Uganda > Verdwaald in Murchison Falls NP

Buiten is het nog donker als de wekker af loopt. Om kwart over zes staat de koffie al klaar bij de bar. Ik ben aan de late kant en drink snel een kop. De chauffeurs zijn dan al vertrokken met de busjes. Zij hebben de busjes vooraan bij de veerpont geparkeerd om zo zeker te zijn dat wij mee kunnen met de eerste vaart om zeven uur.

Uganda - De busjes rijden op de veerboot over de Nijl op weg naar Murchisons Falls National Park

Vlak voor zevenen kom ik aangewandeld bij de pont. Ik kan bijna direct aan boord. Aan de overzijde van de Victoria Nijl ligt het natuurpark Murchison Falls. Met twee busjes gaan we het park in. Speciaal hiervoor is het dak omhoog geklapt. Hierdoor kan ik achterin rechtop staan en kijk ik uit over de vlakte. Wel is het een beetje passen en meten met de stoelleuningen. George is de ranger vandaag. Hij zit in het voorste busje. Hij speurt naar bijzondere dieren en geeft eventuele spots ook door naar ons in het achterste busje. Al snel zie ik verschillende antilopen, apen, giraffen en een grote groep olifanten. Het blijkt niet altijd eenvoudig om als tweede busje te rijden.

Uganda - Een Patas monkey tussen de takken

Iedere keer als ik arriveer, zijn de dieren al op de loop. Wat jammer dat niet iedere bus een eigen ranger heeft. Ik zie het eerste busje enige tijd bij een bosje stil staan. Ik vraag mij af wat zij zien?. Even later als ik aan de beurt ben, zie ik een vrouwtjes leeuw in de struiken liggen. De leeuw heeft een band om haar nek. Hoogstwaarschijnlijk is de leeuw eerder die dag uitgepeild. Iets verderop ligt een oud mannetje onder de struiken. Op zich lastig waar te nemen, maar de vele autosporen voor de struiken verraden de aanwezigheid. Zo te zien is dit zijn vaste plekje. Uiteindelijk kom ik bij het lake Albert meer. Hier liggen de hippo's in het water te rusten. Het is tijd om terug te rijden. We moeten de pont van twaalf uur halen, om op tijd te zijn voor de lunch en middagprogramma. Maar dan gaat het mis. De eerste bus met gids rijdt net iets te ver vooruit. Als wij bij een kruispunt aankomen, is het niet duidelijk welke kant zij opgegaan zijn. Beide wegen leiden terug naar Paraa. Het meest aannemelijk is rechtdoor. De route wordt al snel smaller en smaller. Na enkele kilometers is er niet meer over dan een karrenspoor. Jampa rijdt de bus behendig tussen de struiken door maar de snelheid is er wel uit. Tijd voor spotten is er niet meer. Voor mij doemt een plas op. Jampa rijdt er door heen, maar de plas is dieper dan gedacht. De bus valt stil in een twintig centimeter diepe kuil. De uitlaat pruttelt in het water. Bij de zijdeur stroomt het water naar binnen. De bus zit vast.

Uganda - Een mannetje Kob ligt tussen het hoge gras uit te rusten

Jampa maakt een inschatting van de situatie, schakelt de 4x4 met extra gear in en trekt het busje rustig weer op het droge. Wij geven hem applaus. Veel tijd is er niet om hierop terug te kijken. Snel rijden we door voor de ferry. De tijd dringt als we weer bij de hoofdweg aankomen. Langzaam begint door te dringen dat we het niet gaan halen. Op het moment dat de klok twaalf uur aangeeft, ben ik nog niet bij de pont. Tot overmaat van ramp, blijken we ook een afslag gemist te hebben. In plaats van naar de ferry toe, rijden we er juist vandaan. Uiteindelijk bereik ik net voor één uur de pont. Alleen deze vaart niet tussen-de-middag. De ranger komt zijn excuus aanbieden maar ik heb niet de indruk dat hij het echt meent. Frank heeft een bootje geregeld waarmee ik naar de overkant gebracht word. Jampa volgt later met de bus. Als ik terug ben op de campsite, staat mijn lunch al gereed. Deze was telefonisch 'pre-ordered'. Een half uurtje later vertrek ik weer voor het middagprogramma. De andere groep heeft nog wat kunnen rusten. Ik helaas niet. In de haven bij de ferry stap ik aan boord van een bootje voor een tocht over de Victoria Nile naar de Murchison Falls. Sunday heet mij welkom en Anthony bestuurt de boot. De boot heeft zo'n twintig zitplaatsen. Omdat onze groep wat kleiner is, heeft iedereen een zitplaats aan de zijkant. Anthony verzekert mij met een grote glimlach dat de boot hippo-proof is, als ik de eerste hippo's aan de overzijde van de rivier nader. Hippo's rusten overdag in het water en grazen 's nachts op het land. Eén hippo staat juist op het land

Uganda - Met volle kracht perst de Nijl zich door de smalle doorgang van de Murchisons Falls in Uganda

. Anthony vertelt dat dit vrouwtje in verwachting is en daardoor ook overdag eet. Als de boot nadert, laat ze zich met een grote plons in het water zakken. Ik volg de oever in oostelijke richting. Langs de oever zitten opvallend veel black-and-whitekingfishers. De nerveuze vogeltjes vliegen direct op als ik in de buurt kom. Sommige laten zich even verder uit de lucht in het water vallen op zoek naar voedsel. De Victoria Nile is erg vogelrijk. Ook buffels en antilopen zoeken verkoeling bij het water. Krokodillen liggen op de kant en talrijke hippo's in de rivier. Als einddoel van de boottocht, doemt de Murchison Falls voor mij op. Een smalle rotsdoorgang waar het nijlwater zich door heen perst en vervolgens met geraas zeventig meter naar beneden stort. Door de sterke stroming onderaan de waterval, kan de boot niet al te dicht bij komen. Ik word afgezet aan het begin van een trail. Een smal wandelpad langs de oever. Naarmate ik hoger kom, heb ik een steeds mooier uitzicht op de waterval. Het pad is soms steil en de zon is fel. Dit maakt de toch zwaar. Al snel is mijn waterfles leeg. Ook anderen hebben moeite met de klim en de warmte. Ik word bovenaan beloond met een prachtig uitzicht op de Murchison Falls. Hier zie ik pas echt goed met hoeveel kracht het nijlwater door de smalle opening stroomt. Bijzonder dat de waterval hier al eeuwen bestaat en de rosten niet verder uitslijten. Het is inmiddels over zessen. Jampa en Edwin staan met de busjes te wachten. Zij rijden mij in nog ongeveer drie kwartier terug naar de campsite. Buiten gaat de zon onder en valt de schemer in.