Iran > 'De Islam staat open voor iedereen'

Na het ontbijt dwalen we Shiraz in. Via de Karim Khan-e Zand Boulevard lopen we naar de Citadel. Een van de torens van het fort is flink scheef gezakt. De 14 meter hoge toren is verzakt met de aanleg van een badhuis eronder. We gaan het Arg-e Karim Khan Citadel in via de hoofdpoort. Karim Khan was in 1750 de eerste leider van de Zand Dynastie. Hij maakte Shiraz tot hoofdstad van het rijk. Op de ruime binnenplaats loopt ook een meisjes schoolklas. Sommige meisjes, met hun roze schooluniform en witte hoofddoek, proberen stiekem foto's van ons te maken als we voorbij lopen. Als een meisje vraagt of ze een foto mag maken, duiken plotseling tientallen mobieltjes te voorschijn om foto's te maken. Ook wordt gevraagd hoe we heten en of we het kunnen opschrijven. Een leuke ontmoeting, maar het zijn wel erg veel kinderen die telkens vragen waar ik vandaan kom en hoe ik heet. Als we weer buiten het fort staan worden we door zo'n honderd kinderen uitgezwaaid. We steken het plein schuin over naar het Fars museum, ondergebracht in het paviljoen van Karim Khan. In het paviljoen ligt de tombe van Karim Khan en ligt zijn zwaard tentoongesteld.

Iran - Schoolkinderen knopen verlegen een praatje aan met toeristen en nemen voorzichtig foto's

Net als ik de tuin van het museum in loop, komt de meisjesklas het museumterrein op. Direct worden we weer omringt met vragen als 'How are you?' en 'Where do you come from?'. Hoewel het contact leuk is, besluit ik door te lopen. Het gewoon teveel kinderen met allemaal dezelfde vragen. Op weg naar de bazaar, bezoeken we de Vakil Moskee. Deze moskee uit het begin van de Zand Dynastie heeft een prachtige façade. Aan de noordzijde ligt de overdekte gebedsruimte. Achterin de met 48 pilaren ondersteunde ruimte is een prachtige met mozaïeken ingelegde Mihrab. Het binnenterrein is minder goed onderhouden en onkruid staat tussen de tegels. Direct naast de moskee ligt de Hammam-e Vakil, het voormalige badhuis. Tegenwoordig is hier een tapijtenmuseum in gevestigd. We kopen een kaartje voor het museum en bekijken vooral de overblijfselen van het oude badhuis. We wandelen verder de bazaar in. Een wir war aan straatjes en kraampjes. In tegenstelling tot veel andere bazaars, is deze bazaar niet gericht op toeristen. Allerdaagse producten worden verkocht en er is ook een levendige lokale bedrijvigheid. Wel moeten we aan de nieuwsgierige koopmannen veelvuldig uitleggen waar we vandaan komen en wat we van Iran vinden. Toevallig lopen we tegen het Theehuis Seray-e Mehr in de bazaar. We hadden gepland hier te gaan lunchen, maar hadden ook gehoord dat het moeilijk te vinden zou zijn in de bazaar. Omdat het nog te vroeg is voor de lunch bestellen we thee met sweet.

Iran - Het voormalig badhuis Hammam-e Vakil is tegenwoordig een tapijten tentoonstelling

Een heerlijke omgeving om even te zitten. Via de smalle straatjes in de bazaar lopen we in zuidelijke richting. Net buiten de souq lopen we een moskee binnen. De binnenplaats is opvallend groen met hoge bomen. Hierdoor wordt het zicht op de mozaïekbogen van de iwans ontnomen. We komen er met de Lonely Planet in handen niet helemaal uit in welke moskee we nu precies staan. Als we het twijfelend vragen, wijst de beheerder de naam aan in de gids en nodigt ons uit om een kijkje op het dak te nemen. Dan lezen we dat in de gids vermeld staat dat de beheerder je misschien naar het dak kan leiden. We zijn ongetwijfeld niet de eerste die met een open boek deze vraag stellen. Via een klein deurtje in de hoek komen we bij een trap die naar boven leidt. Achter ons wordt het deurtje weer gesloten. Lopend over de dakbedekking van de moskee hebben we uitzicht over het stadje Shiraz en op de bazaar voor ons. In de verte zien we de twee grote uivormige bollen liggen van het mausoleum van Shiraz. Ons volgende doel. We dwalen weer door de smalle straatjes van de bazaar en gaan op het gevoel links en rechtsaf. Voor we er eigenlijk erg in hebben, staan we bij de ingang van het Shah-e Cheragh, het mausoleum van de broer van Imam Reza. Hij werd in 835 nC op deze locatie vermoord. Tegenwoordig is het een bedevaartsplaats voor moslims. Niet-moslims mogen eigenlijk het terrein niet betreden, maar dit wordt gedoogd. Alleen tassen en fotocamera's mogen niet mee. Als we ze bij het depot af willen geven, vraagt de man iets en wijst om de hoek. We snappen er niets was en lopen vertwijfeld om de hoek en naar het einde van de straat. We komen uit bij de Jamel Moskee. Dit is de oudste moskee van de stad, maar niet echt bijzonder. We lopen terug en geven alsnog onze spullen als in het depot. We lopen de indrukwekkende binnenplaats op ter grote van ruim een voetbalveld. In het midden staat de schrijn met de tombe van de broer van de Imam.

