Kenia > Over de Tanzaniaanse grens

Ik heb verrassend goed geslapen onder mijn klamboe constructie. Ik stap al om zes uur de badkamer in. Vandaag staat een lange reisdag op het programma waarbij we ook de Tanzaniaanse grens passeren. Vooraf is niet in te schatten hoelang de overgang duurt, bereidt Patrick ons voor. Het kan een uur duren, maar ook enkele uren. Aan het einde van de middag zullen we aankomen bij het Victoria meer. Wanneer we iets over zevenen wegrijden, is het al druk op straat. Het is vandaag weer de eerste dag dat de kinderen naar school gaan, na zeven weken vakantie. Na een uurtje bereiken we Kogelo. Dit is de stad waar de vader van voormalig president van Amerika Obama geboren is. De wegen zijn best goed in Kenia. Zeker de doorgaande wegen. Het verkeer rijdt er met flinke snelheid. Pal langs de weg wandelen mensen, spelen kinderen en graast vee. Het is wonderbaarlijk dat dit niet vaker fout gaat. Toch zien we ook restanten van verongelukte auto’s liggen. Rond een auto die flink in de prak naast het talud staat, staan veel omstanders. Waarschijnlijk is het ongeluk net gebeurd. Bij het passeren van de dorpjes, trekt onze bus veel bekijks. Bijna iedereen kijkt wel even op wanneer wij passeren. Kinderen zwaaien. Ook sommige volwassenen zwaaien enthousiast met twee handen tegelijk. Zoveel toeristen zullen hier niet voorbijkomen. Bij het naderen van de stad Kisii, in de grensregio met Tanzania, zien we dikke rookwolken voor ons. De weg lijkt geblokkeerd met brandende autobanden. Een demonstratie. Patrick legt uit dat de mensen in deze regio protesteren omdat ze betere wegen willen. De personenauto’s voor ons slaan af een zandweggetje in. Zak stuurt de truck ook het weggetje in. Het pad loopt omhoog door de heuvels. Langs de kant kijken mensen verbaasd om hier een bus met toeristen te zien. Met moeite kan Zak de bocht nemen en tegenliggers passeren. Het is even spannend of we onder een laaghangende elektriciteitskabel door kunnen. Door een beetje naar links te sturen kan het net. Zo’n kabel wil je niet raken. Veilig komen we weer bij de doorgaande weg. We zijn de blokkade voorbij. De laatste bocht geeft nog problemen. Een zwaarbeladen pickup truck met houten balken, blokkeert de weg. Met centimeters tussenruimte lukt het om elkaar te passeren. In Kisii is de weekmarkt gaande. Overal zijn kraampjes en ligt het verkoopwaar op kleedjes uitgestald. We hebben een half uurtje om hier rond te lopen. Verschillende mensen willen een hand geven. Een bedelaar blijft naast mij lopen. Pas wanneer ik hem laat zien dat mijn beide zakken leeg zijn, haakt hij af. Ik heb alle waardevolle spullen in de bus gelaten. In de regio rond Kisii wordt soapstone gedolven. Van dit relatief zachte steen worden beeldjes gemaakt. We stoppen bij een art center. Peter leidt ons hier rond en laat het proces zien van het hakken, schuren en schilderen. Het is een arbeidsintensief proces. Terwijl Peter ons de verschillende stappen laat zien, maakt de crew de lunch gereed. De laatste lunch in Kenia. Na de lunch rijden we richting de grens met Tanzania. Het is al tegen drie uur, wanneer we bij de grens arriveren. Het varieert hoelang de grensprocedure gaat duren. We beginnen bij de douane van Kenya. Eerst wordt mijn gele koorts vaccinatie gecontroleerd. Alleen het zien van het gele boekje blijkt al genoeg. Het boekje hoeft niet open. Bij de douane worden de vingerprints en foto genomen. Daarna ontvang ik een stempel en ben ik officieel Kenia uit. Lopend ga ik naar de douane van Tanzania. Dit is enkele honderden meters verder. Voor de deur van het douanegebouw moeten eerst de handen gewassen worden. Daarna moet ik de gezondheidsverklaring invullen. Deze wordt gecontroleerd samen met mijn corona vaccinatie. Vreemd genoeg volstaat het gele boekje hier niet. Men wil de corona registratie met QR-code zien. Niemand checkt of het ook mijn eigen vaccinatiebewijs is. Bij de douane van Tanzania moet opnieuw een formuliertje ingevuld worden. Vreemd want alle gegevens zijn al ingevuld tijdens de visum aanvraag. Geduldig vul ik het nieuwe formuliertje in. Ook hier wordt een foto gemaakt en vingerprints afgenomen. Uiteindelijk krijg ik ook hier het stempeltje in mijn paspoort. Bij de bank wissel ik honderd euro. Ik heb direct 240.000 Tanzaniaanse Shilling in mijn portemonnee. Om half vijf rijden we Tanzania binnen. Patrick geeft aan dat het nog honderd kilometer rijden is naar Musoma, maar dat in Tanzania meer snelheidsbeperkingen en controles zijn. Hij schat in dat we nog twee uur nodig hebben. Het landschap verandert snel wanneer we dalen richting het Victoriameer. Het meer ligt op 1.100 meter hoogte. De huizen langs de weg zien er beter uit in vergelijking met Kenia. Dit komt door de goudmijnen in de regio, vertelt Patrick. De daken van de huizen zijn hoger. Hierdoor kan de warmte meer opstijgen. Ook in Tanzania zwaaien de kinderen ons na. Toch zijn er ook jongeren die afwijzende gebaren maken. Zij zien toeristen passeren, maar profiteren niet van de inkomsten. Ook vinden sommigen dat Kenia te veel afsnoept van de toeristenindustrie. Patrick waarschuwt ons respectvol en waakzaam te blijven. We dalen en dalen. Langs de weg liggen enorme rotspartijen. Het voelt bijna onnatuurlijk aan. Alsof de rotsen hier neergelegd zijn voor een Disney-film. In de verte is het water van het Victoriameer zichtbaar. Het meer is qua oppervlakte groter dan Nederland. Tegen half zeven rijden we Musoma binnen. De campsite ligt op een landtong in het meer. De toegangsweg is maar enkele tientallen meters breed. Aan weerszijde ligt water. We worden begroet door een troep apen. Snel sluiten we alle ramen van de bus. Ook lopen er klipdassen rond. Deze kleine dieren schijnen verwant te zijn qua dna met de olifanten. Ik vind ze meer lijken op marmotten of cavia’s. Op de Matvilla Beach campsite kan ook gekozen worden voor een huisje. Ik heb geen zin in een herhaling van de discussie een paar dagen geleden. Ik kies, samen met enkele andere reisgenoten, voor overnachting in tenten. Ik zet mijn tent op aan de rand van het Victoriameer. Wat een schitterende plek. Wanneer de zon onder is, schijnen vuurvliegjes rond de tent. Kleine lichtgevende stipjes. Vuurvliegjes lichten op door een chemische reactie die plaatsvindt in hun achterlijf. Na het eten sluit ik de avond af met een Kilimanjaro biertje in de bar. Een nieuw land, een nieuw lokaal biertje.