India > Naar Delhi treinstation

Voor de ingang van de luchthaven staan talloze mensen met bordjes met namen in de handen. Ik loop erlangs op zoek naar mijn naam. Bijna het laatste persoon in de rij houdt mijn naam omhoog. Het is Ramesh. Hij brengt mij naar het Sunrise hotel in Delhi. Het verkeer is chaotisch en Ramesh drukt zijn auto sportief tussen het overige verkeer door. Ondertussen probeert hij ook de touragent te bellen om te vragen of mijn trein nog steeds om 22.50 uur vertrekt. Hij merkt dat ik onbedoeld mee zit te remmen, wanneer ik het verkeer voor ons stil zie staan. Hij moet er om lachen. Vertrouw me maar, zegt hij, ik ben al 24 jaar taxichauffeur. Ramesh zet mij af bij het hotel. Je kunt binnen gewoon je naam noemen, zegt hij. Zo makkelijk blijkt het niet te zijn. Terwijl Ramesh vertrekt met zijn taxi, blijkt binnen geen boeking voor mij bekend te zijn. Of ik een voucher heb? Die heb ik niet, maar wel de beschrijving van mijn reisprogramma. Nadat enige tijd moeilijk in mijn papieren gekeken wordt, blijkt dat het hotel meerdere vestingen heeft. Ik sta bij de juiste keten, maar de verkeerde vesting. De receptionist probeert nog om de boeking om te zetten naar dit hotel, maar dat lijkt moeilijk. Hij regelt een tuk-tuk en samen met iemand van het hotel rijd ik naar het juiste adres. Het schijnt maar enkele honderden meters verderop te zijn. De receptionist belooft ook Ramesh te contacten om te zeggen dat hij mij vanavond bij het juiste adres moet oppikken. Bij het tweede hotel is wel een boeking bekend. Op de kamer sorteer ik mijn bagage. Ik mag bij de touragent een gedeelte van mijn bagage achterlaten. De warme kleding van Bhutan heb ik de komende week niet nodig. Ook kom ik hiermee onder de limiet van vijftien kilo voor de vlucht overmorgen. Ik had ook extra bagage bij kunnen boeken, maar de agent kwam zelf met dit voorstel. In de namiddag wandel ik de stad in, in de omgeving van het hotel. Ik heb geen specifiek doel voor ogen en ik wandel wat door de straten. Overal is het druk en overal wordt getoeterd. Ik merk dat ik al snel het toeteren negeer. Ik kom bij het metrostation. Op straat staan mensen te eten bij eetstalletjes. Op zich heb ik geen probleem om hier eten te kopen, maar het met de handen eten spreekt mij nog niet aan. Ik volg de route van de metro. Het lijkt of ik een studentenwijk ben. Overal worden speciale studentenmenu’s getoond. Bij het volgende metrostation is een soort markt gaande. Kleding ligt uitgestald op zeilen en het is enorm druk. Ik moet mij zelfs tussen de voornamelijk mannen doorworstelen. Ondertussen let ik goed op mijn bezittingen. Ik heb eigenlijk geen idee waarom hier opeens zoveel mensen bijeen zijn.

India - Drukte op de kledingmarkt in de wijk Karol Bargh in Delhi

Ik heb wel zin om iets te eten, maar ook om even te zitten. Ik kijk op de plattegrond voor een restaurant. Het is nog geen zes uur en waarschijnlijk geen etenstijd. Toch word ik welkom geheten. Ik zoek van de menukaart Malai Kofta uit. Ik heb geen idee wat het precies is. De ober adviseert om er ook naan brood bij te bestellen. Voor de cola wordt iemand naar buiten gestuurd. Hij komt even later met een grote fles cola terug. Ik krijg hier een glas uit ingeschonken. Terug in het hotel bereid ik mij voor op de nachttrein naar Varanasi. Ik heb geen idee hoe de trein er uit ziet en wat ik kan verwachten. Ik zie op de website van de Indiase spoorwegen dat Delhi het beginpunt is en Varanasi het eindpunt. Dat is wel zo makkelijk. De rit duurt elf uur en tien minuten. Onderweg worden nog vier stops gemaakt. Ook zie ik dat mij coupé waarschijnlijk de derde van achteren is en dat de trein vertrekt van platform 15. Deze informatie maakt het straks minder zoeken. Om iets voor half tien krijg ik een berichtje van Ramesh of ik al klaar ben? Wanneer ik buiten kom, blijkt hij nog onderweg. Hij vraagt nog een keer naar de naam van het hotel. Om iets over half tien komt hij aanrijden. Hij verontschuldigt zich voor het verkeerde hotel vanmiddag. Hij had de boeking niet meer gecontroleerd. Snel rijdt hij mij naar het treinstation van Delhi. Terwijl hij rijdt, wordt ook het resterende bedrag dat ik nog moet betalen verrekend met de creditcard. Volgens mij heb ik nog nooit een betaling gedaan in een rijdende taxi. Laat staan in het drukke verkeer van Delhi. Veilig en ruim op tijd kom ik bij het treinstation. Alleen in de treincoupé wordt je ticket gevraagd. Alle andere mensen kun je negeren

India - Het kleurrijk verlichte station van Delhi

. Soms proberen mensen je aan te praten dat je stempels moet hebben tegen vergoeding, waarschuwt Ramesh mij nog. Op het platform is het al druk. Het lijkt wel of iedereen een uur van tevoren is gekomen. Ik zoek de plek waar rijtuig A1 verwacht wordt. Dit is precies het bordje dat ontbreekt. Omdat rijtuig A1 tussen de rijtuigen H1 en A2 gepland staat, neem ik aan dat ik tussen deze borden moet gaan staan. Ik ontmoet een Zwitsers stel dat tegen hetzelfde probleem aanlopen. Een half uur voor vertrek komt de BSBS SF Express trein aangereden. Ik heb een bed aan de zijkant van de trein. Met een gordijntje kan ik mijn bed afscheiden. Ik denk wel dat ik hier kan slapen. Buiten het Zwitserse stel zijn er alleen Indiërs in het rijtuig. Ik haal het lakentje uit de verpakking en spreid het over mijn onderslaper. Ik leg mijn slaapzak er bovenop. Met de airco kan het fris zijn ‘s nachts. Ik trek de gordijntjes dicht en ga slapen. Ik ben net ingedut als de trein stopt in Ghaziabad. Nieuwe reizigers lopen door het gangpad. Bij het passeren, trekken ze onbedoeld ook mijn gordijntje mee.