Kenia > Wandelen in de Kerio vallei

Ik heb vannacht als een blok geslapen. Dit terwijl ik gisteren in de tent ook best goed geslapen had. Alle indrukken tijdens de reis maken slaperig. Ik kan rustig aan doen vandaag. Rond acht uur sluit ik aan voor het ontbijt. Silvia heeft pannenkoeken gebakken. Ik beleg mijn pannenkoeken met banaan en stroop. Om half tien staat Timothy samen met een andere gids klaar voor de wandeling. Omdat het zaterdag is heeft Timothy ook zijn zoon meegenomen. Een gids loopt voorop en een gids loopt achteraan. Direct buiten het terrein van de lodge, daalt het smalle wandelpad. We komen uit bij een rotsblok. Vanaf deze rots heb ik een schitterend uitzicht over de honderden meters lagergelegen Kerio vallei. Op de akkers zijn vrouwen aan het werk. Ze kijken even op wanneer wij passeren. Kinderen roepen ‘jambo’ naar ons. Ik zwaai terug. Sommige kinderen lopen een stukje met ons mee. We komen bij de waterval. Timothy had ons al gewaarschuwd dat de waterval droog staat in de droge periode. In nattere periodes klettert het water over een drie meter hoge rots. Dan kun je hier ook prima zwemmen, legt Timothy uit. Nu zie ik alleen een modderig plasje water. Het ziet er niet aantrekkelijk uit. Na ruim anderhalf uur komen we bij een uitzichtpunt. De vallei ligt nog altijd onder ons. Hier ligt ook een tweede waterval. In dit jaargetijde eerder een watervalletje. Een klein stroompje water stroomt tussen de rotsen door. Hiervandaan klimmen we weer omhoog. Via de rotsblokken maak ik snel hoogte. Timothy laat onderweg enkele vruchten zien, die groeien langs het pad. Hiervoor moet je wel in zijn nabijheid zijn, want hij wacht niet tot de groep compleet is. Het is goed te merken dat het warmer geworden is. Het klimmen is inspannend. Ik vind het ook niet zo erg dat we even na twaalf uur weer terug bij de Lelin Overland Lodge zijn. In de schaduw drink ik een koud drankje. Silvia bereidt ondertussen de lunch. Kip, patat en salade. Het kost haar de nodige moeite en tijd om het gereed te maken. Tegen tweeën staat de lunch gereed. Het is eigenlijk jammer om te zien hoe snel alles weer op is. Ik besluit om niet mee te gaan naar de excursie naar de boerderij. Onder een afdakje met zicht op de vallei ga ik zitten. Even lekker helemaal niets. Terwijl ik van het mooie uitzicht geniet, schrijf ik het reisverslag bij. Het is altijd goed om niet te ver achter te raken. In de namiddag drink ik met reisgenoten een biertje. Het lokale Tusker bier smaakt prima. De barman vindt het ook gezellig en komt erbij zitten. De groep die de boerderij bezocht heeft keert ook terug. Het was leuk, maar ook weer niet heel bijzonder. De reacties zijn wisselend. Voor het eten neem ik nog snel even een douche. Ik raak er al aan gewend dat ik de hendel van het water maar een klein stukje moet bewegen. Wanneer de straal te groot wordt, kan de elektrische verwarming het niet meer bolwerken. De heater en douchekop zijn een geheel. De elektriciteitsdraden voor de verwarming hangen boven de douche. De draden zijn met tape met elkaar verbonden. Ik zorg ervoor dat ze niet nat kunnen worden. Het diner ‘s avonds is typisch Keniaans. Silvia legt uit hoe we het gerecht op het platte brood kunnen leggen en dicht kunnen vouwen. Het is een soort rijstcake met, spinazie en vlees van de barbecue. Ze daagt ons uit om de maaltijd, net als de Kenianen, met de handen te eten. Hoewel ik de handigheid niet blijk te hebben om de maaltijd met mijn handen te eten, smaakt het goed.