Kaapverdië > Op weg naar Praia

Het is vrijdagochtend, mooi weer. Om iets voor tien uur trek ik de voordeur achter mij dicht. Ik wandel met mijn rolkoffer naar Maarten en Monique. Gezamenlijk drinken we koffie, terwijl we op de taxi wachten. Om half elf komt taxi Visser voorrijden. Dave, de taxichauffeur, rijdt ons naar de luchthaven. We zijn ruim op tijd. De incheckbalie voor onze vlucht naar Lissabon is nog niet eens geopend. Het personeel komt net aangelopen. Wanneer we kunnen inchecken ontstaat er onduidelijkheid over de benodigde corona papieren. Wij hadden begrepen dat een vaccinatiebewijs én een negatieve coronatest nodig was. De medewerkster gaat uit van één van beiden. Gisteren hebben we ons laten testen op corona. Dit had nog wat voeten in aarde. Maarten en Monique reden vanuit hun werk door naar de teststraat. Hun rijbewijs werd niet geaccepteerd als legitimatie. Dit moest een paspoort zijn. Wat zij ook probeerden er werd geen uitzondering gemaakt. Het ophalen van het paspoort thuis, lukte niet meer voor de sluiting van de teststraat. Zij hebben hun test omgezet naar Leiden. Daar konden zij ook ‘s avonds terecht. Gelukkig zijn we alle drie negatief getest op corona. Zou de test voor niets geweest zijn? Op de website van de overheid stond enige tijd terug toch echt ‘en’. Veel maakt het niet uit. We hebben de testuitslag al en liever teveel formulieren dan te weinig. De bagage wordt gelabeld voor Praia, de hoofdstad van Kaapverdië. Bij de handbagage controle geeft de scanner iets aan op mijn lichaam. Geen idee wat. Misschien heb je iets bewogen, geeft de medewerkster aan. Zij kan mij echter niet fouilleren en een mannelijke collega is niet voorhanden. Ook als ik zeg er geen bezwaar tegen te hebben, geeft ze aan dat het niet toegestaan is om iemand van het andere geslacht te fouilleren. Een mannelijke collega komt aangesneld. Hij vindt niets. We mogen weer verder. We hebben nog genoeg tijd tot de eerste vlucht. We nemen een broodje en koffie. Wanneer ik het broodje op mijn dienblad wil leggen, schuift het er af. Op de grond. Wat een onhandigheid. Een beetje beschamend leg ik het gevallen broodje aan de zijkant en pak een nieuwe. Om 13:40 uur stijg ik voor de eerste keer op voor vandaag. Vlucht TP673 brengt mij in iets meer dan drie uur naar Portugal. Het vliegtuig is niet vol. Ik schat dat tachtig procent van de stoelen gevuld zijn. We zitten bij de nooduitgang. Hierdoor hebben we lekker veel beenruimte. De uitleg en verantwoordelijkheid voor het openen van de nooduitgang in geval van nood, nemen we op de koop toe. Rond vier uur lokale Portugese tijd, het is één uur vroeger in Portugal, landen we ten zuiden van Lissabon op de internationale luchthaven. Hier hebben we een overstaptijd van ruim vijf uur. Er gaat ook een eerdere vlucht naar Praia, maar die overstaptijd was erg kort.

Kaapverdië - Op weg naar Kaapverdië

Waarschijnlijk zou het niet lukken om op tijd aan boord te komen. In de foodcourt van de luchthaven bestellen we een biertje. In het foodcourt zitten verschillende zaakjes waar eten besteld kan worden. Alles lijkt voorhanden. Van salades en pizza’s tot traditionele Portugese maaltijden. Wij houden het simpel en kiezen voor een burger met gebakken aardappeltjes. Na het eten lopen we naar de gate. We passeren de douane. Meer dan het zelf scannen van het paspoort is het niet. Mijn paspoort krijgt een rood kruis. Andere reizigers adviseren een ander poortje te nemen. Dit werkt beter. Rond half acht gaan we aan boord van vlucht TP1543 naar Praia. De bezettingsgraad van dit toestel is nog minder vol. Veel mensen wisselen van stoel. Het is inmiddels donker als het vliegtuig weer opstijgt. Het is ruim vier uur vliegen naar Kaapverdië. Ik probeer wat te slapen. Het lukt maar matig. Om mij heen zie ik iedereen allerlei manieren uit proberen om toch te kunnen slapen. Rond middernacht, lokale tijd Kaapverdië, gaat de verlichting aan boord weer aan. De daling naar Praia wordt ingezet. Een half uurtje later zie ik de lampjes van het eiland Santiago opdoemen. Het vliegtuig maakt een draai en landt even later op de Luchthaven Nelson Mandela. Wanneer ik uit het vliegtuig stap, merk ik dat het buiten nog een aangename temperatuur is. Zo’n twintig graden, schat ik. Ik wandel naar het luchthavengebouw. Er staat een flinke rij voor de gezondheidscontrole. Wanneer ik mijn vaccinatie bewijs laat zien mag ik door. Ook heb ik al een visum.

Kaapverdië - De aankomst op de internationale luchthaven van Kaapverdië

Ik kan direct door naar de douane. Ik scan mijn paspoort bij de automaat. Voor ik er erg in heb sta ik bij de bagageband. Ik realiseer me, met een lichte teleurstelling, dat ik door de elektronische paspoortcontrole geen stempeltje in mijn paspoort gekregen heb. Vernieuwing is niet altijd leuk. Onze bagage komt op de band. Bij een wisselkantoortje wisselen we euro’s. De koers is prima, maar men rekent ruim 3% provisie. We hebben weinig andere mogelijkheden. Met Kaapverdische Escudos op zak, lopen we de aankomsthal uit. Voor de deur staat een jongen met een bordje ‘KOCK’. Door zijn hoedie en zijn mondkapje ziet hij er wat duister uit. Hij haalt het busje en rijdt ons naar het hotel in het centrum van de stad. De straten zijn op dit tijdstip in de nacht verlaten. Gelukkig is de receptie nog open. Snel krijgen we de sleutel van onze kamer in het Pestana Tropico hotel. Volgens de reisgids is dit het meest luxueuze hotel van de stad. De kamers zijn rond het zwembad gesitueerd. Hier heb ik nu niet zoveel aandacht voor. Ik installeer mijzelf in de kamer en duik snel in bed. Het is twee uur lokale tijd, maar in Nederland is het al vier uur.