Roemenië > De oude stad Veliko Tarnovo

Het ontbijtbuffet in het hotel is beschikbaar tussen 07:30 en 10:00 uur. Om klokslag half acht betreden we de ontbijtruimte. Op de broodjes na staat alles al gereed. Snel wordt ook het brood gebracht. Na het ontbijt rijden we Sofia uit via een brede boulevard. Buiten de stad gaat de boulevard over in een snelweg naar het oosten. Een brede weg met twee en soms drie rijbanen. Het landschap in Bulgarije is veel glooiender dan bijvoorbeeld Macedonië en Albanië. Hierdoor kent de snelweg weinig scherpe bochten of steile stukken. Zonder problemen kunnen we bijna overal negentig tot honderd km/pu rijden. Na een uurtje rijden gaat de snelweg over in een tweebaansweg (met één rijstrook per rijrichting). De weg loopt door de dorpjes heen. Het is opvallend dat de Bulgaren strikt terug gaan naar de vijftig km/pu. Wij volgen. Dit is gelukkig niet voor niets. In verschillende dorpjes staan politiecontroles. De favoriete positie is in de schaduw onder de dorpsboom. We passeren alleen in de ochtend al vijf controles. Het lijkt wel of ieder dorp zijn eigen politiecontrole heeft. Wij mogen overal doorrijden. Tegen het middaguur rijden we Veliko Tarnovo binnen. Deze omgeving was in de oudheid de belangrijkste stad van Bulgarije. De restanten van ommuurde Tsarevets fortress liggen op een drietal heuvels in de stad. Bij het binnenrijden van de Veliko Tarnovo, verwachten we borden die verwijzen naar deze historische plek. Helaas, op één bordje na, zien we geen aanwijzingen meer. Op de navigatie kunnen we de plek ook niet achterhalen omdat we de Bulgaarse tekst niet kunnen herleiden. We besluiten het te vragen. Een taxi chauffeur komt direct aanlopen. ‘Do you need help?’ Hij kijkt wat moeilijk als we de afbeelding van het kasteel laten zien. Er zijn afgesloten wegen en het is lastig uit te leggen, zegt hij. Hij biedt aan voor tien lev (ongeveer vijf euro) voor ons uit te rijden. Ach, hij zal er wel een slaatje uit slaan, maar het is wel handig? Even later moeten wij flink gas bijgeven om de kleine gele taxi bij te houden. We rijden door een wir-war aan straatjes. Dit was inderdaad lastig uit te leggen.

Roemenië - De toegangsbrug naar de oude stad Veliko Tarnovo

Op een parkeerterrein stopt de chauffeur. We zien maar vier andere auto's. Zou het hier zijn? De chauffeur geeft het verlossende antwoord. Dit is het standbeeld van de familie die de stad in 800 gesticht heeft. Hij vond dat we die ook even moesten zien. Daarna gaan we weer hup achter hem aan. Bij de tweede stop gebaart hij dat we moeten parkeren. Verderop is geen parkeergelegenheid. Stap in mijn taxi en ik breng jullie naar de toegangspoort. Wel zo makkelijk. Voordat we de ommuurde stad in gaan, nemen we eerst iets te drinken. Het is vandaag prachtig weer en zeker boven de dertig graden. Ook in de ommuurde stad is het warm. Zo rond het middaguur staat de zon loodrecht op het complex. Er is nauwelijks schaduw. Op ons gemak lopen we naar de Baldwin tower. In deze replica van de toren zat Boudewijn van Vlaanderen gevangen na een nederlaag tijdens de batlle van Adrianople in 1205. Op de hoogste top van het fort staat de patriarchale orthodoxe kathedraal. Het kerkje heeft van binnen geen fresco's, die we normaal in de kerkjes zien, maar moderne kunstachtige kerkelijke afbeeldingen. Een vreemde combinatie. Een klein stukje lager op de heuvel van het fort liggen de restanten van het voormalige paleis. Tenslotte bezoeken we op de uiterste punt de executierots. Hiervandaan werden mensen in de Jantra rivier gegooid als ze veroordeeld waren. Na de middag rijden we richting Roemenië. Bij een benzinestation maken we ons Bulgaars geld op. Toch nog goed voor bijna veertig liter diesel. Tijdens deze reis hebben we veel verschillende valuta's nodig, maar de dieselpomp is een prima manier om van de restjes af te komen. We laten gewoon zien wat we hebben en daar wordt voor getankt. Nabij het plaatsje Ruse ligt de grens met Roemenië. In tegenstelling tot alle voorgaande grenspassages is het hier druk. Zo'n vijfhonderd meter voor de grens sluiten we aan in de rij wachtende auto’s. Langzaam komt het eerste loketje in beeld. We zijn nog aan de Bulgaarse zijde van de Donau, de grensrivier. Hier maakt men zich niet druk over de paspoorten, maar wel of wij twee euro tol betaald hebben om over de brug te mogen rijden. Aan de andere zijde van de brug sluiten we weer aan voor de grenscontrole naar Roemenië. De paspoorten worden gescand. Bij de meeste overgangen wordt het paspoort gescand. Het stempelen in de paspoorten wordt steeds zeldzamer. Tot nu toe hebben we nog meer drie stempels gescoord. Ook Roemenië kent een vignet. Net over de grens moeten we betalen om op de Roemeense wegen te mogen rijden. Omdat we later in deze reis opnieuw Roemenië in komen, hebben we aan zeven dagen niet genoeg. We kopen een vignet voor een maand. We krijgen alleen een bonnetje mee dat we betaald hebben. Het vignet is elektronisch geregistreerd, legt de man uit. Het kenteken wordt gescand. We rijden officieel Roemenië binnen. Vanaf de grens is het nog zo'n zeventig kilometer naar Bukarest. Het is vrijdag aan het einde van de middag. Files zijn er op de uitvalswegen, gelukkig niet de stad in. Via een boulevard rijden we naar het centrum. Naast de weg vervoeren oude trams de forenzen. Soms staat een auto stil op de rechterbaan, soms stopt iemand abrupt op de linkerbaan om af te slaan. Het blijft goed opletten, maar echt lastig rijdt het niet. Ons hotel ligt een halve kilometer van het centrum. We kunnen de auto tegenover het hotel parkeren op een afgesloten terrein.

Roemenië - Het ministerie van buitenlandse zaken

Het is nog altijd warm en boven de dertig graden. Toch neemt de bewolking en de wind toe. Een regenbui met enkele donderklappen volgt. Na de bui lopen we de stad in. Op advies van de jongen bij het hotel lopen we naar links. Na enkele honderden meters blijken we de verkeerde kant op te lopen. We hebben hem waarschijnlijk verkeerd begrepen. Omstanders helpen ons in de richting van het centrum. We treffen een leuk restaurantje. Helaas keert de regen terug. Tussen de druppels door lopen we via een wir-war van straatjes terug naar het hotel.