Saudi-Arabië > Offroad naar 'the Edge'

Ik heb vannacht veel beter geslapen. Net voor de wekker word ik wakker. Wanneer we voor het ontbijt bellen, krijgen we te horen dat we de ontbijtborden van gisteren niet op de gang gezet hebben. Dit hadden we wel. Niemand lijkt het appartement te betreden wanneer wij er niet zijn. Niet om schoon te maken en ook niet om nieuwe handdoeken te brengen. Het ontbijt is vergelijkbaar als gisteren, alleen is de yoghurt vervangen door een soort bruine bonensoep. Raar bij het ontbijt. Dit lijkt op het gerecht dat we gisteravond aten. Om acht uur stappen we in de auto. We gaan op weg naar de ‘Edge of the World’, een rotspunt, zo’n negentig kilometer buiten Riyadh. Er zijn twee routes om er te komen. De zuidelijke route gaat door mul zand en is alleen te berijden met 4x4 voertuigen. Het laatste stukje van de noordelijke route is ook offroad, maar meer verhard over rotsachtig terrein. De ochtendspits in Riyadh valt mee. Althans de stad uit. Op de andere weghelft staan flinke files. We beginnen al aardig aan het rijden door de stad te wennen. Een beetje laveren van rijbaan naar rijbaan. Ondertussen proberen andere auto’s links en rechts voorbij te komen. Buiten Riyadh neemt de drukte snel af. Hier staan geen huizen en gebouwen meer. We rijden door een uitgestrekt landschap van zand en rotsen. Af en toe passeren we een dorpje. Hier is het goed opletten op de drempels. De drempels zijn zo hoog, dat je er alleen stapvoets overheen kunt rijden. Ze zijn alleen vaak in dezelfde kleur als het asfalt. Na een uurtje rijden komen we bij de afslag naar de stuwdam. Net voor de stuwdam begint de onverharde gravelroad. Voor ons verschijnt een grote kudde kamelen. Langzaam trekt de groep van zo’n dertig beesten langs onze auto. Enkele beesten kijken nieuwsgierig naar binnen. De gravelroad is een onverhard pad. Veel meer dan een spoor van eerdere auto’s is het niet. Het is goed opletten op uitstekende rotsen en stenen op de weg. Al bij de eerste drooggevallen beek staan we voor een uitdaging. Een hobbelig spoor met diepe kuilen leidt naar de bedding. Kunnen we hier wel overheen met deze auto? Wij rijden weliswaar in een SUV, maar hebben geen vierwielaandrijving. Door voor de auto aanwijzingen te geven, leiden we de auto over het beste stukje weg.

Saudi-Arabië - De onverharde route naar the Edge of the World

Hopelijk wordt het verderop niet slechter. De weg slingert door het rotsachtige landschap. Veelal lukt het niet om harder dan twintig kilometer per uur te rijden. De wagen trilt en schudt wanneer we over de rotsachtige weg rijden. Nog enkele keren passeren we droge riviertjes of flinke rotsblokken. Met aanwijzingen lukt het iedere keer om de wagen over de hindernissen te krijgen. Het is duidelijk een weg voor terreinwagens. We realiseren ons dat we maar één reservewiel bij ons hebben en dit lijkt niet de weg waar heel veel verkeer overheen rijdt om hulp te bieden. Duimen dat het goed gaat. Op ongeveer twee kilometer voor het eindpunt ligt een stenen wal. Het lijkt wel of men de weg hier heeft willen afsluiten. Andere auto’s hebben een spoor gemaakt over de barrière. Wij volgen het spoor. De wielen slippen wat door, maar zonder al te veel problemen komen we over de hindernis. Wanneer de navigatie nog tweehonderd meter tot de bestemming aangeeft, staan we voor een tweede opgeworpen barrière. Hoewel hier ook autosporen overheen staan, lijkt deze heuvel te hoog voor onze Chinese huurauto. We parkeren de auto en gaan lopend verder. De top ligt een paar honderd meter voor ons. We kijken de diepe vallei in. Wat een prachtige omgeving. Voor ons ligt een steile ‘Edge of the World’ rotspunt. De rots is zo’n 300 meter hoog. Er loopt een smal paadje naar toe. Links van ons ligt de diepe vallei. Om op de ‘edge’ te komen, moeten we een stukje afdalen. Daarna loopt een paadje weer omhoog naar de top van de klif.

