Argentinië > Op weg naar Buenos Aires

Het is midden in de donderdag avondspits als de trein de spoortunnel binnen rijdt voor station Schiphol. Ik zie veel reizigers wachten op het perron, wanneer de trein de deuren opent. De conducteur ziet mijn bagage en wenst mij een fijne vakantie. Waar gaat de reis naar toe?, vraagt hij belangstellend. Naar Brazilië geef ik aan terwijl ik de trein uit stap. Er is even geen tijd om hem uit te leggen dat ik vanavond vertrek naar Buenos Aires. Morgen de boot naar Uruguay neem en op maandag weer terug keer naar de Argentijnse hoofdstad. Vanaf dinsdag sluit ik aan bij de groepsreis Brazilië. De conducteur vond mijn antwoord al bijzonder genoeg, merk ik. Hij blaast op zijn fluitje om de trein verder naar Amsterdam Centraal te leiden. Ik ga ondertussen op zoek naar de incheckbalie van de KLM. Het is niet al te druk op de luchthaven. Ik begin al handigheid te krijgen met de incheckautomaten. Ook de handbagagecontrole verloopt soepel. Een medewerker spreekt iedereen aan dat niets meer uit de bagage gehaald hoeft te worden. Laptops, iPads en zelfs vloeistoffen kunnen met de nieuwe scanners in de tas blijven zitten. Hij vindt dat mijn riem ook wel om kan blijven. Toch beslissen zijn collega's bij de scan anders. Ruim op tijd ben ik door alle controles heen. Ik wandel langs de winkeltjes en restaurants. Bij één van de eettentjes bestel ik een broodje en bier. Ondertussen kijk ik naar alle mensen die op de luchthaven voorbij lopen. Ik probeer een voorstelling te maken waar iedereen vandaan komt en naar toe gaat. Een onmogelijke opgave. Om half negen sluit ik aan in de rij bij de gate. Een Argentijnse reizigster verontschuldigt zich voor het mogelijk voor dringen.

Argentinië - Het vliegtuig staat klaar voor de vlucht naar Buenos Aires

Ik had het niet eens opgemerkt. Volgens mij kwamen wij gelijktijdig aan lopen. Zij woont en werkt in Tsjechië en keert regelmatig terug naar Argentinië voor familie bezoek. Als ik mijn reisroute aan haar laat zien, waarschuwt ze mij in Buenos Aires op te passen voor zakkenrollers. Ook moet ik geen taxichauffeurs vertrouwen. Als ik haar aan geef juist een taxi nodig te hebben om bij de veerboot naar Uruguay te komen, biedt zij aan om morgenochtend in Buenos Aires mij een veilige taxi company te wijzen. Hier betaal je vooraf, legt zij uit. Deze chauffeurs maken geen omwegen, versnellen de meters niet en bestaat geen risico op vals wisselgeld. Ik besluit de naam van de organisatie op te schrijven. Gabriëlla hoeft met alleen handbagage niet op al mijn douane en bagage -procedures te wachten. Ik dank haar hartelijk. In het vliegtuig zit zij twee rijen achter mij. Volgens mij is ze er nog altijd niet gerust op dat ik veilig bij de ferry kom. Ik bedank haar nogmaals en zie morgen wel hoe het in Buenos Aires verloopt. Ik kan nu toch niets anders. Ik zit tussen twee individuele reizigers, beide uit Buenos Aires. Mijn reisroute wordt weer besproken en hun ervaringen met Amsterdam en Praag gedeeld. Ondertussen stijgt de KL701 Dreamliner op. Ik zie in het donker de Nederlandse lampjes kleiner worden. Na ruim een uur wordt de maaltijd geserveerd. Ik geniet van een wijntje terwijl ik een film bekijk. Ik geniet minder van de stoel. Door de slechte zithoek, voel ik nu al mijn stuitje. Een kwaal waar ik altijd snel last van heb in een vliegtuigstoel. Nu moet het nog middernacht worden. Dat belooft wat voor de ruim dertien uur durende vlucht.