Home > Turkije > Van Amsterdam naar Tokyo > Reisverslag dag 18
1 mei 2016 - 8 augustus 2016 (100 dagen)
Omdat we gistermiddag niet via de bergen konden rijden, moeten we weer een stukje terug om het Sumela klooster te kunnen bekijken. We kunnen het klooster alleen van de buitenzijde bezichtigen. Het klooster is tot september gesloten voor renovatiewerkzaamheden. We gaan extra vroeg op pad omdat we vandaag ook nog de grens met Georgië willen passeren. Eerst rijden we terug naar Trabzon en slaan de vallei naar het Sumela klooster in. Bij de afslag naar het klooster wordt de weg direct smaller en de rotswanden steiler. Wat een prachtige omgeving. Als we het National park Altindere binnen rijden, geeft de man aan dat het klooster 'kapali' is. Dat woordje kennen we inmiddels. We kunnen alleen een foto maken van buiten, gebaart hij met zijn handen. Wij rijden helemaal door tot het uitkijkpunt op het klooster. Het Sumela klooster lijkt tegen de berghelling aan te hangen.
De toegang tot het klooster zelf is gesloten, waardoor we geen glimp van dichterbij kunnen opvangen. Helaas. In het dorpje Macka kopen we een broodje bij een bakkertje, wandelen over het lokale marktje en drinken thee bij een theehuis. Via Trabzon komen we weer uit op de doorgaande kustweg. Het stukje tussen Trabzon en Of hebben we nu al enkele keren gereden. Nu rijden we verder richting de Georgische grens. Bij een grensplaatsje eten we een broodje döner, kopen water en maken ons Turkse geld op bij de dieselpomp. Om half drie arriveren we bij de grens. Het is er chaotisch. Een douanier wijst ons naar links, terwijl de grens rechts is. Als we linksaf slaan, rijden we Turkije weer in. Als we weer terug rijden, blijkt er een wachtrij te zijn. Die hadden we niet opgemerkt. In de tussentijd van ons heen en weer rijden, zijn er andere auto's aangesloten. Er zit niet anders op dan achteraan te sluiten. Veel gebeurt er niet. Zeker drie kwartier zit er geen enkele beweging in de rij. Daarna gaat het langzaam vooruit. Na een uurtje zijn we weer bij de agent, een collega van hem inmiddels, maar nog steeds op Turks grondgebied.
Beetje bij beetje komt het eerste loketje dichterbij. Hier moeten we 15 Turkse Lira betalen. Die hebben we niet meer. We doen of we gek zijn en reiken onze paspoorten aan. Verschrikt kijkt de man op. Rij maar door wuift de man. Na de Turkse douane komen we bij de Georgische douane. De ene beambte wijst naar baan 1 terwijl de andere ons in baan 2 wil hebben. Terwijl we baan twee in rijden, roept achter ons nog iemand 'wacht'. Of toch niet?. Wij rijden door tot het loket. Hier krijgen we een stempeltje in ons paspoort. We verwachten nog een controle voor onze bagage, maar we blijken al in Georgië te staan. Het land is direct anders. De mensen zien er qua uiterlijk direct anders uit. We zien geen vrouwen meer met hoofddoekjes en er staan geen moskeeën meer in het landschap. Het verkeer is hectisch. Iedereen rijdt wat hem goed uit komt. Inhalen waar het kan en niet kan. Bij een stoplicht over de andere rijrichting en ieder klein gaatje benutten om sneller vooruit te komen. Het is goed opletten wat iedereen doet. Aan het centrale plein van Batumi nemen we een biertje. Doordat het in Georgië één uur later is, is het nu al zes uur. Het via internet gereserveerde appartement is wat lastig te vinden. Als we in de buurt zijn bellen we de eigenaar. Hij arriveert in tien minuten. Het appartement ligt op de elfde verdieping van een nieuwbouw complex. Om met de lift omhoog te komen, moet een muntje van vijf cent betaald worden. Iedere keer als we de lift gebruiken. En dat terwijl we nog geen Georgisch geld hebben. De eigenaar laat wat muntjes achter. In de plaatselijke supermarkt kopen we wat eten en drinken en bereiden dit in ons appartement.