bij betalen. We hebben geen keuze en betalen gelaten. Als we voor de tweede keer bij de handbagagecontrole komen, zijn we wel goed. We hebben zelfs nog even tijd voor koffie en een broodje. Tijdens de vlucht naar Fiji is geen maaltijd inbegrepen. Althans niet voor ons. Wij schijnen een speciaal seat-only ticket te hebben. Hierbij is geen maaltijd inbegrepen. Veel andere passagiers hebben een 'normaal' ticket. Misschien waren wij met een normaal ticket ook wel goedkoper uitgeweest, omdat we nu de bagage nog bij moesten betalen. We zullen het nooit te weten komen. Air Nieuw Zeeland verrast misschien met dit concept, maar ze verrassen ook met het veiligheidsfilmpje. In plaats van de saaie instructies, is de hele film in rap vorm gemaakt inclusief dansjes. Hierdoor zijn de instructies opeens leuk om te bekijken. Net voor half één zet ook dit toestel de landing in naar de luchthaven van Nadi op het grootste eiland van Fiji, Viti Levu. Het regent! Het is het regenseizoen in Fiji. Dit betekent soms een flinke bui en daarna weer lekker warm. Wel voelt het hierdoor drukkend warm. Bij de douane wacht een verrassing. De beambte betwijfelt of het door ons opgegeven overnachtingsadres bestaat. Zelfs bij het tonen van de reservering zegt de douanier de eigenaar te kennen en dat het hotel gesloten is. Hij belt het hotel. De eigenaar bevestigt zijn verhaal. Enkele weken geleden heeft de eigenaar de tussenmaatschappij al laten weten dat de boeking niet door kon gaan. Het hotel is failliet. Er zit niet anders op dan naar een andere bestemming te gaan zoeken. Iets waar we na bijna veertig uur reizen helemaal niet op zitten te wachten. De douanebeambte maakt zich vooral druk of er een geldig adres op de douane-verklaring staat. Zal ik dan maar Shangri-La's Fijian Resort als adres opschrijven?, vraagt hij. Daarna stempelt hij het paspoort en de verklaring af. Het schijnt niet uit te maken of we daar nu wel of niet overnachten.

Fiji - Het huisje op Fiji

In de aankomsthal melden wij ons bij de autoverhuurder. We krijgen een summiere uitleg over het verkeer in Fiji. De maximum snelheid buiten de dorpen is tachtig en verkeersboetes en schades worden doorberekend. Dat het verkeer links rijdt wordt waarschijnlijk vanzelfsprekend gevonden, dat het niet gemeld hoeft te worden. Het stuur zit immers al aan de andere zijde. We besluiten de stad Nadi voorbij te rijden en richting de Coral coast te rijden. Via de website booking.com zien we een alternatief hotel op zo'n twintig kilometer van de plek waar we oorspronkelijk zouden slapen. We besluiten er heen te rijden. In het Yatule resort zijn gelukkig nog huisjes beschikbaar. We krijgen drie verschillende onderkomens te zien. Zeezicht, poolzicht en de suite. We kiezen voor het strand uitzicht. Op het terras bestellen we een biertje. Hier zijn we wel aan toe. Ook een goed moment om de verjaardag van Allert te vieren. Die zouden we door het reizen en de problemen met het hotel bijna vergeten. ‘s Avonds maken we ons niet meer druk. Op het terras bestellen we een maaltijd met bier. Een gitarist komt speciaal langs voor een Yatule welkomstsong. Aan de gezichten te zien van de andere gasten hoort dit ritueel er gewoon bij en hebben zij dit ook gehad. Na het eten gaan we snel naar bed.