Home > Finland > Naar het uiterste noorden van Europa > Reisverslag dag 11
1 juli 2017 -26 juli 2017 (26 dagen)
Wanneer we op weg gaan, waarschuwt het navigatiesysteem dat er verderop vertraging is omdat er dieren op de rijbaan staan. Het is pas over 110 kilometer dus dan zal de belemmering wel verholpen zijn, maar het geeft aan dat we ook vandaag scherp moeten opletten op overstekende elanden.
Vandaag hebben we een relatief korte reisafstand. Misschien wel de kortste van onze reis. We reizen naar Saariselka. Een klein plaatsje in het uiterste noorden van Finland. Bij het uitrijden van Rovaniemi passeren we weer het dorp van de Kerstman en rijden de poolcirkel weer over. Nu pas valt het op dat er twee dagen geleden, op weg naar Rovaniemi, geen vrachtverkeer op de weg was. Het was toen zondag. Vandaag rijden de vrachtwagens wel, maar heel druk is het niet op de route. Verschillende campers rijden ons tegemoet en ook relatief veel motorrijders. Waarschijnlijk zijn zij allemaal al aan de Noordkaap geweest. Tegen twaalf uur rijden we het plaatsje Saariselka binnen. In de winter een wintersport locatie om te skiën. In de zomer vooral een doorreishaven voor reizigers naar de Noordkaap. De eigenaar van Saariselka Inn ontvangt ons hartelijk. Hij vertelt dat er maar 400 inwoners zijn, maar dat er in het seizoen 14.000 bedden bezet kunnen zijn met toeristen. Hij vertelt over de wandelmogelijkheden in het Urho Kekkonen National Park. Hij adviseert ons ook naar de top van de Kiilopaa heuvel te gaan. Hiervandaan is er uitzicht over de wijde omgeving. Bij helder weer is zelfs de grens met Rusland zichtbaar. Met De auto rijden we naar de top van de heuvel. De ongebruikte stoeltjesliften getuigen dat dit het middelpunt van het ski paradijs moet zijn in de winter. Het uitzicht is mooi, maar het landschap is vooral kaal. Doordat we hoog in het noorden zitten neemt de begroeiing snel af. Zeker op de wat hoger gelegen gebieden groeit nauwelijks nog iets. Vanaf de uitkijktoren naast het restaurant kijken we in de richting van Rusland. De grens moet 42 kilometer ver liggen. Wij kunnen het niet onderscheiden. Terug in het dorp rijden we naar het natuurpark. Vanaf de ingang zijn verschillende routes uitgezet. Sommige lopen rond, anderen lopen naar een recreatie- of overnachtingshut. Wij kiezen voor de gele route langs de oude mijn. Al bij de eerst bocht blijkt dat we op het verkeerde pad zitten. We volgen nu onbedoeld de rode route. Via rood kunnen we verderop ook weer op geel komen.
Alleen wordt de route dan iets langer. Het Urhu Kekkonen National Park is het een na grootste natuurpark van Finland. Het nationale park is een mengeling van rotsachtige bergen, hellende hoogvlakten en sparrenbossen. Het is lekker wandelweer. Het zonnetje schijnt tussen de lichte bewolking door. Onderweg passeren we een mijn. De oude mijn werd in 1903 aangelegd om goud te delven. De schacht was 51 meter diep. In het mijnwerkershuisje kun je nog in de schacht kijken. Als je de klep opent worden geluiden van mijnwerkers ten gehore gebracht. Grappig. Na bijna drie uur wandelen arriveren we weer in het plaatsje Saariselka. We hebben twaalf kilometer gelopen door het natuurpark. 's Avonds gaan we eten in een restaurant aan de overzijde van de straat. Heel veel keuze qua restaurants in de zomer is er vreemd genoeg niet. Gelukkig is ons eten al besteld als de kassa stuk gaat. Nieuwe klanten worden doorverwezen naar de andere twee eetgelegenheden. Vannacht slapen we voor de eerste keer boven de poolcirkel. Het ooglapje uit het vorige hotel komt goed van pas, want donker wordt het hier niet meer. Morgen gaan we naar de Noordkaap.