Jamaica > De Mayfield Falls beklimmen

Het is spannend of het ontbijt op tijd geserveerd kan worden. De afgelopen dagen kost het geregeld meer dan één uur voordat het ontbijt klaar is. Ik word vandaag om kwart voor negen opgehaald voor een dagexcursie. Om kwart voor acht zit ik klaar voor het ontbijt. Eerder is niet mogelijk. De omelet met bacon en toast kost ook vandaag bijna een uur. Voor het hotel ontmoet ik Patricia weer.

Jamaica - Naar het schijnt rookt de Rastaman 25 joints per dag

Zij begeleidt mijn excursie vandaag. Leuk om haar weer te zien. Ook ontmoet ik John. Hij rijdt een open pick-up busje. Achterin zijn aan weerszijde banken gemaakt onder het afdakje. Zo kan ik prima genieten van het lokale leven onderweg. John rijdt dezelfde richting op als gisteren. Net voor de Half moon Bay slaat hij rechtsaf een klein zandpad in. Het pad loopt tussen de rietvelden door. Bij een huis ligt een kleine plantage. Patricia vertelt over de vruchten en bomen. Het is vooral een herhaling van mijn bezoek aan de Sun Valley plantage eerder. Ook hier worden kokosnoten open gehakt en krijg ik het kokossap te drinken. Leuk om dit nogmaals mee te maken. Even verderop woont een rastaman. Hij zit buiten als ik aan kom rijden. Hij rookt een grote joint. Hoewel hij soms moeilijk te verstaan is, vertelt hij trots dat hij vijfentwintig joints per dag rookt. Hij verbouwt zijn eigen wiet. Ik mag zijn eenvoudige houten huisje bekijken. Hij toont mij een foto waarin hij met een enorme vis staat. Zelf gevangen! Als ik vraag hoe oud de foto is en voorzichtig vraag "vijf jaar?", moet hij lachen. De foto is op zijn verjaardag gemaakt toen hij 54 werd. Over een paar maanden wordt hij zestig. Ik vind hem er opvallend goed uitzien voor deze leeftijd met alle wiet die hij rookt. In dezelfde gemeenschap ligt een klein schooltje.

Jamaica - Koppie onder in de waterstroom van de Mayfield Falls

Twee leraressen geven les aan negen kleuters. De kinderen laten hun vorderingen zien en zingen enkele liedjes. Het is leuk te zien dat de kinderen zoveel aandacht krijgen van hun onderwijzeressen. Tegen lunchtijd arriveer ik bij de Mayfield Falls. De Mayfield Falls zijn een reeks stroomversnellingen in een rivierbedding. In zwemkleding en met waterschoenen aan kun je tegen de stroomversnellingen omhoog klauteren. Vanaf het parkeerterrein moet ik eerst via een flinke en steile afdaling naar beneden lopen. Onderaan ligt een restaurantje en zijn omkleedruimtes. De lunch is al telefonisch doorgegeven, maar toch lijkt de eigenaresse volkomen verrast. Er is nog een groep voor en mijn groep moet een half uurtje wachten. Daar kom ik wel overheen. De kip met rijst valt tegen. De kip blijkt meer bot dan vlees te bevatten. Bij anderen is de kip koud. Snel kleed ik mij om. Ik plaats mijn tas in een locker. Daarna volg ik Sian, mijn begeleider, naar de rivier. Hij doet dit werk al elf jaar vertelt hij trost. Ik stap het water van de rivier in. Het water is fris. Wel is het super helder. Ik kan de stenen op de bodem zien liggen. Sian geeft mij aanwijzingen hoe ik het beste tegen de rotsen kan klimmen. Zo klim ik van stroomversnelling naar stroomversnelling.

Jamaica - Klimmen over de watervallen

Soms is het water enkele centimeters diep, soms ga ik koppie onder. Bij een stroomversnelling laat Sian zien dat het water onder de rotsen door stroomt. Hij neemt een duik en komt aan de andere zijde weer boven. Dit doe ik hem niet na. Bij een stroomversnelling zit een holle ruimte achter de rotsen. Hier ga ik wel in. Ik sta achter de waterval. Na een uurtje ben ik aan het einde van het parcours. Het is licht gaan regenen. Terwijl ik over het pad terug loop hoor ik een donder in de verte. Ik ben net op tijd terug bij het restaurant. Een hevige bui breekt los. Overal sijpelt het regenwater naar beneden. Wat een geluk dat ik het parcours al achter de rug heb. Nu moet ik alleen het pad naar boven nog lopen. Als ik bovenaan kom ben ik doorweekt. Een bouwvakker staat met zijn pick-up truck onderaan. Hij is bereid voor een fooitje de groep naar boven te brengen. Hij moet hiervoor wel drie keer rijden. In zijn lage versnelling kruipt de auto omhoog. Boven stap ik snel over in mijn eigen busje. John heeft inmiddels de zijkleppen dichtgemaakt. In een uurtje rijd ik terug naar Negril. Eerst richting Savanna-la-Mar en daarvandaan richting Negril. Hoewel de regen gestopt is, zie ik overal flinke plassen op de weg. Niemand lijkt hier mee te zitten en loopt er gewoon om heen. Tegen half zes ben ik weer bij het Coral Seas Beach hotel. Snel neem ik een douche. Voor het avondeten loop ik het strand weer op. Ik kies vanavond voor Italiaans. Ik bestel een soort spaghetti met jerk zalm. Lekker!