Indonesië > Slapen bij een lokale familie

De badkamer ziet er eenvoudig uit, maar tot mijn verbazing komt er gewoon warm water uit de douche. Alleen de wastafel heeft geen warm water. Om me te scheren gebruik ik het water van de douche. Ik pak mijn bagage in. Hierbij gaan de spullen die ik de komende dagen niet nodig heb in de hoofdbagage. De spullen voor vannacht gaan in een aparte tas en tenslotte gaan de spullen voor de wandeling in mijn rugzak. We bezoeken vandaag twee traditionele dorpjes aan de voet van de Inierie vulkaan. Wanneer we naar het eerste dorpje rijden, zie ik de 2245 meter hoge top van de vulkaan bedekt onder een wolkendek. De vulkaan is nog wel actief, maar is voor het laatst zo’n 10.000 jaar geleden uitgebarsten. De dorpjes behoren tot de Ngada bevolking. Hun rieten huizen met opvallende hoge nok staan rond het dorpsplein. Op het plein heeft iedere clan een Ngadhu, een soort rieten parasol en een Bhaga, een klein met riet bedekt huisje. Hier worden de voorouders herdacht en worden ceremonies uitgevoerd. Het eerste dorpje dat we bezoeken is Luba. Enkele oudere inwoners volgen ons vanaf hun veranda. De overige dorpsbewoners werken op het land. De meeste kinderen zijn naar school. Er staan vier ‘parasols’ op het dorpsplein, wat betekent dat er vier clans samenleven in Luba. Het tweede dorpje ligt vlakbij. We wandelen ernaartoe. Dit dorpje, Bena, wordt vaker door toeristen bezocht. Bij de entree krijgen we een sarong sjaal omgehangen als teken dat we betaald hebben. Dit dorpje is groter en hier bevinden zich meer traditionele huizen langs het langgerekte dorpsplein.

Indonesië - Uitzicht op het traditionele dorp Bena

De bewoners die aanwezig zijn proberen allemaal iets te verkopen. Ook zijn mensen bezig met het kraken van noten, het weven van kleden of met het schoonmaken van de veranda. Helemaal aan het einde, achter het Mariabeeld, is er een prachtig uitzicht over de diepe vallei. Het is bijzonder om te zien hoe de mensen wonen en leven. Na het bezoek aan de dorpjes rijden we verder langs de kust van Flores in westelijke richting. Bij het plaatsje Aemere staat de lunch gereed. Omdat we de keuze gisteren al doorgegeven hebben, worden de gerechten op naam uitgeserveerd. Bij sommige Nederlandse namen heeft de ober het moeilijk. Gelukkig kan hij er zelf hartelijk om lachen. Na de lunch zijn er drie opties om in het bergdorpje Belaraghi te komen. Lopend vanaf Aemere is het ongeveer drie uur wandelen. Er bestaat een mogelijk eerst een stukje met een pickup wagen te rijden en dan nog een uurtje te wandelen en het is mogelijk om met de pickup wagen naar het dorp te rijden. Ik kies voor de eerste optie. Met z’n vieren volgen we Rennie, de gids. Ook lopen er twee volgers mee om ons te begeleiden. Dit lijkt wat veel voor zo’n klein groepje. Waarschijnlijk hadden ze verwacht dat meer mensen voor de langere wandeling zouden kiezen.

