Georgië > Het kerkje van Kazbegi

Het regent vannacht flink door. Het water klettert op het metalen dak naast onze kamer. In Georgië doen ze niet zo veel aan dakgoten en regenpijpen. Het water loopt gewoon van het dak. Het spettert nog een beetje wanneer we naar de bus lopen. We verlaten Tbilisi. Het is druk in de ochtendspits, maar nergens loopt het verkeer echt vast. Nino vertelt dat Georgiërs late starters zijn. Het liefste beginnen ze pas om tien uur met werk. Dit komt ook omdat men ‘s avonds gewend is om laat te eten. We rijden naar de oude hoofdstad Mtskheta. Voordat we de kathedraal in het stadje gaan bekijken, rijden we naar het kerkje op de berg tegenover Mtskheta. Dit kerkje bevindt zich op de andere oever van de rivier. In het Djvari kerkje staat een groot houten kruis. Dit kruis symboliseert het houten kruis van twijgen dat de heilige Nino in 337 plaatste in Mtskheta om de inwoners te bekeren. Het is druk in het kerkje met toeristen. Waarschijnlijk beginnen alle tours bij deze kerk als eerste stop. Nino heeft moeite om iets uit te kunnen leggen over de fresco’s en historische iconen. Vanaf de bergpunt kan ik de oude hoofdstad Mtskheta goed zien liggen. De Svetitschoveli kathedraal staat dominant in het midden. De kerk is op de locatie gebouwd waar Nino haar kruis geplaatst heeft. Dit is een waar bedevaartsoord. Later is een verdedigingsmuren rond de kathedraal gebouwd om het heiligdom te beschermen tegen aanvallers. Vanaf het parkeerterrein moet ik mij door een straat vol met souvenirshops en etenswaren wurmen. Honderden meters lang. Een slimme zet, want alle toeristen moeten hierlangs. Wanneer we de ommuurde vesting betreden, wijst Nino ons een plek waar we de kathedraal en het kerkje op de berg tegelijk op de foto kunnen zetten. Daarna volg ik haar naar binnen. Binnen bevindt zich het graf van Sidonia, die begraven zou zijn in de Heilige Tuniek van Jezus. Nino liet daarom in de vierde eeuw op deze locatie een kerk bouwen. De huidige Georgisch-orthodoxe kathedraal werd in de 11e eeuw gebouwd. Na het bezoek hebben we nog even de tijd om langs de kraampjes en door de straten van Mtskheta te dwalen. Ook hebben we het advies gekregen om iets voor de lunch, later vandaag, mee te nemen. We volgen de bordjes naar het café aan de rivier voor koffie. Helaas is het restaurant gesloten. We kiezen voor het terras van de Old Traverne in het toeristische gedeelte. De eigenaresse gebaart dat we vooral naar binnen moeten. Op het terras is het te fris, vindt ze. Eigenlijk heeft ze gelijk. De prijs voor de koffie valt ons nog mee op deze locatie. Op de kaart zien we ook aan sandwich staan. We bestellen er twee en vragen om de broodjes in te pakken. Op de weg naar de bus kopen we twee smaken churchkhela. Een lokale lekkernij van walnoten gedoopt in ingedikt druivensap. De noten zijn met een touwtje aan elkaar geregen. Het smaakt verrassend goed. Ik had het veel zoeter verwacht. Vanuit Mtskheta rijden we richting de Georgia Militairy Highway. Momenteel de enige weg door de bergen die een open verbinding heeft naar Rusland. Er rijdt dan ook veel vrachtverkeer op deze route. Waarschijnlijk is het verkeer via Turkije en Georgië een mooie manier om de internationale blokkade van Rusland om de oorlog in Oekraïne te omzeilen. Terwijl we via de bochten omhoog de bergen inrijden, vertelt Nino haar persoonlijke verhaal en haar beeld op de Russische buur. Zij is in Abchazië geboren, een afvallige provincie die zich met behulp van Rusland afgezonderd heeft van Georgië. Haar familie moest Abchazië halsoverkop verlaten. Later, in 2008, woonde zij vlak bij Kutaisi, waar het Russische leger het vliegveld bombardeerde en Zuid Ossetia in nam. Tijdens de verkiezingen vorig jaar is een pro Russische leider gekozen. Alom wordt deze uitslag in twijfel getrokken. Sinds de nieuwe leider de samenwerking met Europa voor de komende vier opgeschort heeft, vinden er dagelijks protesten plaats in Tbilisi voor het parlementsgebouw. Vooral jongeren demonstreren. Nino kent mensen die hier opgepakt zijn en tot celstraffen veroordeeld zijn. Door dit indringende verhaal, zou je bijna de omgeving vergeten. We passeren Zhinvali stuwmeer. Dit stuwmeer zorgt voor een belangrijk deel voor de elektriciteit van Georgië. Langs het meer houden we een pauze. Het parkeerterrein is volledig ingenomen door kraampjes. Het voelt niet goed om met mijn eigen broodje op de stoeltjes te gaan zitten. Aan de overzijde van de weg eten we daarom ons eerder gekochte broodje zittend op enkele rotsen. Naarmate we hoger komen, wordt het ook meer en meer bewolkt. Het duurt niet langs voordat er regen valt. We besluiten het vriendschapsmonument over te slaan en hier op de terugweg te stoppen. We rijden door naar Stephantmindi in de regio Kazbegi. Dit plaatsje ligt maar enkele kilometers van de Russische grens. Wanneer we arriveren is het nog wel bewolkt, maar praktisch droog. Boven op een bergtop staat het Gergeti Trinity kerkje. Vooral de ligging tegen de besneeuwde bergtoppen van het Kazbek gebergte is uniek. De bus kan niet over de smalle weg vol haarspeldbochten. We stappen over in 4x4 taxibusjes. In ieder busje kunnen zes personen. Ik herinner mij de tocht nog van negen jaar geleden. Toen hadden wij de grootste moeite om via het zand- en rotspad naar boven te rijden. Tegenwoordig ligt er een asfaltweg. In een hoog toerental rijdt de chauffeur ons naar boven. Als snel zie ik het Gergeti Trinity kerkje liggen. De achterliggende bergen zijn door de wolken niet zichtbaar. Tot mijn verbazing rijden we het fotopunt voorbij en rijden we direct door naar het kerkje. Dit fotopunt is de plek waar de meest bekende foto van Georgie gemaakt kan worden. De tocht naar dit kerkje gaat niet om het kerkje zelf, maar zijn unieke ligging. Misschien stoppen we op de terugweg? Op het parkeerterrein bij de kerk staan veel busjes. Een grote groep mensen loopt over had pad naar het kerkje. Binnen moeten vrouwen, naast het bedekken van hun hoofd, een rok dragen. Gelukkig wordt hier niet al te streng op gelet. Ik raak in gesprek met een lokale gids op de heuvel tegenover de kerk. Hij vertelt dat de toeristische populariteit van deze kerk de afgelopen jaren geëxplodeerd is. Soms is de stroom mensen benauwend. Weer terug beneden, rijden we een stukje terug naar Gaudari, een wintersportoord. Het vriendschapsmonument is geheel in bewolking gehuld. We besluiten het over te slaan. Hierdoor zijn we wat eerder bij het guesthouse in Gaudari. Ik vind dit niet heel erg. Toen ik hier negen jaar geleden was vond ik het monument foeilelijk. In de bar van het guesthouse bestel ik een bier. Het eten is vanavond inbegrepen. Er staat een prima buffet gereed.