Madagascar > Dwalen door Antananarivo

Ik loop het hotel uit en ga de lange trap op naar de Place de l'Independance. Het is druk onder de bomen op het plein. Vanaf dit plein zie ik het lagere gelegen centrum van Antananarivo liggen. Ik zie de bedrijvigheid van de Analakely markt. Een wirwar aan parasolletjes. Ik probeer de wandelroute uit de Lonely Planet te combineren met de wandelroute vanuit het hotel. Ik ben al snel de weg kwijt en besluit gewoon de weg naar boven te volgen. Onderweg vragen regelmatig kinderen om geld. Ook zie ik mensen letterlijk in de goot slapen. Het verschil tussen arm en rijk is hier nog extremer dan elders in Madagaskar. Ik heb moeite om de kinderen voorbij te gaan, maar aan de andere kant kan ik ook niet aan één kind iets geven. Er zouden direct tientallen lotgenoten rond mij staan. Via een protestante kerk en de Andohalo Cathedral kom ik bij het Etnologisch museum. Het museum is gevestigd in het voormalige Franse consulaat. Het koloniale pand ziet er aan de buitenzijde verwaarloosd uit. Ik schat dat de collectie binnen niet veel beter zal zijn en besluit het museum over te slaan. Even verder helemaal op de top van de hoogste berg van Antananarivo ligt het Rova van Antananarivo paleis. Het koninklijk gebouw uit 1625 werd in 1995 zwaar getroffen door een brand. Men is nog steeds bezig met de renovatie. Voor de ingang staan jongens die zich als gids opdringen. Ik heb hier geen behoefte aan en wandel zelf rond het paleis. Vanaf de balustrade heb ik een prachtig uitzicht over de lager gelegen stad. Ik zie het centrum en het Lac Anosy liggen. Boven de stad hangt een heiige smoglaag. Op een lokaal terrasje bestel ik een cola.

Madagascar - Het voormalige Franse consulaat is nu een museum

Met een cola flesje kan weinig fout gaan. Ik moet 700 Ariary (20 eurocent) afrekenen. Ongelovig kijk ik de verkoopster aan. Moet het niet meer zijn? Ze laat mij het bedrag op de rekenmachine zien. Ik heb de afgelopen drie weken alleen twee-, drie- en regelmatig vierduizend voor een cola afgerekend. Ik dwaal via de straatjes weer naar het lagere gedeelte van Antananarivo. Overal zie ik oude auto's als taxi's rondrijden. Talrijke Renault 4's en lelijke eendjes. Alle wagens zien er redelijk onderhouden uit. Deze oude auto's zijn makkelijk te onderhouden zonder moeilijke computeronderdelen. Ik heb nooit eerder zoveel Renault 4's bij elkaar zien rijden. Uiteindelijk kom ik bij de Analakely markt uit. De markt zelf bestaat uit overdekte kraampjes, maar er om heen zijn talrijke straatkraampjes opgesteld. Overal is wel iets te koop. Ik verbaas mij er over dat iedereen naast elkaar hetzelfde verkoopt. Vanaf de markt kom ik op de Independance Avenue. Een brede verkeersader met groen in het midden. Halverwege ligt de cityhall. Aan het einde ligt het voormalige station. Dit karakteristieke oude gebouw doet tegenwoordig dienst als luxe shoppingcenter. In de tuin naast het station is een restaurant. Ik besluit hier te lunchen. 's Middags loop ik via de boulevard naar de Plaza de l'Independance en daarvandaan via het presidentieel paleis naar het Anosy binnenmeer. Midden in het meer staat een gedenkmonument voor de Franse slachtoffers tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Madagascar - Kinderen kijken uit over de hoofdstad van Madagaskar

De weg terug naar het hotel is een flinke klim. Ik neem een douche en bereid mij voor op de terugvlucht. Mijn reis zit er bijna op en tegelijkertijd begint het buiten flink te regenen. Ik realiseer mij dat ik eigenlijk gedurende de hele reis geen hinder van regen gehad heb. Hooguit wat spettertjes tijdens de nachten. Tijdens het laatste gezamenlijke diner regent het nog steeds. Precies boven mij lekt het. Ik ga voor de zekerheid op een andere plek zitten. Tijdens de maaltijd bedank ik Zoe voor zijn geweldige begeleiding. Ook geef ik hem een enveloppe met inhoud. Om half tien staat de bus gereed voor de laatste rit naar de luchthaven. Na uren regenen zijn de straten behoorlijk nat. Nu miezert het nog wat na. Op de luchthaven neem ik definitief afscheid van Zoe en check in voor de vlucht naar Parijs. De vlucht vertrekt pas tegen twee uur vannacht. Gelukkig begint het boarden ruim op tijd. Al snel zie ik de reden hiervan. Als ik naar het vliegtuig loop, wordt eerst opnieuw mijn paspoort en ticket gecontroleerd. Direct daarna wordt op een klein tafeltje midden op de luchthaven mijn handbagage opnieuw gecontroleerd. Omdat het donker is moet alles met een zaklantaarn. Tenslotte word ik net voor de trap met een scanner nog een keer gecontroleerd van top tot teen. Ik sta gelukkig redelijk vooraan en kan daardoor snel in het vliegtuig. Vanuit het raampje zie ik de rij buiten snel groeien.