Indonesië > Aankomst op Denpansar

Na het eten worden de lichten in de cabine gedimd. Ik blaas mijn kussentje op en leg mijn hoofd tegen de zijwand. Ik dommel af en toe weg, maar echt slapen doe ik niet. Toch heb ik de indruk dat de vlucht van twaalf uur redelijk snel voorbijgaat. Wanneer de vlucht nog drie uur duurt, zet ik de cabaretvoorstelling van Kasper van der Laan aan. Mooi om hier met gesloten ogen naar te luisteren. Wanneer de tweede maaltijd geserveerd wordt, schrik ik weer wakker. Ik heb een stukje van de video gemist. Ik spoel de voorstelling zo’n drie kwartier terug en luister het stuk dat ik gemist heb. Ook ontmoet ik al enkele medereizigers rond mij in het toestel. De reisgroep bestaat uit twaalf personen. Ik had tot nu toe nog geen medereisgenoten gespot. Iemand die ik het vroeg op Schiphol, reisde door naar Vietnam. Rond half vijf, lokale tijd in Singapore, wordt de landing ingezet. Ik vlieg met hetzelfde toestel door naar Bali. Alle passagiers moeten echter van boord om even later weer in te checken. Dit geeft mij de gelegenheid om naar het toilet te gaan. Dit blijkt lastiger dan gedacht. Het toilet is buiten de wachtruimte. Wanneer ik weer terug naar de wachtruimte wil, wordt mijn boardingpas nauwkeurig gecontroleerd en moet mijn handbagage en schoenen door scanner. Het is niet beter. Even later kan ik weer aan boord en neem ik plaats op dezelfde stoel als op de eerste vlucht. Het toestel is ondertussen schoongemaakt. De kussentjes en dekentjes zijn opgehaald. De plek van de jongen uit de Filipijnen wordt ingeruild door een Duitse reizigster. Zij is enkele weken op Sri Lanka geweest en gaat nu verder naar Lombok voor een duikcursus. Het begint al te schemeren wanneer we opstijgen. Al snel is het geheel donker buiten. Net iets na acht uur landen we op de luchthaven van Denpasar op Bali. Ik heb vooraf mijn visum al geregeld en de Customs Declaration. Hierdoor kan ik direct doorlopen naar de douanepoortjes. Mijn paspoort wordt gescand. Ik veronderstel dat hier ook direct gecontroleerd wordt of ik over een visum beschik. Bij de bagageband duurt het even voordat de bagage arriveert. Met mijn koffer loop ik naar de aankomsthal. Hier neem ik alvast Indonesisch geld op bij de geldautomaat. Met tweeënhalf miljoen rupiah ben ik in één keer miljonair. En dit voor 145 euro. Ik stop een stapel 100.000 biljetten in mijn portemonnee. Het biljet van 100.000 rupiah is het grootste biljet, terwijl dit maar ongeveer zes euro waard is. In de aankomsthal ontmoet ik Anton. Anton is een lokale reisbegeleider, geboren op Flores. Als kind heeft hij polio gehad waardoor zijn linkerbeen verlamd is geraakt. Hij heeft zichzelf lopen geleerd met behulp van een stok.

Indonesië - De vers gevangen vis wordt geserveerd op de terrassen op het strand

Terwijl hij ons naar de bus begeleidt, roept hij lachend dat we hem ‘the Stickman’ mogen noemen. We reizen met een groep van twaalf personen. Ideaal zo’n kleine groep. Zo op het eerste gezicht een leuke samenstelling. Ik doe mijn best om al zoveel mogelijk namen te onthouden. Door de lange vlucht, merk ik dat ik niet meer helemaal scherp ben. Eén reiziger is al enkele dagen op Bali. Ik ontmoet hem bij het hotel. Anton geeft aan dat we twee nachten op Bali verblijven. In het oorspronkelijke programma zouden we morgenochtend al doorvliegen naar Flores. Uit eerdere reizen bleek dit een te vermoeiend programma te zijn. Hierdoor kunnen we morgen rustig aan doen. Met enkele reisgenoten drink is een Bintang biertje in de lobby en ga daarna slapen. Omdat er geen medereiziger op indeling heeft geboekt, heb ik een kamer voor mijzelf. Wel zo lekker.