Nicaragua > Naar Isla de Ometepe

José rijdt mij voor de laatste keer vandaag. In zo'n twee uur rijdt hij mij naar de grens met Nicaragua. Ik neem afscheid van José met een ferme omhelzing. Hij heeft mij de afgelopen acht dagen prima gereden en hij was erg enthousiast. Aan de andere kant van de grens staat als het goed is een andere chauffeur klaar. Ik ga naar de emigratie van Costa Rica voor het uitstempeltje. Daarna loop ik de grens over naar de immigratie van Nicaragua.

Nicaragua - De Iglesia Parroquial de San Pedro kathedraal van Rivas

De douane formaliteiten gaan opvallend snel. Binnen het uur ben ik de grens gepasseerd. Belisario staat hier klaar met de bus om mij verder Nicaragua in te rijden. Belisario is op het eerste gezicht wat minder spraakzaam als José, maar hij lijkt mij ook een geschikte chauffeur. Rond half elf arriveer ik in het plaatsje Rivas. Een typisch Midden Amerikaans stadje. Ik stap uit bij het centrale plein voor de kathedraal. Helaas is de kathedraal gesloten wegens renovatie. Bij de bank haal ik Nicaraguaans geld. Ik bestel een drankje op een terrasje, koop wat broodjes en haal wat te drinken in de supermarkt voor de komende dagen. Het is leuk om door het stadje te dwalen. Het leven in Nicaragua is duidelijk anders dan in Costa Rica. Alles is veel kleurrijker en de mensen leven veel op straat. In vergelijking met Costa Rica is Nicaragua veel armer. Om iets voor twee uur arriveer ik in de haven van Rivas voor de boottocht naar Isla de Ometepe. De veerboot komt net aangevaren. Mijn bagage wordt aan boord gebracht door dragers. Wel zo makkelijk. Ik loop het schip op en neem plaats op het bovendeks. Vanaf het dek heb ik uitzicht op het Lago Nicaragua en ik zie het eiland met de twee vulkanen in de verte liggen. Een indrukwekkend gezicht. Ik ben nog in overweging om de hoogste vulkaan, de Concepción, morgen te gaan beklimmen.

Nicaragua - De veerboot naar het Isla de Ometepe

De tocht naar de top van de vulkaan schijnt extreem zwaar te zijn. Erik vertelt dat van zijn eerdere reisgroepen maar één iemand de top gehaald heeft. Vooral het laatste stuk is steil en er ligt veel vulkaangruis. Dit maakt het klimmen lastig. De andere vulkaan, de Madras, is iets lager maar het pad is modderiger. Tijdens de overtocht naar het eiland zie ik de vulkanen groter en groter worden. Ook zie ik een grauwe sluier boven het meer hangen precies waar ik naar toe vaar. Het lijkt daar te regenen. Naarmate ik dichterbij kom, wordt de regenbui duidelijker. Ik pak mijn bagage en ga een dek lager net voordat een flinke bui overtrekt. In de warme ruimte staan stoelen en mensen kijken televisie. Gelukkig is de bui snel over en kan ik weer naar buiten. Als ik op Isla de Ometepe aankom, wijst Horacio, de lokale gids, mij de bus. Hij zal straks ook alle info vertellen over de vulkaanbeklimming. In een half uurtje rijdt hij de reisgroep naar Laguna Verde. Een resort gelegen tussen de twee vulkanen in. Net voor het resort is de weg verspert door kinderen. Er is een dansoptreden midden op de weg. Jongens spelen muziek en meisjes dansen als dansmariekes. Ik kan niet achterhalen wat precies de aanleiding is, maar het lijkt of verschillende verenigingen elkaar uitdagen. De lokale bevolking kijkt toe. Bij het resort liggen De huisjes in de nabijheid van het meer. Een prima gelegenheid maar voor de komende twee dagen wel zonder warm water. De briefing over de vulkaan tocht verloopt iets anders dan verwacht. Horacio blijkt gebeten te zijn door een hond bij het resort. Hij is naar het ziekenhuis gegaan. Hij heeft wel de nodige informatie voor Erik achtergelaten. De tocht naar de Concepción vulkaan vertrekt morgen om half zes. Spannend!