Indonesië - Een wandeling naar het dorp Belaraghi

Omdat we vanuit de kustplaats vertrekken, gaat de route vooral omhoog. We passeren huizen van het dorp. Rennie laat de kokospalmen zien, de palmen die voor de arak gebruikt worden, papaja en vanille. Buiten het dorp loopt de route door het grasland. Nog altijd gaat de route omhoog. In een rustig tempo klim ik hoger en hoger. De Inierie vulkaan is goed zichtbaar, maar nog altijd in wolken gehuld. Ik denk ook niet dat de vulkaan er vandaag nog uit komt. Het wordt steeds bewolkter en in de verte klinkt een donder. Voor ons hangen donkere wolken. Naar mate we hoger komen wordt het uitzicht achter ons op de bergen en de zee steeds mooier. De regen blijft gelukkig uit en de donkere lucht blijft voor ons hangen. Wanneer we door het bos verder klimmen, klimt één van de begeleiders in een boom om een vrucht te plukken. Binnen enkele ogenblikken zit hij vijf meter. Een tak breekt af, maar gelukkig valt hij niet. Hij komt terug met pitahaya, een soort passievrucht. Rennie laat zien hoe je dit kunt eten. Het smaakt wel lekker, maar er zitten ook grote pitten in. Af en toe houden we even pauze tijdens de klim. Wanneer we bij zo’n stop vragen of het nog ver is, zegt Rennie lachend dat we er bijna zijn en dat de muziek al hoorbaar is. Vijf minuten later lopen we het dorp Belaraghi binnen. De andere reisgenoten zijn er ook. We worden welkom geheten met een welkomstceremonie met muziek en dans. Misschien had ik eerder behoefte aan schone kleren. Door de klim en de hoge luchtvochtigheid is mijn T-shirt doorweekt. In traditionele kledij begeleiden de dansers en de muzikanten ons naar het centrum van het dorp. Hier krijgen we thee aangeboden. Stickman had ons al gewaarschuwd dat bij de ceremonie ook een varken geofferd wordt volgens de tradtitie. Het is wel zo netjes om hierbij aanwezig te zijn, maar voor wie het niet wil zien kan een andere kant op kijken, benadrukt hij. Er wordt een varken gebracht. Het dier voelt zijn lot al aankomen en gilt als een varken in nood. Zijn pootjes worden bijeengebonden en met een flinke tik met een mes tussen zijn ogen wordt hij geofferd. Het bloed wordt in een bakje opgevangen. Iedereen slaapt vanavond bij een familie in een huis. Ik slaap bij Mama Mani. Hoewel niemand een woord Engels spreekt, word ik vriendelijk welkom geheten in het houten met riet bedekte huis.

Indonesië - Muziek en dans tijdens de ceremonie in Belaraghi

Mijn slaapplek wordt getoond. De eerste ruimte is altijd de gastenkamer. Hier ligt een twee persoonsmatras voor mij en er hangt een klamboe. Ik ben nog steeds doorweekt van de wandeling. Ik pak mijn handdoek en begeef me naar de Mandi, de lokale badkamer. In een betonnen bak bevindt zich water en een scoop, een plastic bakje, om het water over je heen te gooien. Het water ziet er niet heel schoon uit. Ik was mij een beetje en giet het water over mijn hoofd om ook wat af te koelen. Daarna gebruik ik de deodorant om mij vooral weer schoner te voelen. Ik ga bij de familie op de veranda zitten. Ik krijg thee aangeboden. Ondanks de taalbarrière, laat ik hen mijn boekje met foto’s van Nederland zien. Het is inmiddels donker en met een zaklantaarn licht ik bij. Om zeven uur vindt er nog een ceremonie met offeren plaats. Dit vindt toevallig plaats bij mijn familie in huis. Omdat ze ons zien als familie en niet als gasten, mogen we in de huiskamer / keuken komen. Hiervoor stap ik door een klein houten deurtje. In de hoek van de kamer brandt een houtvuur. Dit lijkt mij brandgevaarlijk in een volledig huis van hout en riet. Wanneer wij allemaal binnen zijn wordt ook de kip binnengebracht. De kip wordt ritueel geslacht door zijn bek open te snijden. Hierdoor is het beestje niet direct dood. Met een takje worden de ingewanden er uitgehaald. De man des huizes kan op basis van de ingewanden bepalen of de kip goede of slechte voortekenen geeft. Gelukkig concludeert hij de goede, terwijl het beestje zelf al boven het vuur geroosterd wordt. Even later gaat een kommetje arak drank rond, gevolgd door stukjes van de kip. Ik nip aan de sterk alcoholische arak en neem een stukje van de kip. Het vlees is taai. Na deze ceremonie staat buiten het eten voor ons gereed op het centrale plein. Een heerlijke combinatie van rijst, kip, varken en groente. Na het eten krijgen wij nog een optreden van bamboefluiten. Het is in het dorp de traditie dat iedereen leert spelen op een bamboefluit. Het orkest speelt verschillende stemmen, waardoor een mooi geluid gebracht wordt. Rennie is de dirigent van het orkest. De spelers moeten lachen wanneer wij mee gaan zingen met het lied ‘Den Uil is in de olie’, voor ons een carnavalskraker uit 1974. Na het optreden ga ik naar bed. Ik trek mijn eigen kussensloop over het kussen en kruip in mijn lakenzak.

Indonesië - Praktisch alle dorpsbewoners bespelen de fluit