Iran - De tombe van Iraans bekendste dichter Hafez

Dit is een van de meest heilige plekken van Iran. We volgen de stroom mensen naar het mausoleum. Ik volg de handelingen van de lokalen en geef mijn schoenen af bij het loket. Uit de reactie betwijfel ik of het de bedoeling is, maar we lopen door. Op weg naar de ingang worden we aangesproken door een Iraniër. Hij stelt zich netjes voor en vraagt waar we vandaan komen. Hij legt uit dat het niet de bedoeling is dat niet-moslims het mausoleum van binnen bezoeken. Hier hebben we respect voor. Wel mogen we even bij de ingang een blik naar binnen werpen. De schrijn is overdadig versierd met goud en stukjes spiegel. In de zuidoost hoek van het plein ligt een tweede schrijn. Onze zelf opgeworpen gids legt ons uit dat we hier wel naar binnen mogen. Hier liggen de broers van Mir Ahmad. Ik geef opnieuw mijn schoenen uit en ga het mausoleum binnen. Een indrukwekkende ruimte met heel veel stukjes spiegel. De scheidingswand tussen het mannen en vrouwengedeelte komt wat vreemd over. Ik bekijk de mensen in het mausoleum die op hun knieën aan het bidden zijn. Ik besluit dat ik hen dit in rust moet laten doen en ga snel weer naar buiten. In de beperkte schaduw van een boompje laat ik de gebeurtenissen op het plein in mij inwerken. Na de lunch in het theehuis in de bazaar besluiten we naar het park van Hafez te lopen. Dit park ligt zo'n twee kilometer buiten het centrum. Onderweg worden we veelvuldig aangesproken, gevraagd waar we vandaag komen en vooral wat we van Iran vinden. We steken de Khoskh rivier over en komen meer in de buitenwijken. Als we een moskee passeren, valt het ons op dat er kransen naar binnen gebracht worden. Als we nieuwsgierig bij de ingang kijken, worden we direct naar binnen geroepen. Op de kleine binnenplaats staan verschillende kransen uitgestald. De meeste zijn van plastic gemaakt. Ik heb de indruk dat we bij een begrafenis beland zijn, maar we worden al naar binnen gewenkt. Ik leg mijn schoenen in het schoenenrek en loop de moskee binnen. Al direct heb ik spijt. Ik sta plotseling in het midden van een ceremonie. Zo ver als ik kan kijken zitten mannen langs de kant en een iemand doet het woord via een microfoon. Direct komt iemand naar ons toe en heet ons welkom. Er wordt een plekje vrij gemaakt om te zitten. Direct daarna krijgen we een soort lunchpakketje aangeboden en een pakje sinasappelsap. Aarzelend pak ik het aan en kijk vertwijfeld om mij heen. We hebben alle aandacht. De man naast mij blijkt Engels te spreken en vraagt waar we vandaan komen. Hij legt uit dat er inderdaad iemand overleden is. Hij geeft aan dat het geen enkel probleem is dat wij hier bij aanwezigheid. De islam staat open voor iedereen. Na een minuut of tien neemt de man afscheid en verlaat de ruimte. Wij volgen hem. Buiten staat de familie. Ik besluit hier gepast om heen te lopen, maar een van de familieleden komt naar ons toe om ons een 'gift' aan te bieden. Het afslaan mag niet baten en er komt al iemand naar buiten met opnieuw een lunchpakket en drinken. Ik pak het maar aan, bedankt de man en wens hem sterkte. Eigenlijk heel bijzonder om zo mee te maken, maar ook wel vreemd om bij te zijn. Aan het einde van de middag arriveren we bij het park met de graf van Hafez, de beroemde Iranese dichter. Zijn tombe is een ware bedevaartplaats van jongeren. In verschillende poses laten zij zich fotograferen bij het graf. Anders zitten in het park om te relaxen. Wij nemen plaats op het terrasje van het theehuis in het park en bestellen een lekkere pot thee. Even lekker rustig zitten na een dagje slenteren door de stad. Met een taxi laten we ons terugbrengen naar het hotel. 's Avonds eten we met de hele groep in een restaurant bij de bazaar. De maaltijd wordt opgesierd met live muziek.