Tanzania > Slavenmarkt van Stone Town

Ik ontwaak rond zeven uur. Eigenlijk voel ik mij redelijk. Het had slechter gekund. Ik neem een lekkere warme douche en scheer mijzelf. Met een schoon T-shirtje aan voel ik mij al een stuk beter. Bij het ontbijt beperk ik mij tot een bouillonsoep, toast en thee. Het smaakt in ieder geval goed. Meerdere reisgenoten hebben inmiddels darmproblemen. Bijzonder dat dit op de eerste dag gebeurt dat Silvia niet meer kookt. Om half elf stappen we voor de laatste keer in de truck. In twintig minuten rijdt Zak ons naar de luchthaven. Met een stevige knuffel neem ik afscheid van Silvia en Zak. De bagage wordt gewogen op een ouderwetse weegschaal onder een tentdoek. Ik betwijfel of iemand ook iets met de resultaten van het wegen doet. Het bagagelabel is universeel. Geen link met de eigenaar van de koffer. Rond kwart voor één roept iemand dat de vlucht naar Zanzibar gaat boarden. De instapkaarten wordt ingenomen en daarna worden we lopend naar het vliegtuig begeleid. Eén van de begeleiders zegt dat de Kilimanjaro links in het vliegtuig zichtbaar wordt. Ik kies een plaatsje aan het raam aan de linkerzijde. Even later stijgt het propellervliegtuigje op met aan boord zestig passagiers voor Zanzibar. Ik zie Arusha onder mij kleiner worden, maar de hoogste berg van Afrika zie ik niet. Wanneer ik Patrick vraag wanneer de berg komt, zegt hij dat we hem al gemist hebben. Hij was zichtbaar direct na het opstijgen. Vreemd. Ik heb niets gezien. Na precies een uur landt het vliegtuig op de luchthaven van Zanzibar. Dit is duidelijk een grotere luchthaven. In plaats van lopend naar de terminal, rijdt er nu een bus. In de aankomsthal wordt het visum gecontroleerd. Ik krijg ook een in reis formuliertje. Daarna is het onduidelijk waar dit ingeleverd moet worden. Alle balies zijn onbemand. Vanuit een ander kantoortje gebaart iemand dat we gewoon door kunnen lopen naar de bagageband. Terwijl ik op mijn koffer wacht komt iemand de in reis formulieren ophalen. Geen idee wat hier de bedoeling van is. Voor de luchthaven ontmoet ik Moesa, de lokale chauffeur. Hij rijdt ons in twintig minuten naar het hotel in Stone Town, de hoofdstad van Zanzibar. Vanaf de oudheid was het een knooppunt voor Arabische, Perzische, Indiase en Afrikaanse handelaren. Zanzibar werd in de 19e eeuw een centrum van de slavenhandel. Na de revolutie in 1964 werd Zanzibar een autonome regio van Tanzania. Het eiland heeft echter ook haar eigen president, vlag en taal. Het Mizingani Seafront Hotel ligt pal aan zee. Voor de deur vertrekken veerboten naar Dar es Salaam. Het hotel is in een Marokkaanse stijl opgetrokken. Mooie kamers gesitueerd rond het zwembad. Ik heb mijn kamer op de tweede verdieping met uitzicht op het zwembad. In de namiddag wandel ik met enkele reisgenoten Stone Town in. Eerst eten we iets eenvoudigs in een restaurant aan het water. Ik kies voor een soepje. Dit kan nooit lang duren om klaar te maken. Hierdoor hebben we nog even de tijd om de stad in te lopen. Via de boulevard komen we bij het fort. Het Oude Fort van Stone Town, Zanzibar, ook bekend als Ngome Kongwe, is één van de oudste gebouwen in de stad. Gebouwd in de late 17e eeuw door de Omaanse Arabieren, diende het fort oorspronkelijk om het eiland te verdedigen. Tegenwoordig fungeert het fort als een cultureel centrum, met winkels en een amfitheater. In de torens bevinden zich kunstateliers. Achter het kasteel begint de oude stad. Een wirwar van smalle straatjes. Overal is bedrijvigheid op straat. Het is niet heel moeilijk om te verdwalen in de straatjes. We vragen verschillende keren de weg naar de slavenmarkt. Waarschijnlijk volgen we de aanwijzingen niet helemaal goed op, want we lijken er omheen te lopen. Omdat we ook niet weten wat we precies kunnen verwachten op deze markt, kijken we bij ieder plein of dit het kan zijn. Een tuk-tuk driver wijst ons het laatste stukje. Om de hoek ligt het, zegt hij vriendelijk. De slavenmarkt is een soort museum. Eerst krijgen we een securitycontrole, daarna moeten we een entree ticket aanschaffen. De markt is alleen te bezoeken onder begeleiding van een gids. Amok loopt met ons mee. Als eerste betreden we de Anglistische kerk. Amok legt uit dat op deze locatie tot 1873 slaven verhandeld werden. Het waren vooral de Arabieren die de slaven de keuze lieten of om zich tot moslim te bekeren of als slaaf afgevoerd te worden. Na 1873 startte de bouw van de kerk en een schooltje. De stichter van de kerk overleed voordat de kerk voltooid was. Hij ligt achter het altaar begraven. Amok vertelt ook een anekdote over de twaalf marmeren zuilen. De zuilen symboliseren de twaalf apostelen, maar de pilaren zijn ondersteboven geplaatst. Toen de opdrachtgever het zag zij hij, maak je niet druk ‘hakena matada’. Dit is nu de slogan van Zanzibar. Naast de kerk staat het slavenmonument. Een standbeeld van geketende slaven. We volgen amok naar de voormalige gevangenissen. Een lage muffe ruime waar tientallen slaven werden vastgehouden voor transport. Het zeewater spoelde bij vloed in de ruimtes, waardoor ontlastingen wegspoelde. De rondleiding eindigt met een expositie over de slavenhandel. Het is wat veel om alle panelen te lezen. We kiezen er een paar uit om te lezen en houden het verder voor gezien. We wandelen terug naar het hotel. Omdat we onderweg geen geschikt terras vonden om iets te drinken, nemen we plaats op het balkon van het hotel. Hier bestellen we een drankje, terwijl we naar de zonsondergang in de zee kijken. Wanneer het donker wordt, komt de boulevard tot leven. Talrijke kraampjes met streetfood. Voor de zekerheid kiezen we hier niet voor en keren terug naar het Mercury's Bar restaurant waar we vanmiddag ook waren. Op het terras met uitzicht op de veerboten die uitvaren naar Dar es Salaam, bestel ik pizza.