Brazilië > Onder de Iguazú Falls

Junior heet mij welkom in de hotellobby. Bom Dia, como você está? Ik antwoord met 'Bom', wat goed betekent. Junior is ook voor vandaag de gids. Met de bus rijden we terug naar Argentinië om de Iguazú watervallen van de Argentijnse zijde te bekijken. Dit betekent dat ik ook formeel de grens weer passeer en een extra stempeltje in mijn paspoort krijg. Dit gaat redelijk makkelijk. Junior verzamelt alle paspoorten en laat ze stempelen. Ik hoef hiervoor de bus niet eens uit. Het weer lijkt iets minder grijs dan gisteren. Ik zie zelfs een paar blauwe stukjes tussen de bewolking. Hopelijk blijft het droog en komt de zon nog door. Het Nacional Parque de Iguazú aan de Argentijnse zijde is een veel groter natuurpark dan het Braziliaanse park. Vanaf de ingang rijdt een treintje om alle bezoekers door het park te vervoeren. Het treintje heeft plek voor een paar honderd toeristen per rit en rijdt in een rustig tempo over een smalspoor naar de andere kant van het park. Ik stap uit bij de walkway naar de Devil’s Throat. Een loopbrug over het water aan de bovenzijde van de waterval. Het water lijkt hier nog kalm te stromen. Zoveel anders is het tientallen meters verderop, waar het water met flink geraas naar beneden stort. De loopbrug komt tot de bovenzijde van de Devil’s Throat. Ik zie het uitkijkplatform waar ik gisteren gestaan heb aan de overzijde. Nu sta ik veel dichter bij de waterval. De hoefijzerige vorm van de Devil’s Throat is hier veel beter te zien. Het lijkt het water als een soort afvoerputje te vangen. De kracht van het water is enorm. Het zicht is fantastisch en zeer spectaculair in combinatie met het donderend geraas. Ik blijf even staan kijken om te genieten van het schouwspel.

Brazilië - Uitzicht op de Devil's Throat bij Iguazú

Een stukje terug in het park begint de upper-trail. Een wandelroute langs de bovenzijde van de watervallen, die ik gisteren gezien heb. Nu sta ik dichter op de watervallen. Bij iedere bocht is het uitzicht schitterend. In de diepte zie ik boten varen op de Rio Iguazú. Met volle kracht varen de boten richting de waterval. Een flinke plens water komt over het dek. Dit ga ik na de lunch ook doen. Het ziet er hiervandaan spectaculair uit. Voor een snelle lunch ga ik een restaurant in. Hoewel het mooi weer is, kan ik niet anders dan binnen te eten. De tafeltjes zijn omgeven met gaas. Rond de restaurants lopen coatissen, een soort neusbeer. Samen met de kapucijnapen zijn ze op zoek naar eten. Ze schuwen niet om mensen hiervoor aan te vallen door te bijten. Hoewel de beesten langs het gaas lopen, zit ik binnen veilig. Wel voelt het vreemd om in een kooi te eten. Voor de boottocht moet ik eerst een stuk met een truck. Ik stap in de open vrachtwagen. Er staan dertig stoeltjes op de wagen. Terwijl de vrachtwagen naar het beginpunt van de boottocht rijdt, vertelt een medewerkster van het park over de watervallen, sommige bomen en dieren. Bij het water krijg ik een zwemvest uitgereikt. Ook krijg ik een hoes voor mijn bezittingen. Ik probeer mijn rugzak in de zak te krijgen. Een medewerker komt helpen. Samen trekken we de zak over de rugzak. Hij helpt mij de zak zorgvuldig sluiten. Dit is belangrijk, want onder de waterval blijft niets droog. Ik ga aan boord van de speedboot. Twee 200 pk motoren stuwen de boot tegen de stroming. De zon schijnt en het zicht op de talrijke waterstromen is fantastisch van onderaf. Misschien is dit wel het mooiste uitzicht op de Iguazú watervallen. Snel maak ik een foto en berg daarna mijn camera zorgvuldig op. De schipper stuurt de boot recht op de San Martin waterval. Het water klettert over de boot. Door de hoeveelheid water, lukt het mij nauwelijks om de ogen open te houden. Wat een gave ervaring. De schipper bereidt ons voor op een nieuwe aanloop. Opnieuw beland ik onder de straal van de waterval.

Brazilië - Met de boot tot onder de waterstraal van de Iguazú Falls

Ik voel het water over mijn rug lopen. Waarschijnlijk was dit het laatste plekje waar ik nog droog was. Geweldig! Met een flinke vaart stuurt de schipper de boot naar de andere zijde van de rotsen. De wind waait door de natte kleding. Ook hier legt hij de boot pal onder de waterstraal. Langzaam laat hij de boot draaien, zodat hij zeker weet dat iedereen kletsnat is. Daarna varen we stroomafwaarts weer terug. Wat een geluk dat ik deze excursie vandaag gedaan heb en dat het vandaag redelijk goed weer is. Door de zon en de wind ben ik voor een deel al weer opgedroogd als ik uit stap. Net als ik weer naar de truck wil lopen om teruggebracht te worden, voel ik iets bij mijn schoen. Ik kom er snel achter wat het is. Ik voel een felle steek onder mijn voet. Ik ben gebeten door een flinke Braziliaanse mier. Snel trek ik mijn schoen uit om een volgende aanval te voorkomen. Een mierenbeet is niet gevaarlijk, maar doet wel even flink zeer. Bij het restaurant ontmoet ik de andere reisgenoten weer. Degene die niet met de boot mee geweest zijn, hebben de lower-trail gelopen. Zij hadden uitzicht op het water en de boten. Het was voor hen alleen lastig om precies onze boot te onderscheiden. Met de bus rijd ik terug naar Brazilië. Hiervoor passeer ik nog eenmaal de grens. Bij het binnenrijden van Brazilië begint het te regenen. Ook de verwachting voor morgenochtend is twijfelachtig. Ik wil het vogelpark bezoeken, maar natuurlijk niet met regen. We besluiten het morgenochtend om acht uur gewoon te gaan proberen. De reisgenoten die niet mee gaan, kunnen uitslapen.