Iran > Op weg naar Teheran

Half drie. Op weg naar Schiphol. In de afgelopen dagen hebben veel vrienden gevraagd waarom ik nu precies naar Iran wil. Het land, de enthousiaste verhalen en het onbekende. Wat weet ik nu eigenlijk van Iran, buiten demonstraties rond de verkiezingen. Geen alom bekend gebouw of algemeen herkenningspunt. Misschien is dat juist wel de reden: Het onbekende ontdekken. Er staat een flinke rij in de vertrekhal bij het inchecken en er staan veel kinderen in de rij. Het is vakantieweek en veel in Nederland wonende Iranezen gebruiken deze week om hun thuisland te bezoeken. Als ik bijna aan de beurt ben, begrijp ik waarom het zo lang duurt. Voor me probeert iemand een koffer van 44 kilo in te checken. Tevergeefs, maar het duurt even voordat dit begrepen wordt. In het vliegtuig zit ik naast een Iranese Nederlandse. Zij woont al enige jaren in Nederland en bezoekt haar ouders in Hamadan. We praten over Iran, de reis en de studie Wiskunde. Ook de man aan de andere kant wil alles over mijn reis weten. Hij legt mij, in gebrekkig Nederlands, de valuta uit en geeft mij een briefje van 1.

Iran - Twee Iraanse meisjes in het Sadabad Palace Park

000 Rial als herinnering. Deze briefjes worden niet meer gemaakt. Het is druk in vliegtuig. Er wordt veel gelopen en kinderen rennen soms rond. Het is een avondvlucht en veel gelegenheid om te slapen is er niet. Bij het naderen van Teheran ontstaan een nervositeit in het vliegtuig. Alle vrouwen kleden zich voor de landing met een hoofddoek. Verplicht in Iran. Voor de toeristen is dit duidelijk nog onwennig. Bij de douane staat een lange rij voor het loket 'Foreigner'. Uiteindelijk kunnen we ook bij een lokale douanier. Ik pak mijn bagage van de band en wissel 200 euro. Ik ben met 2,6 miljoen Rial op zak direct multimiljonair. Grappig gevoel eigenlijk. De hoofdbagage moet gescand worden, maar iemand geeft aan dat dit niet geldt voor toeristen. Ik heb niet de indruk dat deze man douanier is, maar zonder problemen loop ik om de machine heen. Daar ontmoet ik Leen, de reisbegeleider, en de andere reizigers. Buiten blijkt het te regenen. In een krap uurtje rijdt de bus naar het hotel in Teheran. Het is half drie en inmiddels rustig op de weg. Leen vertelt alvast over het programma en buiten passeren we het Mausoleum of Ayatollah Khomeini. Ondanks het late uur, worden we in het hotel welkom geheten met een drankje. Ik deel de kamer met Gerben, een reisgenoot uit Leiden. Na wat kennismaking doen we om half vier plaatselijke tijd het licht uit.