Gambia > Het Jang Jang Burreh Camp

Ik word weer wakker met het geluid van de natuur. Na het ontbijt wordt de bagage weer op het dak van de bus geladen. Zorgvuldig wordt het plastic over de koffers gespannen. ‘Uncle’ bindt met een touw alles stevig vast. Via de hobbelige toegangsweg verlaten we het Wassadou Camp. We keren vandaag terug naar Gambia. Hiervoor moeten we dezelfde weg terugrijden als we heen gereden zijn. In ruim twee uur rijden we via Tambacounda naar de grens met Gambia. Onderweg blijven kinderen onafgebroken naar ons zwaaien. Vanaf hun fietsje of vanuit eenvoudige houten hutjes. Het leven langs de route oogt in Senegal armer dan in Gambia. Veel mensen zitten of liggen wat voor hun hutje. Bij de grens volgt het douane ritueel. Kebba verzamelt alle paspoorten en gaat er mee naar de Senegalese douane. Zij stempelen de paspoorten. We hoeven zelfs de bus niet uit. Ook is er geen controle of iedereen zijn paspoort ingeleverd heeft. Waarschijnlijk vertrouwen ze Kebba. Bij de douane van Gambia moeten we wel uit de bus. De douanier neemt de stapel paspoorten mee en roept één voor één onze namen. Na enkele paspoorten lijkt de douanier het wel best te vinden. Het blijft even stil en daarna komt hij met alle gestempelde paspoorten naar buiten. We hoeven niet meer apart bij hem langs te komen. We vervolgen onze route in Gambia. Het is tot nu toe dreigend geweest qua bewolking, maar op een paar kleine spetters na wel droog. In Gambia zien we donkere wolken in een halve cirkel voor ons hangen. Hier rijden we precies naar toe. Bij Bansang aan de Gambia rivier stopt ‘Uncle’ bij een aanlegsteiger. Het oogt chaotisch. Overal zijn mensen bezig. Vrachtwagens worden gelost en geladen. De betonnen steiger zelf is gebroken. Waarschijnlijk is een te zwaar voertuig ooit de steiger op gereden. Net voor de steiger wordt de bagage uitgeladen en overgeladen op een gereed liggende boot. De bagage wordt op het voordek gelegd. Zorgvuldig wordt het plastic over de bagage gespannen. Ik neem ondertussen plaats op het benedendek. Met de boot varen we naar ons kamp voor vanavond, het Jang Jang Burreh Camp bij Janjanbureh. Het kamp ligt aan de noord oever van de Gambia rivier, precies tegenover ons kamp van drie dagen geleden. Op het kamp is geen elektriciteit aanwezig. Hoe primitief zou het zijn? Aan boord wordt een lunch geserveerd. Kip, rijst, pasta en saus. In een koelbox worden drankjes koud gehouden. Langs de oever zoeken vogeltjes een veilig heenkomen wanneer de boot langs vaart. Het water van de rivier lijkt erg hoog te staan. Nergens zijn zandbanken waar krokodillen of hippo’s kunnen rusten. Ik verwacht ze ook niet meer te spotten tijdens deze reis. Wel zien we enkele roofvogels in de boomtoppen. Achter de witte vogels, kleurt de lucht snel donkerder. Het duurt niet lang of het begint te regenen. De wind waait de druppels door de open boot. Voor de eerste keer tijdens deze vakantie trek ik mijn regenjas aan.

Gambia - Met de boot varen we naar de campsite

Het kamp komt in zicht. De schipper legt de boot aan bij de wat gammele steiger. Het lijkt of hier een keer een boot te hard tegen aan gevaren is. Langs de kant ligt een half gezonken en vergane boot. Vermoedelijk de voorganger van onze boot. Net wanneer we aan land gaan, breekt de bui goed los en steekt er een flinke wind op. Onder het afdak van het camp schuilen we. Ondertussen wordt de bagage van boord gehaald. De dragers zijn doorweekt. We krijgen koffie en thee aangeboden, terwijl de regen op het dak klettert. De aapjes kijken vanuit de bomen nieuwsgierig toe. Een enkeling doorzoekt de boot op zoek naar etenswaar. Met een zakje suiker klimt een van hen weer de bomen in. Het Jang Jang Burreh Camp bestaat uit ronde hutjes. Het pad er naar toe is glad en glibberig. Enkele keren glijd ik bijna weg. Gelukkig blijf ik overeind. De huisjes worden in volgorde aangewezen. Ik ben als laatste aan de beurt en heb pech. De nieuwere huisjes zijn vol. Ik krijg een ouder huisje. De deur hangt scheef. Misschien heb ik niet zo’n leuk rond huisje, maar het is een prima plek om te slapen. Het water blijkt het niet te doen. De eigenaar rommelt zelf wat aan de leiding buiten het huisje en het water stroomt weer. Ik plak de gaten in de klamboe met leukoplast dicht. Het muskietennet heeft wel zijn langste tijd gehad. Ik tel meer dan tien gaten. Het bed is een betonnen bak in een half ronde vorm. De matras is later in de vorm van het bed gemaakt.

Gambia - Een rond betonnen bed met klamboe

Door overdwars in het ovale bed te gaan liggen, kan ik vanavond prima slapen. Wanneer ik terug keer bij de rivier is het droog. Ik bestel een biertje. Terwijl het langzaam donker wordt, speel ik met reisgenoten een kaartspelletje. We spelen door tot de kaarten niet meer te lezen zijn in de schemer. Op tafel verschijnen kaarsen. Om de kaarsen worden lege bekertjes geplaatst om te voorkomen dat ze uitwaaien. Enkele dames uit het dorp verzorgen een traditionele dans. Bij het laatste nummer worden we allemaal uitgenodigd mee te dansen. Wanneer ik ’s avonds naar mijn huisje ga, blijkt het water weer niet beschikbaar te zijn. De eigenaar komt al aan om het te fixen. Dit helpt, maar zorgt ook weer voor nieuwe problemen. Het toilet in mijn huisje blijft doorlopen. Ik twijfel onder mijn klamboe of ik mijn bed uit wil komen om er iets aan te gaan doen. Helaas zit het kraantje bij het toilet muurvast. Het lekkende water loopt ook onder het toilet door naar het doucheputje. Wat een bende. Ik kruip terug mijn bed in. Met het geluid van buiten en van het toilet val ik in slaap.