Montenegro > Over de bergrug naar Vranjak

Het is niet zo erg als je vroeg naar bed gaat, maar dan moet je `s nachts ook naar toilet. Ik raap de moed bijeen en steek het veldje over naar het toilet. In de verte merkt een hond mijn aanwezigheid op en begint te blaffen. Boven mij zie ik een prachtige sterrenhemel. Vol bewondering blijf ik even kijken naar de lucht. Daarna duik ik snel weer onder de warme dekens. Rond acht uur ben ik opnieuw wakker. Ranco loopt dan al buiten rond. Het zonnetje schijnt flink. Het wordt een mooie dag denk ik. In het zonnetje neem ik mijn ontbijt.

Montenegro - Prachtig uitzicht op de wijde omgeving

Nicola komt al aanrijden om mijn bagage te vervoeren. Er is nog steeds geen bericht over mijn hoofdbagage. Waarschijnlijk staat dit nog steeds in Italië. Vlado bericht mij iedere dag over de voortgang, maar hij heeft nog niets positiefs kunnen melden. Helaas. Ik geef mijn plastic tasjes aan Nicola om te vervoeren. Ik schaam me bijna dat hij hiervoor apart moet rijden. Na het ontbijt verlaat ik de eco-lodge Goleš. Ranco zwaait mij uit. Ik volg de route die Ranco mij aangegeven heeft omhoog. Dit komt ook overeen met de uitleg van Bosco gisteren. Bij een klein monument moet ik linksaf. Ik zie alleen een vaag spoor van een motorvoertuig. Dit zal het pad wel zijn. Ik volg het spoor de bossen in. Het pad gaat redelijk omhoog. Na zo'n driekwartier klimmen houdt het spoor op. Ik klim nog een klein stukje verder door het hoge gras naar de top van de heuvelrug. Hiervandaan heb ik een prachtig uitzicht over de wijde omgeving. Ik zie beneden in het dal nog net een stukje van het meer liggen. Dit ligt bijna één kilometer lager. Ik moet de bergrug blijven volgen, maar echt een pad kan ik niet meer onderscheiden. Ik loop door het gras naar de volgende bergtop. Heel af en toe zie ik een rood-witte stip op een rots als teken dat ik op de goede route loop. Plots hoor ik twee honden in de verte. Zij blaffen en grommen naar mij. Een meisje komt aangesneld en roept ze terug. Zij leidt een schaapskudde. Al snel zie ik overal schappen om mij heen. Ik zeg haar gedag en probeer een praatje te maken.

Montenegro - Door het hoge gras naar de top van de berg

Dit lukt moeizaam door de taalbarrière. Als ik verder naar het uitkijkpunt op de hoogste bergtop klim, hoor ik plotseling Nederlands. Twee Belgische dames komen mij van de andere kant tegemoet. Zij zijn vanochtend vertrokken in Vranjak, mijn overnachtingplaats voor vanavond. Zij willen vandaag nog doorwandelen naar het meer beneden. Een flinke tocht. Tegen twee uur zie ik het plaatsje Vranjak in de verte liggen. Ook zie ik de eco-lodge liggen. Ik loop met het pad mee tot de campsite. Ik word welkom geheten door Tamára. Zij laat mij de onderkomens zien. Zij loopt naar een klein huisje van nog geen anderhalve meter hoog. Ik had mij al afgevraagd wat het zou zijn. Hier blijkt precies een tweepersoons matras in te liggen. Ik kan ook kiezen voor een groter huisje. Dit heeft mijn voorkeur. Even later open ik de deur van mijn huisje. Op de begane grond zijn drie bedden en op de verdieping nog twee. Een prima plek om te overnachten. 's Avonds raak ik in gesprek met een Montenegrijnse man. Hij spreekt prima Duits. Hij woont in Zabljak en maakt een dagtocht. Hij biedt mij eten aan want hij heeft veel te veel. Voordat ik kan aangeven dat ik zelf ook nog ga eten, staat er in no time een bord voor mijn neus. Montenegrijnse gastvrijheid. Ik bedank hem vriendelijk. Als de zon onder gaat, wordt het direct fris. Ik heb al twee T-shirts aan en meer heb ik niet bij me. Ik ga binnen in de eetruimte zitten en pak een extra deken uit mijn huisje. Mijn eten wordt hier geserveerd. Tijdens het eten komen ook de andere gasten naar binnen vanwege de kou. Drie Franse gezinnen en een Duits stel. Gelukkig spreekt iedereen redelijk Engels. Als ik het ook hier koud krijg, ga ik naar mijn huisje en ga naar bed. Het is nog geen negen uur.