Indonesië > Flinke deining op zee

Ik word wakker van het kletteren van de schilderijen in de hut. De schipper heeft het anker gelicht en de golven duwen het schip op en neer. Zelfs de schilderijtjes komen los van de muur bij iedere golf. Ik doe de rolgordijnen omhoog om de horizon te kunnen zien. Wanneer ik naar toilet ga moet ik mij goed vasthouden om niet te vallen. Zo’n flinke deining hebben we nog niet gehad. Voorzichtig probeer ik te douchen. Voor de zekerheid ga ik op mijn knieën zitten. Ook in deze pose is het lastig om niet te vallen. Op het dek tref ik de andere reisgenoten. Eén enkeling voelt zich niet zo goed door de golven. Ik pak een thee en een stuk cake. De golven en de zeeziekte is het gesprek van de dag. Juist het gesprek hierover wakkert bij mij de misselijkheid aan. Ik ga er dan over nadenken. Terwijl ik een boterham met pindakaas eet, voel ik een neiging tot overgeven opkomen. Waar kan ik heen? Wanneer ik het over de reling doe, loop ik het risico dat het benedendek iets opvangt. Snel loop ik naar de achterzijde van het schip. Ik ben net op tijd, voordat het ontbijt er weer uitkomt. Eigenlijk lucht dit direct op. Ik neem even plaats op het bankje achter op het schip. De deining is hier wat minder. Ik ga even op mijn bed liggen. Dit gaat goed en ik voel de deining wel, maar ik heb er geen last van. Wanneer ik weer terug ben op dek, blijken meerdere reisgenoten problemen te hebben. Gelukkig varen we inmiddels in rustiger water en is de golfslag afgenomen. Tegen twaalf uur bereid de crew de laatste maaltijd voor ons. Een uitgebreide lunch. Ik heb eigenlijk wel trek. Het ontbijt heb ik niet binnengehouden. Ik neem wat vis, kip en rijst. Ondertussen vaart de schipper de haven van Sape binnen. In de baai liggen verschillende vissersboten voor anker. Hij vraagt ons om te gaan zitten, want hij heeft vrij zicht nodig om tussen de boten door te manoeuvreren. Het aanleggen bij de pier verloopt niet eenvoudig. Vanaf de boot worden twee lijnen gegooid die vastgemaakt worden aan de pier. Er staat echter zoveel wind dat het schip van de pier geblazen wordt en het is nauwelijks mogelijk om de boot aan te trekken.

Indonesië - Na drie dagen gaan we van boord van de Hatirah

Het schip heeft ook geen boegschroeven om een handje te helpen. Beetje bij beetje komt het schip bij de kade, zodat we van boord kunnen. We bedanken de kapitein en de crew voor de tocht. Het is toch best bijzonder dat er zes bemanningsleden zijn voor twaalf passagiers. Ook de kokkin laat zich zien. Zij is al die tijd alleen in de keuken geweest en niet aan dek. Op de pier staat de bus al gereed. Snel wordt de bagage overgeladen. Bagus is de chauffeur en Andri zijn helper. Zij zullen de komende dagen ons vervoeren over Sumbawa en Lombok. De bus ziet er een stuk beter uit dan de bus op Flores. In ongeveer twee uur rijden we naar Bima. Onderweg begint het een klein beetje te regenen. Ik realiseer mij nu pas dat we tijdens de boottocht nauwelijks regen gehad hebben. Terwijl we op Flores praktisch iedere dag wel een korte hevige bui hadden. Het is tenslotte ook de regentijd in Indonesië. ‘Stickman’ geeft aan dat Sumbawa en Lombok meer islamitische eilanden zijn. Flores was hoofdzakelijk Katholiek. Omdat het nu ramadan is, verzoek hij ons om overdag niet in het openbaar te eten en te drinken. Ik de bus kan dit wel. Ook geeft hij aan dat we qua lunch de komende dagen soms wat moeten schipperen. De meeste restaurants zijn overdag gesloten tijdens de ramadan. Voor morgen zal hij lunchpakketjes bestellen met nasi goreng en mie goreng. Rond drie uur arriveren we bij het hotel aan de boulevard. Het hotel ligt wel drie kilometer van Bima. Ik neem een goede douche en scheer mijzelf. Daarna doe ik gewoon even lekker niets. ‘s Avonds gaan we naar een restaurant in de nabijheid van het hotel. Het heeft net even flink geregend en de straten zijn nat. De zon is inmiddels onder en dit betekent dat de Moslims ook mogen eten tijdens de ramadan. Het is dan ook gezellig druk in het restaurant. Omdat het restaurant geen alcohol serveert, kies ik een vruchtensap met sirsak, een lokale vrucht. Wanneer we na het eten de rekening delen, betalen we 60.000 rupiah per persoon. Ongeveer vier euro.