Azerbeidzjan > Op weg naar Baku

Vandaag gaan Nicolette en ik op vakantie naar de drie landen van de zuidelijke Kaukasus: Azerbeidzjan, Georgië en Armenië. Het voelt een beetje vreemd om op mijn verjaardag te vertrekken. Rond half twaalf in de ochtend worden we afgezet bij het station. Met de trein rijden we naar Schiphol. Omdat we thuis al ingecheckt hebben, kunnen we direct door naar de bagage drop-off. De eerste vlucht naar Istanbul blijkt flink vertraagd. Het lijkt erop dat we één uur later zullen vertrekken. Zolang de vertraging niet verder oploopt, is het prima. We hebben twee uur en drie kwartier overstaptijd op de luchthaven van Istanbul. We lopen wat over de luchthaven en bestellen iets te drinken. Wanneer we bij gate E22 arriveren, is er nog geen vliegtuig. Dit lijkt een voorbode voor meer vertraging. Om half vier, het nieuwe gecommuniceerde tijdstip van vertrek, komt het toestel aangereden. Snel worden de passagiers naar buiten geleid. Het duurt daarna nog even voordat wij aan boord kunnen. Het toestel van vlucht TK 1958 stijgt rond half vijf op met zo’n één uur en driekwartier vertraging. Het hangt een beetje van de afstand tussen de gates af in Istanbul of we in de problemen komen of niet. Dat zien we daar wel. We vliegen ondertussen boven Duitsland. Langzaam wordt het buiten donker. De nieuwe internationale luchthaven van Istanbul is groot. We arriveren bij de F-pier. Direct in de aankomsthal roept iemand “passengers voor Baku?”. Hij vertelt ons dat onze volgende vlucht van gate F12A vertrekt en dat deze gate vlakbij is. Dit scheelt weer. Hierdoor arriveren we op tijd voor deze vlucht. We hoeven maar even te wachten, voordat we weer aan boord kunnen. Vanuit Istanbul is het nog tweeënhalf uur vliegen naar Baku, de hoofdstad van Azerbeidzjan. Precies op tijd volgens de planning stijgen we op. Het is inmiddels half twee in de nacht wanneer het toestel van Turkish Airlines landt in Baku. Het is in Baku twee uur later dan in Nederland. Dit betekent dat ik hier niet meer jarig ben. Met mijn uitgeprinte visum loop ik naar de douane. Het formulier heeft de vrouwelijke beambte niet nodig. Ons computersysteem weet al dat je een visum hebt, legt zij uit. Met een nieuw stempeltje in mijn paspoort loop ik Azerbeidzjan in. De bagage is nog niet op de band. Dit geeft ons de gelegenheid om Manats te pinnen. Vlak daarna arriveert ook de bagage op de band. In de aankomsthal ontmoet ik de reisbegeleidster Maaike. Ook maak ik kennis met de overige reisgenoten. We reizen met 22 deelnemers. Het kost mij moeite om alle namen goed te onthouden op dit nachtelijke tijdstip. Met de bus rijden we door donker Azerbeidzjan naar het hotel in Baku. Wanneer we arriveren worden snel de sleutels uitgereikt. Het is drie uur als ik in mijn bed kruip. Ik maak mij op voor een kort nachtje.