Indonesië > Een regenachtige dag op Sumbawa

‘Salemat Pagi’ klinkt het wanneer ik de ontbijtzaal binnen kom. De serveerster is druk bezig met het tostiapparaat. Een boterham zit vast. Wanneer het brood weer verwijderd is, heeft zij tijd om een eitje voor mij te bakken. Om acht uur stappen we weer in de bus. Vandaag hebben we flinke reis voor de boeg. Hoewel de afstand ‘maar’ 250 kilometer is naar Sumbawa Besar, duurt dit naar verwachting wel de gehele dag. Net buiten Bima liggen velden voor de zoutwinning. Ieder veld wordt omgeven door kleine dammetjes. Normaliter kan mijn tijdens de vloed zout water op de velden laten stromen, waarna het water verdampt. Echter door de regenval in de deze tijd van het jaar, staan de velden al onder water en is er geen zout te zien. Zo ver ik kan kijken zie ik zoutwinningsvelden liggen. De eenvoudige overkappingen die tussen de velden in staan voor de eigenaren, staan er verlaten bij. ‘Stickman’ vertelt dat men bij de zoutwinning steeds meer last heeft van plastic deeltjes in het zout. Dit komt door het afval dat in zee raakt. Afval is sowieso een probleem in Indonesië. Iedereen gooit wat niet meer nodig is gewoon weg. Overal ligt zwerfafval. ‘Stickman’ wijdt dit aan het verleden. Toen was men gewend eten te dragen in bananenbladeren en dranken in bamboe buizen. Wanneer men het niet meer nodig had, gooide men het terug in de natuur. Met de hedendaagse verpakkingen doet men dit nog steeds. Hij vertelt een verhaal van een eerdere reisgroep. Een Indonesisch jongetje gooit een leeg pakje weg. Wanneer hier iets van gezegd wordt, kijkt de jongen verbaasd op. ‘Het pakje is leeg hoor’. Het is vandaag maar goed dat we een reisdag hebben. Het is bewolkt en zo nu en dan valt er regen. Het leven op straat ziet er direct rommelig en chaotisch uit. Misschien is het op Sumbawa wel minder ordelijk dan op Flores. Vanuit de bus zie ik de huisjes van de vissers. Veel huizen zijn op palen gebouwd als bescherming tegen hoog water. Bij sommige huizen betwijfel ik of de palen het nog lang zullen houden. Doordat het ramadan is zijn de restaurants langs de route gesloten. Omdat het rond lunchtijd weer is gaan regenen, eten we het lunchpakket in de bus op. Er is mie goreng en nasi goreng. De wandeling door een vissersdorpje laten we schieten omdat het nog steeds regent. Hierdoor komen we eerder in Sumbawa Besar aan. Het Samawa Seaside Resort ligt zo’n twaalf kilometer ten noorden van de stad.

Indonesië - het onderkomen in Sumbawa Besar

Bij het resort staan medewerkers klaar met grote paraplu’s om ons naar de receptie te begeleiden. De huisjes liggen verdeeld over het terrein. Huisje 8 ligt wat verder van de receptie. Ik krijg niet eens de kans om mijn tas zelf te dragen. Direct komt iemand aangelopen om mij te helpen. Het houten huisje is leuk ingericht en van alle gemakken voorzien. Zo’n huisje past wel op deze locatie en misschien ook wel een beetje bij het regenachtige weer. De voorspelling voor morgen is niet al te best. Misschien valt het mee? Ik loop terug naar de receptie en bestel een Bintang bier. Vanaf het terras kijk ik uit over de zee. Het lijkt voorzichtig een beetje droger te worden. Rond zeven uur ga ik naar het restaurant. Hoewel we geen tijd afgesproken hebben, komt iedereen ongeveer gelijktijdig aangelopen. Ik bestel kip en beef saté met rijst. Het smaakt prima. Terug op de kamer trek ik voor de zekerheid de klamboe om mijn bed. Ik zag vanmiddag een mug vliegen. De klamboe heeft zijn beste tijd gehad. Verschillende gaten zijn al door eerdere reizigers dicht geplakt. Maar er zijn nog gaten over. Ik knoop het grootste gat dicht en kruip voorzichtig in mijn net gecreëerde tentje.