Uruguay > Met de bus naar Montevideo

Ik heb prima geslapen vannacht. Ik ontwaak na ruim tien uur in de kleine kamer van het Posada del Rio. Ik schat de kamer hooguit op twee bij drie meter, maar groot genoeg voor een prima bed, een tafeltje en televisie. De badkamer is wel wat behelpen. De ruimte is net tien centimeter breder dan mijn toilet thuis. Het douchegordijn hangt 35 centimeter van de muur. Door de waterstraal op het douchegordijn te richten, voorkom ik dat het gordijn tegen mij aan plakt. Na het ontbijt wandel ik opnieuw het oude gedeelte van Colonia in. Ik begin het stratenplan al te herkennen. Heel groot is het ook allemaal niet. Zorgvuldig kies ik de straten die ik gisteren gemist heb. Bij Puerto Viejo zit een oudere man op een bankje. Hij kijkt naar de Plata rivier. Ik vraag hem in welke richting Buenos Aires ligt. Hij wijst rechtdoor, maar zegt in het Spaans dat er nog 48 kilometer tussen zit. Ik zie wel enkele grote zeeschepen varen, maar de overzijde zie ik niet. De provincie Buenos Aires is groter dan heel Uruguay, vervolgt de man. En dan te bedenken dat Uruguay ruim drie keer groter is dan Nederland. Als ik vertel dat ik uit Nederland kom, denk ik te begrijpen dat hij al vond dat ik er Europees uit zag. Ik geef hem een hand en vervolg mijn route. Hij giet nog wat water in zijn beker met Mate, een sterke lokale thee. Een gangbare drank in deze regio van Midden Amerika. Het is gebruikelijk om met een potje Mate en een thermosfles over straat te lopen. Het is nog rustig in Colonia. De winkels gaan net open en terrasjes worden opgebouwd. Op de Plaza Mayor 25 de Mayo staat een verzameling antieke auto's. Alle soorten en leeftijden staan door elkaar. Van één van de eerste gemotoriseerde auto's tot de jaren tachtig en negentig modellen. De auto's maken een rondje door het oude centrum. De stoet van auto's stemt helemaal overeen met het straatbeeld. Ik concludeer dat ik nagenoeg ieder straatje bekeken heb. Ik keer terug naar mijn hotel om uit te checken. Voordat ik met de bus naar Montevideo vertrek, heb ik nog even tijd om het moderne deel van Colonia te bezoeken. Het stratenplan is simpel. Geheel volgens Spaans concept liggen alle straten kaarsrecht op elkaar met dezelfde tussenruimte. Allemaal vierkanten. In de opzet van de stad is eerst gekozen voor de straten, daarna pas de huizen. Hierdoor kan ik eenvoudig de blokken tellen. Eerst loop ik vijf blokken oostwaarts en daarna tien blokken noordelijk. Het straatbeeld verandert van lokale winkeltjes naar woonblokken. Ik schat in dat de mensen hier nauwelijks in het historische centrum komen, dat is ingenomen door de toeristen. Terug op de Avenue Flores bestel ik een broodje en een cola op een terras. Ik kijk terug op een leuk uitstapje naar Colonia. Om iets voor tweeën ben ik bij het busstation. Ik informeer waar de bus eigenlijk stopt in Montevideo en of ik tot het eindpunt in de bus kan blijven zitten. De bus stopt bij het busstation. Dit is echter nog ruim drie kilometer van het oude centrum van Montevideo en van mijn hotel. Dit had ik niet verwacht. De medewerker adviseert mij een taxi te nemen. Ik kan ook met de bus, maar daar kijkt hij heel vertwijfelt bij. Ik zie het wel als ik in Montevideo aan kom. Achter het busstation staan vijf bussen. Ik denk de juiste bus gevonden te hebben, maar voor de zekerheid check ik het bij de chauffeur. Hij heet mij welkom in de bus en wijst op mijn stoelnummer.

