Madagascar > Reisdag naar Ranomafana

Bij het ontbijt blijken twee reisgenoten zich niet lekker te voelen. Waarschijnlijk is iets qua eten niet goed gevallen. Omdat vandaag een reisdag op het programma staat naar Ranomafana National Park, nemen zij voorin de bus plaats. De weg kan vandaag slecht zijn. De bus volgt de hoofdweg in zuidelijke richting. Enkele keren moet onderweg gestopt worden voor de zieke reisgenoten. Dit geeft de gelegenheid om een stukje langs de weg te wandelen. Net op dit stuk zijn grote delen van de begroeiing verbrand. Het wordt bewust aangestoken om het land te kunnen bewerken. Ik zie nog plekken waar het smeult. Ook aan de overzijde, tegen de heuvels, zie ik nog rook opstijgen. Ik snap niet hoe men in zo'n droog landschap vuur gecontroleerd kan laten branden. Rond elf uur rijd ik Ambositra binnen. Het stadje waar de Stichting Madalief gestart is met de opvang van weeskinderen. Ik loop wat door het centrum langs de winkeltjes, terwijl Zoe de inkopen voor de lunch regelt. Veel mensen zien er vandaag mooi gekleed uit. Het is zondag. Ook als ik verder rijd, zie ik kinderen met hun mooiste kleren aan. Enthousiast zwaaien ze naar de bus en roepen "Vazaha, Vazaha". Dit betekent in het Malagasy blanke. Ook volwassenen laten hun werk even voor wat het is. Als we weer een noodzakelijke stop moeten maken, combineren we het direct met de lunch. Vervelend om precies op zo'n dag ziek te zijn. Snel maakt de crew een salade klaar met vis en kaas. Hoewel het stokbrood wat taai is, smaakt het mij prima. Ook 's middags blijft het noodzakelijk om extra stops in te lassen.

Madagascar - De noten worden verkocht langs de kant van de weg

Hierdoor raken we achter op het schema. Ook werkt de weg niet mee. Grote gaten zitten in het asfalt. Stapvoets rijdt Faly de bus tussen de gaten door. Als we net voor de afslag naar Ranomafana een toiletstop maken, komen alle kinderen vanuit het nabijgelegen dorp aangerend. Ik schat zo'n vijftig kinderen. “Vazaha, Vazaha!". Nieuwsgierig kijken ze rond onze bus en hopen nog iets te krijgen. Het is inmiddels half zes en de zon verdwijnt achter de heuvels. In het schemer slaat de bus de weg in naar Ranomafana. Het is hiervandaan nog altijd anderhalf uur rijden door het heuvelachtige landschap. Faly seint bij iedere bocht met zijn lichten om tegenliggers te waarschuwen. Als ik Ranomafana binnen rijd, begint het ook nog eens te regenen. Het is half acht als ik arriveer bij het hotel. Ik ben dan elf uur onderweg. Dat is iets meer dan de 4 à 5 uur die vermeld stond in het reisprogramma. Dit komt deels door de noodzakelijke extra stops, maar ook omdat het domweg langer rijden is. Voor de zieke reisgenoten is het een zegen dat we gearriveerd zijn. Snel duiken zij het bed in. Ook komt er voor de zekerheid een dokter langs voor consult. Ik breng snel mijn spullen naar mijn kleine bungalow. Ik hoor de regen op het golfplaten dak. Met mijn paraplu loop ik terug naar het restaurant. Ik bestel een traditionele Malagasy maaltijd met soep, kip, vlees, groente en rijst. Het smaakt mij prima. Als om tien uur de elektriciteit uitvalt, ga ik naar bed. Met mijn zaklantaarn aan, span ik mijn klamboe rond mijn bed en ga ik slapen.