Egypte > Op een kameel naar de Oase

Als ik 's morgens wakker word, is Paulus al druk bezig met zijn bagage. Hij haalt alles uit zijn tas. Hij blijkt dat hij zijn geldbuidel kwijt is. Hij is van overtuigd dat hij gestolen is. Alle tassen worden leeggehaald, het bed wordt doorzocht en ook buiten gaat hij kijken. Misschien had hij hem daar gelaten.

Egypte - De overnachtingshutjes in het oaseplaatsje Dakhla.

Nee dus. Ik kan het niet geloven dat er 's nachts iemand in ons hutje geweest is. Ik heb 's nachts alle bezoekjes aan het toilet van mijn hutgenoten meegekregen. Ook het geschreeuw 's nachts op het terrein heeft mij wakker gehouden. Maar het geld blijft weg. Er is nog meer ellende Â… de douche werkt niet! Het water blijkt op te zijn. Wat wil je ook midden in de woestijn. Met een klein straaltje water fris ik me toch nog een beetje op. Als ik terug kom blijkt de geldbuidel weer gevonden te zijn. Er zat nog een vakje in de tas. We zijn gereed voor voor het ontbijt. Om acht uur lopen we naar de kamelen achter het kampterrein. Of eigenlijk zijn het dromedarissen, maar voor Egyptenaren zijn het allemaal camels. Ik ben een van de eerste dit het kameel mag beklimmen. Door iedereen in Holland ben ik gewaarschuwd voor het opstijgen. Dit blijkt erg mee te vallen. Eerst gaat de kont omhoog en daarna pas de kop. Ik ben eigenlijk al in de hoogte voordat ik er erg in heb. De kamelen zijn echte kudde dieren en ze lopen domweg achter elkaar. Duidelijk heeft de kameel van Ingeborg de leiding. Zij loopt al direct aan kop. De rest volgt. Onderweg proberen we foto's van elkaar te maken.

Egypte - De kamelentocht

Hiervoor moet de fotocamera overgegeven worden. Het valt nog niet mee de kamelen zo te sturen dat ze eerst voldoende afstand nemen voor de foto en daarna weer terugkeren om de camera op te halen. Zo zit ik enige tijd met meerdere camera's in mijn hand. Na anderhalf uur hobbelen door de woestijn - het zeeziek worden van het rijden op de dromedaris valt best mee - komen we bij de Oase aan. Deze oase lijkt tenminste een beetje op de oases zoals wij ze ons voorstellen. Een klein meertje met palmbomen er omheen. In deze oase borrelt niet alleen het oasewater omhoog, maar er borrelt ook veel zand omhoog. Vanaf de kant kan je vanaf een hoogte van drie meter in de oase springen. Je moet wel precies in de zandtrechter springen, want aan de kant is het erg ondiep. Doordat het zand omhoog borrelt blijf je als een soort dobber drijven. Erg grappig!. Alleen zit het zand vervolgens overal. De weg terug naar het kampterrein gaat met de jeepsafari. Dit valt een beetje tegen. We rijden eigenlijk gewoon met twee jeeps terug naar het kampterrein en rijden maar een klein stukje door het zand.

Egypte - Zwemmen in de zand oase. Door het omhoog borrelende zand blijf je automatisch drijven

Daarna is het gewoon asfalt. Bij de hutjes hebben we onze bagage gepakt. De hoofdbagage gaat weer op het dak, de dagrugzak voor de komende nacht gaat mee in de bus. We rijden met de bus door de Dakhla oase. In het grootste stadje in de oase, Mut stoppen we voor de lunch bij een restaurant. De eigenaar is erg druk en duidelijk gericht op toeristen. Hij verkoopt lemon juice. Een fles van anderhalve liter is niet duur en is diep ingevroren. Dit is lekker koel voor de middag-rit. Ondertussen is Camel, onze chauffeur, een lekke band aan het verwisselen van de bus. De band was erg zacht. Camel kiest er voor de band volledig te vervangen, zodat het reservewiel nog voor nood gebruikt kan worden. Wij lopen daarom door Mut, richting de supermarkt. We slaan vooral toiletpapier en chips in, in het kleine winkeltje. Op een bankje in het park wachten we een uurtje tot de bus weer gereed is. Rond twee uur rijden we richting de Kharga oase, zo'n 200 kilometer verder. Mohammed geeft aan dat we waarschijnlijk de zonondergang op de zandduinen niet meer gaan halen. Door de lekke band en doordat de dagen steeds korter worden, betwijfelt hij of we het zouden halen. Zelfs niet als we de bezichtiging van de tempel van Hibis laten schieten. We kiezen voor de tempel en rijden rond vier uur Kharga binnen. Onder begeleiding van een politieauto worden we naar de tempel geleid.

Egypte - De zogenaamde Jeep Safari bracht ons vanaf de oase terug naar de overnachtingsplaats

De vier agenten en onze eigen beveiliger Ale staan te wachten, terwijl Mohammed een uitleg geeft over de tempel en de inscripties op de muren. Mohammed weet veel te vertellen over de verschillende goden en weet het ook op een leuke wijze op ons over te brengen. Hij belooft ons nog veel meer tempels en godenvereringen verderop in onze rondreis. Net buiten Kharga rijden we van de asfalt weg af. Via een via een zandpad komen we bij de overnachtingplaats. De zon is inmiddels al ver onder de horizon gezakt. De zandduinen hier schijnen te zijn, maar hier is niets meer van te zien. Wel maken we een wandeling naar de top van de zandduin. In het licht van de bijna volle maan hebben we een mooi zicht op de sterren. De bedoeïenen hebben ondertussen een kampvuur gemaakt. Rond het slaapterrein zijn rieten schotten geplaatst. De slaapplek is geheel omringd door rieten schotten en ook om de grond liggen matten. Het riet is een prima bescherming tegen de wind. Na het eten duikt iedereen snel - om negen uur al - de slaapzak in. Enerzijds om te kunnen genieten van de prachtige sterrenhemel, maar anderzijds ook omdat we er morgen al om vier uur uit gaan.