Georgië > Het Davit Gareja klooster

Vandaag is de laatste dag van de reis aangebroken. Morgen vliegen we vanuit Tbilisi weer naar huis. Vandaag maken we vanuit Tbilisi een excursie naar het klooster van Davit Gareja. Dit klooster ligt ongeveer anderhalf uur rijden ten oosten van de hoofdstad, pal tegen de Azerbeidzjaanse grens. Het is druk qua verkeer in de stad. Nino herhaalt dat men in Georgië gewend is om laat te beginnen met werken. Veel mensen gaan pas tegen tien uur naar kantoor. Hierdoor loopt het verkeer rond dit tijdstip behoorlijk vast. Het is vandaag een wat grauwe dag. Het is bewolkt en het ziet er naar uit dat er ook regen gaat vallen. Dit geeft, wanneer we op de snelweg rijden, een wat troosteloos beeld aan het landschap. Wanneer we de snelweg verlaten is het nog veertig kilometer naar het Davit Gareja kloostercomplex. Tot enkele jaren terug was de weg te slecht om te berijden met een touringcar. Gelukkig is de weg verbeterd, geeft Nino aan. De smalle weg slingert tussen de heuvels door. Er is nauwelijks begroeiing aanwezig. Niet voor niets wordt deze regio de “woestijn“ genoemd. In het enige plaatsje dat we passeren, Udabno, stoppen we bij een lokaal cafeetje. Ondanks de tekst “open” op de deur, ziet het pand er gesloten uit. Dit blijkt niet zo. Achter de deur bevindt zich een eenvoudig barretje. Ik bestel koffie en reserveer alvast een kop kippensoep voor de lunch op de terugweg. Net voor twaalf uur arriveren we bij het klooster van Davit Gareja. Het klooster ligt tegen de grens met Azerbeidzjan. Er bevinden zich ook verschillende controleposten van het Georgische leger. Het complex werd gesticht in de 6e eeuw door de heilige David Garejeli, één van de dertien Syrische monniken die het christendom naar deze regio brachten. Het bestaat uit meer dan twintig afzonderlijke kloosters en kapellen, grotkerken en celletjes die uit de zachte rotsen zijn uitgehouwen. We betreden het complex via de Main gate. Dit is de bovenste toegangspoort. Hiervandaan is het hele klooster goed te zien. Ik zie de grotwoningen waar de monniken verbleven. Nog altijd verblijven vijf monniken in het complex. Via een trap kom ik een etage lager. Hier waren de verblijven en leefruimtes van de monniken. Via een stenen wenteltrap kom ik bij de kloosterkerk. Het klooster is door de historie, de ligging en de bijzonder vormgeving prachtig om te bezoeken. Na het klooster rijden we terug naar het kleine lokale restaurantje. De lunch is al gereed. Ik bestel een glas homemade rode wijn er bij. De wijn komt echter niet uit deze regio, maar uit de omgeving van Telavi. De eigenaresse, die oorspronkelijk uit Polen komt, vertelt dat dit stadje tijdens de Sovjetbezetting een modelstad was voor de Russen. Alle voorzieningen waren aanwezig. Na het uiteenvallen van de Sovjetunie, raakte Udabno snel in verval. Zo brak de watertoevoer en moest het dorp het jaren doen zonder stromend water. Veel mensen trokken weg en huizen raakten in verval. Na de lunch rijden we terug naar Tbilisi. Het is druk op de weg, wanneer we het centrum naderen. De politie heeft een belangrijke verkeersader afgesloten. Hierdoor moet al het verkeer door smalle straatjes. De chauffeur stuurt de bus door het verkeer. Weer terug bij het hotel drinken we wat op het dakterras op de zesde verdieping. Het is vanavond de laatste avond met de groep. Gezamenlijk gaan we eten in het restaurant Kneina. Dit restaurant ligt aan de rand van de oude stad. Ik bestel Chanakhi, een gerecht met schepenvlees, groente en aardappelen. Ook neem ik er een Georgische wijn bij. Na het eten bedanken we Maaike voor het begeleiden van de reis. Wanneer we zo terugkijken, valt pas op hoeveel bijzondere plekken we bezocht hebben tijdens deze reis.