Iran > Op de thee in het park

Een taxi zet ons af in de Armeense wijk Julfa, ten zuiden van de Zayandeh rivier. Het is vandaag vrijdag en veel moskeeën en winkeltjes zijn gesloten. De vrijdag is een rusdag voor de moslims. Voor de Armeniërs echter niet. Daarom is dit een prima uitvalsbasis om vandaag te bezichtigen. We stappen uit bij de Vank Kathedraal. De kathedraal is een van de eerste kerken van de Armeense immigranten in Iran. De kerk is van binnen prachtig versierd met kleurrijke fresco's. Vooral de bloederige taferelen zijn opvallend. Naast de kerk is het Armeense museum gevestigd. In het museum is veel aandacht voor de genocide van de Turken op de Armeniërs uit 1915. Vooral het onbegrip voor het ontkennen van de genocide door de Turken krijgt hier veel aandacht. In de nabij gelegen eveneens Armeense Bethlehem kerk is de restauratie van de fresco's nog in volle gang. De derde kerk in de Armeense wijk is de Mariakerk. We kunnen de binnenplaats bezoeken, maar de kerk zelf is niet toegankelijk.

Iran - De Armeense Church of Bethlehem in Esfahan

In een theehuis in de wijk Julfa bestellen we een kopje thee met koek. Bij het afrekenen, vinden we de rekening wel erg hoog. Als we er een opmerking over maken, wordt er nog eens gerekend en daalt het bedrag met 30.000 Rial. Het eindbedrag blijft aan de hoge kant, maar we betalen het maar. We wandelen terug naar de rivier. Een agent helpt ons de juiste richting op. Het is rustig op straat vandaag. Bij een groentewinkeltje kopen we wat fruit voor de lunch. We gaan naar het park om te picknicken tussen de Iranezen. Na een half uurtje bereiken we de Zayandah rivier bij de beroemde Si-o-Seh bridge. Deze brug met 33 bogen is gebouwd rond 1600. Rond de brug en in het park is het duidelijk drukker. In het park zitten families te picknicken en op de brug flaneren jonge stelletjes. We passen ons aan aan het lokale gebruik, en leggen een truitje neer als kleedje voor ons picknick. We stallen ons fruit uit en gaan zitten in het beetje klamme gras. Waarschijnlijk is er vanmorgen gesproeid. We hebben de volle aandacht van alle omstanders. Ik knik vriendelijk links en steek naar rechts mijn hand op. Het duurt niet lang of de eerste vraag komt waar we vandaag komen. Hier waren we natuurlijk ook voor gaan zitten. Al snel raken we aan de praat met een wat oudere man. Hij heeft voor de revolutie veel in het buitenland gewerkt en is ook in Amsterdam geweest. Op een meter of tien naast ons wordt het gesprek gevolgd. De dochter van het gezien vertaalt voor haar ouders onze afkomst en reisroute. De vader gebaart dat we bij hen op het kleed moeten komen zitten, omdat het gras nat is.

Iran - In het park van Esfahan worden we uitgenodigd om thee te komen drinken

Na het eerst beleefd afgeslagen te hebben, verhuizen we bij een nieuwe uitnodiging naar het picknick kleed. Wij worden voorgesteld en direct worden nootjes neergezet en wordt ons thee aangeboden. De vader is apetrots op zijn dochter dat zij Engels met ons kan praten. Ook onze eerste gast helpt mee af en toe vragen te vertalen. Na een tijdje nemen we weer beleefd afscheid en wandelen verder door het park. Er hangt een gezellige en ongedwongen sfeer in het park. Ik vraag soms of ik foto's van mensen mag maken, maar geregeld word ik ook zelf benaderd of mensen een foto van mij mogen maken. Iedereen is benieuwd naar de afkomst. Ook al spreek ik geen woord Farsi, het antwoord op de eerste vraag is bijna altijd 'Holland'. Een brede glimlach verschijnt bij de mensen. Ik vind het wel jammer dat ik door de taalbarrière met deze mensen niet verder kan praten. Met alleen gebaren wordt het een moeilijk gesprek. Bij een grotere familie, die achter een heg picknicken, is dat wel anders. Al vanaf een afstandje roepen vier meisjes 'hello'. Of ik een foto van ze kan maken. Ik word voorgesteld aan de hele familie, die zich verspreid hebben over drie kleden. Of ik ook een foto van opa kan maken. Ik krijg thee aangeboden en laat ondertussen mijn fotoboekje uit Nederland zien. Door dit alles ben ik de tijd vergeten. We hadden bij de brug afgesproken.

Iran - Tot voor kort waren onder de bogen van de Chubi Bridge theehuizen gevestigd, maar deze zijn op last van de regering gesloten.

Snel haast ik mij verder door het park. Maar dat is nog best lastig. Ik voel me net in het vonderpark met Koninginnedag. De Chubi Bridge is ook een prachtige brug over de rivier. Onder de bogen waren tot voor kort theehuisjes gevestigd, maar op last van de regering zijn deze gesloten. Aan de schaduw zijde van de brug is het druk. Veel mensen zitten hier met hun voeten in het water. Onder de bogen treden straatartiesten op. Een heerlijke omgeving. Op de brug word ik aangesproken door een jongen. Hij stelt zich voor als Hoesein. Of ik een foto kan maken van hem en zijn vrienden. Twee vrienden lopen echter in militair uniform. Kan dat wel? Ik vraag enkele keren of ik echt een foto van hen mag maken. Zij beamen dit. Ik twijfel toch of de foto op mijn kaart kan laten staan. Na een snelle hap laten we door een taxi afzetten bij het Chehel Sotun Palace. In tegenstelling tot wat in de Lonely Planet staat, is het paleis gesloten vandaag. We vermaken ons al prima met een wandeling door de paleistuin. Overal zitten picknickende gezinnen op het gras. Terug op het grote Ali Iman Square, komen we Mohammed weer tegen. Gisteren heeft hij reisgenoten mooie tapijten laten zien. Omdat het theehuis gesloten is, nodigt hij ons uit bij hem thee te drinken. Hij nodigt ons uit bij zijn grootvader. De bazaar is ook op vrijdag gesloten en Mohammed maakt het hek open en laat ons in de stillen bazaar. In een karavanserai, een binnenplaats in de bazaar, bezoeken we Mohammed's opa. De man spreekt geen Engels, maar haalt direct verschillende kleden tevoorschijn. Mohammed vertaalt de besproken garantieregeling. Mocht er iets met het kleed gebeuren, betaalt zijn opa een nieuwe reis naar Iran. De kleden zijn prachtig en ik besluit een tafelloper aan te schaffen. We verhuizen naar een open gedeelte van de bazaar om thee te drinken bij zijn oom. 's Avonds eten we met de hele reisgroep in een restaurant. Het is wat behelpen op het grootste dagbed in de zaak, maar met een beetje passen en meten past het net. Al blijft het behelpen met opgetrokken benen te eten.