Marokko > De afdaling naar Amtoudi

Marokko - Een wandeling in de Palmenvallei

Na een goed ontbijt in het hotel, gaan we met een gedeelte van de reisgroep de bergen in. We gaan een wandeling maken in een ander gedeelte van Ammeln vallei. De andere reisgenoten slapen uit of bezoeken Tafraoute voor de weekmarkt. Na de lunch treffen we elkaar weer bij het hotel in Tafraoute. Met de Landrovers rijden we opnieuw langs de immense rotsblokken in het gebied waar we gisteren gewandeld hebben. Net voor de gekleurde rotsen, buigen we linksaf via flink veel haarspeldbochten de bergen in. Aan de andere kant van de bergen dalen we weer op even spectaculaire wijze af in de bergkloof. Na ongeveer een uurtje rijden, stappen we uit om de weg per voet verder te vervolgen. De kloof heeft aan twee zijden steile bergketens. Na enkele minuten lopen houdt de asfaltweg op en gaat de weg over in steen en gruis. Dit maakt de wandeling nog mooier. De dorpjes waar we doorheen lopen, liggen in een waterrijk Oasegebied. We passeren diverse palmtuinen en onderweg ontmoeten we het dagelijkse plaatselijke leven. Bij een klein terrasje (het enige onderweg) onder de palmen bestellen we verse orange juice. Hier zullen we later ook gaan lunchen / picknicken . Normaliter zou dit verderop gebeuren, maar door wegwerkzaamheden, kunnen de auto's ons niet meer oppikken. We wandelen nog een half uurtje door. In de dorpjes voetballen we af en toe met de plaatselijk jeugd. Als we bij de geblakerde palmbomen aankomen keren we om. De palmbomen zijn twee jaar geleden getroffen door een bosbrand. Men vermoedt dat de brand gesticht is, om de sprinkhanen te verdrijven, maar dat het uit de hand gelopen is. Het terrasje is een prima plek voor de picknick. Naast de lekkere broodjes van vis, kaas, tomaat en komkommer, krijgen we er ook een heerlijke koffie bij. Na weer een uurtje rijden zijn we terug in Tafraoute bij het hotel. De andere reisgenoten zitten lekker rond het zwembad in het zonnetje.

Marokko - Het zwembad bij ons hotel in Tafraoute

's Middags verlaten we Tafraoute en rijden richting Amtoudi. Op zich niet zo'n hele lange afstand, maar de route gaat grotendeels over onverharde bergpassen. Het eerste gedeelte gaat nog over asfaltwegen, maar na zo'n 25 kilometer verlaten we de verharde weg. We rijden over de zogenaamde piste (onverharde weg) verder. De weg is hobbelig en de chauffeurs moeten hun best doen de grote kuilen te ontwijken. Het laatste stukje naar Amtoudi bestaat uit een prachtige afdaling in de kloof met veel bochten, kuilen en rotsen. Soms houdt het pad op te bestaan en moet verder gereden worden over de keien in de rivierbedding. Regelmatig wordt de droge rivierbedding gepasseerd om dan weer links en dan weer rechts verder te rijden. Vlak voor Amtoudi blijken de achterste twee wagens uit het zicht te zijn verdwenen. Na even tevergeefs gewacht te hebben, keren we om, om polshoogte te gaan nemen. Misschien hebben ze een lekke band of zijn ze een verkeerde afslag in geslagen. Na een flink stuk teruggereden te hebben (waarschijnlijk zijn ze dus al enige tijd niet meer achter ons) zien we ze in de verte naderen. De achterste Landcruiser blijkt precies in het dorpje een lekke band gekregen te hebben. Onder bekijks van de dorpsjeugd hebben de twee chauffeurs de band verwisseld. Leo is achter de kinderen gaan staan en zorgde voor veel hilariteit met zijn paardgehinnik imitatie. Lashan, de chauffeur van de tweede auto kijkt opgelucht als hij ons nadert. Dit is van korte duur, want Mohammed, onze chauffeur, is boos en dat laat hij hem weten ook. In felle woorden tiert hij tegen Lashan. Hij kijkt verschrikt toe. Het ontgaat ons volledig waarom hij zo boos reageert. Mohammed kan hooguit boos zijn, omdat hij zelf lange tijd de achterliggers niet in de gaten heeft gehouden. Met flinke vaart rijdt Mohammed in de voorste auto weg. Binnen enkele bochten zijn we de twee auto's weer uit het zicht verloren. Door dit voorval leert Lashan de Nederlandse woorden “boos” en “blij” erbij. Gelukkig is Amtoudi dichtbij. Enkele minuten later rijden we het terrein van de overnachting op. De herberg bestaat uit eenvoudige kamers, met gezamenlijk sanitair met meestal koud water.

Marokko - Op deze wegen zijn echt terreinwagen noodzakelijk

De herberg ligt aan de voet van de Agadir, een oude vesting boven op een rotspunt. Door de vertraging onderweg, is het te laat om nog voor de zonondergang naar boven te lopen. We besluiten tot halverwege tegen de berg op te lopen. We zetten flink de pas er in en in het flinke tempo halen we (er zijn wel wat afvallers onderweg) nog voor de zonsondergang op de top van de berg. We worden onderweg begeleid door diverse kinderen, die vanuit het dorp mee omhoog lopen. Na wat onderhandelen met de beheerder, kunnen we goedkoper en snel nog even een kijkje nemen in de Agadir zelf. De Agadir bood vroeger ruimte aan een heel dorpje omringt door een stevig verdedigingsmuur. De rondleiding is van korte duur om op tijd de zon te zien dalen. Na dit kodak-moment wandelen we iets rustiger weer naar beneden. Onderweg pikken we wat achterblijvers op, en groeit het aantal kinderen dat ons vergezelt. Bij de grens van het hotel houden zij plotseling allemaal in. Hier mogen ze duidelijk niet komen, al zie ik niet direct een duidelijke grens. Voor het eten drinken we wat in de gezamenlijke ruimte. Het eten 's avonds is simpel (Tajine natuurlijk), maar wel lekker. Na het eten geeft Obbo een uitleg over de wandeltocht van morgen.