Saudi-Arabië - De 300 meter hoge rotspunt is bekend als the Edge of the World

Rondom is er een magnifiek uitzicht. Dit was het uur offroad rijden zeker waard. Maar we moeten ook terug. De terugweg gaat over dezelfde weg en over dezelfde hindernissen. We krijgen er al meer handigheid in. We kiezen telkens voor het beste stukje van de weg. Door weer aanwijzingen te geven bij slechte stukken, lukt het om de auto er zonder problemen overheen te krijgen. Zonder schade of lekke banden rijden we rond half twee de verharde weg weer op. Op de weg terug naar Riyadh, bezoeken we de oude historische stad ‘Old Diriyah’. Het is niet helemaal duidelijk of de stad open is voor bezichtiging. Het complex is volgens de Lonely Planet al jaren in onderhoud. We gaan het zien. Halverwege de route stoppen we in een plaatsje om iets te drinken. We bestellen er ook een broodje bij. Met een gevulde maag rijden we verder naar Diriyah. Diriyah was de oorspronkelijk hoofdstad van de eerste Saudische staat. De lemen wijk staat sinds 2010 op de Unesco werelderfgoedlijst. De navigatie leidt ons naar een grote rotonde in de stad. Dit is niet het historisch centrum. In een tweede poging komen we in de buurt. We zien de drooggevallen Wadi Hania en borden naar Diriyah. De weg waar wij denken dat het historisch centrum zou moeten liggen, is afgesloten. De beveiliger wijst ons de stad Diriyah in. Daar is een museum en een souq, zegt hij. Dit is niet wat wij zoeken. We proberen het via de andere zijde. Hier wordt volop gebouwd. Het blijkt dat men een grootschalig complex rond de historische oude modderstad bouwt. We rijden een parkeerterrein op. Waarschijnlijk in gebruik door bouwvakkers. We zien een doorgang en lopen het complex op. De bouwvakkers kijken wel, maar niemand stuurt ons weg. Vlak voor de historische stad doet een beveiliger dit wel. Het complex gaat pas over twintig dagen open, verontschuldigt hij zich. Het is niet toegankelijk. We zien de lemen oude huizen aan de overzijde van de Wadi Hania liggen. Het complex dat men bij bouwt, krijgt een soort pretpark-achtige allure. We betwijfelen of dit het werelderfgoed ten goede komt. De beveiliger gebaart dat we in het nieuwe gedeelte nog wel naar boven mogen lopen voor het uitzicht. Van boven zien we vooral overal werkzaamheden.

Saudi-Arabië - De oude lemen stad Diriyah was vroeger de hoofdstad van het land

Er moet nog een hoop gebeuren de komende twintig dagen. We keren weer terug naar onze auto. Gisteren hebben we geprobeerd om geld te wisselen bij een bank. Het wisselen schijnt buiten de steden Riyadh en Jeddah lastig te zijn. Voor veel van de geboekte hotels hebben we echter contact geld nodig. Op straat hebben we geen wisselkantoortjes gezien. Bij de bank lukte het ook niet omdat we geen account hadden bij die bank. Wel gaf men een adres van een wisselkantoor in Riyadh. ‘s Middags is het kantoortje open vanaf vier uur. Even na vier uur arriveren we bij het wisselkantoor. De man kijkt niet vreemd op dat we een flink bedrag willen wisselen. Wel heeft hij moeite met de oudere vijftig eurobiljetten. Alleen de nieuwe biljetten kunnen gewisseld worden. Met voldoende geld op zak voor de komende dagen rijden we naar de Grand Mosque aan de noordzijde van de stad. Dit ligt relatief dicht bij het wisselkantoor en hiervoor hoeven we niet de hele stad door de rijden tijdens de spits. Met alle files een praktisch onmogelijk opgave. Ook het korte stukje naar de moskee kost relatief veel tijd. Niet alleen door het verkeer, maar ook omdat de afrit bij de moskee afgesloten is. De volgende afrit is pas tien kilometer verder. We staan praktisch weer op de luchthaven. Bij een benzinestation tanken we de auto vol. Wel zo makkelijk voor morgen, wanneer we een flink stuk rijden richting Qassim. Naast het benzinestation bevindt zich ook een autowasserette. De auto is door de offroad tocht van vanochtend behoorlijk vies geworden. We laten de auto wassen. Wanneer we de tweede poging ondernemen voor de moskee, begint het al schemerig te worden. De moskee ligt er mooi bij met de ondergaande zon. Het is bijna zes uur als we koers zetten naar het hotel. De navigatie geeft elf minuten aan. Dit zal met de verkeersdrukte wel meer worden.

Saudi-Arabië - De moskee ligt er mooi bij bij de ondergaande zon

We staan geregeld stil op de brede boulevards. Uiteindelijk komen we veertig minuten later weer aan bij ons hotel. Voor het hotel is geen parkeerplaats meer. We parkeren bij de achteruitgang. Het eten ‘s avonds houden we simpel. We gaan naar hetzelfde restaurant waar we gisteren ook gegeten hebben. We kiezen twee gerechten die we gisteren geproefd hebben bij de andere gasten. De Masoob is een typisch Jemenitisch gerecht met gemalen boord, banaan, honing en kaas als topping. De meeste personeelsleden blijken uit Jemen te komen. Ze vinden het leuk dat wij teruggekomen zijn. Of ze een foto van ons mogen maken? En wij van hen.