Uruguay - Het opvallende Palacio Salvo aan het Plaza Independencia

Om twee uur rijdt de bus weg. Er zitten hooguit vijftien mensen in de bus. Waarom krijg ik dan stoelnummer 14 en niet gewoon een raamplaats? Het wordt mij al snel duidelijk. De bus doet nog enkele haltes aan in Colonia. Bij iedere halte wordt de bus voller. Bij de laatste halte stapt Joël in. Hij komt naast mij zitten. Hij woont in Colonia, maar gaat vrienden bezoeken in Montevideo. Hij verontschuldigt zich dat zijn Engels niet zo goed is. Hij wil het juist oefenen omdat hij plannen heeft om voor twee jaar naar Nieuw Zeeland te gaan. Zijn Engels is nog altijd beter dan mijn Spaans. In een mengeling van Engels en Spaans praten we praktisch de hele route. Veelvuldig maken we gebruik van de vertaalapp. Hij vertelt enthousiast over zijn oude Dodge die hij geheel gerestaureerd heeft. Joël zoekt ook op zijn telefoon uit hoe ik met de bus bij mijn hotel kan komen. Hij geeft mij de mogelijke bus nummers door. Wat aardig! De bus rijdt door een vlak landschap. Ik zie vooral weilanden met soms enkele koeien. Huizen zijn maar sporadisch te zien. Uruguay heeft maar drie miljoen inwoners en de meeste wonen in de hoofdstad. Bij het naderen van de stad neemt de bebouwing dan ook toe. Ook het verkeer wordt drukker. Bij het eindstation biedt Joël aan om met mij mee te lopen om mij de juiste bus te wijzen. Samen lopen we door het busstation. Hier binnen had ik niet direct de weg gevonden. Bus 180 komt net aanrijden. Snel neem ik afscheid van Joël. Ik wens hem veel plezier in Nieuw Zeeland. De buschauffeur noemt een bedrag in het Spaans. Van Joël had ik begrepen dat het de laatste keer dat hij met de bus naar de stad ging, 38 peso's kostte. Ik sta met veertig klaar. De buschauffeur herhaalt nors het Spaanse bedrag. Ik denk iets met dertig te kunnen onderscheiden. Vragend toon ik het geld dat ik in mijn handen heb. Voor de zekerheid leg ik er nog tien extra bij. Hij pakt de veertig en geeft mij twee terug. Dit is duidelijk niet de vriend die mij een seintje gaat geven bij de Plaza de Independicia. Het meisje naast mij misschien wel? Zij spreekt weliswaar geen woord Engels, maar ze begrijpt wel mijn vraag. Op haar telefoon laat ze een plattegrond zien waar ik uit de bus moet stappen. Net als ik haar wil vragen of zij mij een seintje kan geven, geeft ze aan dat zij er uit moet. Een mevrouw achter mij heeft alles meegekregen en tikt mij op de schouders. Ze knikt en in het Spaans zegt ze dat ze mij een teken zal geven. Althans dat denk ik. Ik laat haar voor de zekerheid het adres van mijn hotel zien en even later gebaart zij dat ik uit moet stappen. Ik sta precies in de juiste straat. Een smalle gang leidt naar de receptie van het hotel. Een prima kamer en groter dan de kamer van de afgelopen nacht. Het hotel ligt vlak bij de Plaza Independencia en het Palacio Salvo. Pal in het centrum dus. Via de Plaza Independencia loop ik naar het Teatro Solis. Ik ga het 19de-eeuwse neo-klassieke theatergebouw binnen. Binnen kijken drie medewerkers mij vragend aan. Wanneer ik uitleg dat ik het gebouw van binnen wil bekijken, leggen ze mij in prima Engels uit, dat er twee gratis te bezoeken tentoonstellingen zijn. Voor ik er erg in heb, krijg ik twee brochures in mijn handen gedrukt. Ik loop langs de tentoonstellingen, maar ik heb meer oog voor het bouwwerk. Vooral de foyer is prachtig. Jammer dat ik de theaterzaal niet kan bekijken. De brochures zijn in het Spaans. Ik maak er uit op dat men met de exposities de kunst meer toegankelijk voor de gewone man wil maken. Schuin tegenover het theater leidt een straat naar de Plaza de Constitutión. Op een podium is een optreden en er wordt tango gedanst. De hele dag staat in het teken van de tango. Het is gezellig druk. Ik luister even naar de muziek en geniet van de mensen. In de winkelstraten rond het plein proberen verkopers op kleedjes spullen te slijten. De winkels zijn al gesloten. Via de Plaza Zabala, met het standbeeld van de stichter van Montevideo, kom ik bij de Mercado del Puerto. Dit marktgebouw zou een hoogtepunt van de stad moeten zijn, maar alle horeca is al gesloten. Ook de markthallen zelf zijn al dicht. Een jongen op een muurtje roept 'hé amigo' en wil naar mij toe komen. Het voelt niet goed. Dit is niet de plek waar ik wil zijn als het donkerder wordt. Ik besluit terug te lopen naar mijn hotel. Onderweg zie ik veel zwevers. Zelfs kinderen liggen in portieken. Montevideo is duidelijk een grotere stad met de bijbehorende problemen: zwervers, bedelaars, graffiti en vervallen panden. In de nabijheid van het hotel is mij door de receptionist een restaurant geadviseerd. Er zit echter niemand binnen. De naastgelegen pizzeria ziet er drukker uit. Ik besluit om de zaterdag met een pizza af te sluiten. Of misschien toch nog niet? Wanneer ik het restaurant weer uit loop, besluit ik nog één keer terug te gaan naar de Plaza de Constitutión. Hier is nog altijd het Tango festival gaande met live optredens. Honderden toeschouwers staan op het plein. Vanaf een terras met een glas bier geniet ik van de muziek. Het applaus van de menigte galmt tussen de gebouwen.