Chili > Klimmen in de sneeuw over de rotsblokken

Chili - Het begin van de wandeling naar de basis van de Torres del Paine

Om half acht vertrekken we met een bus naar het beginpunt van onze wandeling door het natuurpark Torres del Paine. De bus maakt een spannende tocht over een oude Engelse brug. Aan beide zijde van de bus is er letterlijk nog geen vijf centimeter ruimte. Stapvoets rijdt de chauffeur de bus over de brug uit 1903. Veilig komen we aan de overzijde en even later staan we aan het beginpunt van de wandeling naar het bergmeer aan de basis van Torres del Paine (de torens van Paine). Als we net op pad zijn begint het licht te spetteren. Met mijn regenbroek en -jas aan start ik aan de wandeling. Het eerste uur klimmen we omhoog, daarna lopen we over een vlakker stuk tot een refugio. Hier drinken we binnen chocolademelk en kunnen we weer een beetje opdrogen. Mijn regenjas is inmiddels van binnen en van buiten net zo nat. Vol goede moed lopen we weer verder naar ons einddoel. De wandeling loopt nu wat meer door het bos, waardoor we minder last hebben van de miezer-regen. Na een uurtje komen we bij een campsite. Een deel van de groep besluit tot hier te gaan, de rest start aan een steile klim over rotsblokken naar het bergmeer. Naarmate we hoger komen gaat de regen over in een hele lichte sneeuw. Dit geeft een mooi wit effect, maar maakt de rotsen ook glad. Na ongeveer een uur klauteren, staan we boven aan bij het bergmeer. Helaas zijn de granieten torens van de Torres del Paine in de wolken gehuld.

Chili - Voorzichtig klimmen we naar beneden

Terwijl we hier onze boterhammen eten, zien we een gedeelte van de Torres als een schim door de bewolking heen. Een mooi gezicht en bij goed zicht moet dit prachtig zijn. Om niet al te koud te worden, starten we rond één uur weer snel aan de afdaling. Er ligt nu een duidelijk zichtbaar wit laagje op de rotsen en voorzichtig klimmen we weer naar beneden. We wandelen de route weer terug. De afdeling gaat een stuk sneller dan het klimmen vanmorgen. Alleen op sommige stukken is het zo modderig geworden, dat het glibberig is. De klei blijft in het profiel van de bergschoenen zitten, waardoor het moeilijk is om grip te houden. Af en toe glij ik een stukje weg, maar ik kan mij wel staande houden. Uiteindelijk komen we om half vijf beneden. In een groot hotel zit ook de andere groep te wachten. Voldaan nemen we hier een biertje bij de kachel. Terug in onze refugio neem ik snel een douche en hang ik alle natte spullen uit. 's Avonds eten we lasagne. Na het eten duik ik snel in de warme slaapzak.