Vietnam > Een ware brommer-plaag

Ik word iets over half vijf 's morgens wakker. Op de gang klinkt parade muziek. Een mooie manier om gewekt te worden. Als ik uit het raam kijk, zie ik dat de trein inmiddels door de buitenwijken van Ho Chi Minh rijdt. Ik heb vannacht redelijk geslapen. Ik wel weliswaar enkele keren wakker geweest, door het geschut van de trein, maar meestal ook weer snel in slaap gevallen.

Vietnam - Het straatbeeld van Ho Chi Minh bestaat uit brommers, brommers en brommers

Wel was de airco afwisselend te warm (dekbed af) en weer te koud (dekbed terug). Ik fris me wat op bij het fonteintje bij het toilet. Slaperig pak ik mijn bagage in en ben precies klaar als de trein tot stilstand komt in het hoofdstation van Ho Chi Minh. Voor het station staat een bus klaar om ons naar het hotel te brengen. Het is nog geen vijf uur 's morgens en het is nog rustig op straat. Stilte voor de storm veronderstel ik. Enkele minuten later stappen we het hotel in. Op dit tijdstip zijn de kamers nog niet beschikbaar, maar ook de ontbijtzaal is nog gesloten. We laten de bagage daarom in de lobby en wandelen naar de Saigon rivier. We zijn zelfs nog te vroeg voor de zonsopgang bij de rivier. Na ongeveer een uurtje arriveren we weer bij het hotel. Inmiddels is de ontbijt zaal wel open en vanaf de bovenste verdieping zien we de zon om iets over zessen opkomen.

Vietnam - Alles kan op de brommer vervoerd worden

Het gekke is dat ik het gevoel heb dat ik al een halve dag op ben. Na het ontbijt maken we met de bus een rondrit door Ho Chi Minh. Het is inmiddels aanzienlijk drukker op straat. Vooral de enorme hoeveelheid brommertjes is bijzonder. Van de acht miljoen inwoners verplaatsen er zich vier miljoen met de brommer. Als mieren krioelen ze door de straten. Bij de verkeerslichten staat het rijen dik met brommers en ze schieten links en rechts langs ons heen. Het is niet eenvoudig om met de bus te rijden tijdens de ochtendspits. Wel is het leuk om hier foto's van de maken, zeker omdat we in de bus net iets hoger zitten. Onderweg vertelt de Vietnamese gids over de gebouwen en de stad. Helaas is zijn Engels niet zo goed te verstaan. Als eerste stoppen we bij de Giao-Lampagode. De pagode dateert uit 1744 en is de oudste van de stad. De gids geeft uitleg over het boeddhistisch heiligdom. Net als wij weer willen vertrekken, begint een dienst. Snel ben ik even terug gelopen. Een achttal monniken volgen de dienst. Dit illustreert duidelijk dat het boeddhisme in Vietnam een beperkte stroming is, dit in schril contrast met Laos. We vervolgen ons rondtour met een wandeling door China Town. Zoals altijd in Chinese wijken is het druk op straat en verkoopt men echt alles in kleine stalletjes op straat. We nemen een korte pauze voor een drankje nabij China Town en rijden daarna door naar het Hoi Truong Thong Nhat, oftewel het Paleis van de Hereniging. Het kolossale paleis staat op de plaats van het presidentieel Norodompaleis. Dit paleis liep in 1962 zware schade op, toen een naar de Viet Cong overgelopen piloot van de Zuid-Vietnamese luchtmacht het paleis bombardeerde. Op de plek werd een geheel nieuw paleis gebouwd. Op 30 april 1975 ramde een tank van het Noord-Vietnamese leger de hoofdpoort en leidde de val van Saigon in. Het paleis is een ruim opgezet en modern gebouw met 95 kamers. Onze Vietnamese gids deed zijn best om iedere kamer aan ons uit te leggen. Ik merk dat ik moe ben en dat ik het verhaal nauwelijks kan volgen.

Vietnam - Het oorlogsmuseum geeft een beeld van de Vietnamoorlog

Dit geldt voor meer reisgenoten en de groep valt steeds verder uit elkaar. Als we weer buiten staan en iedereen weer bij de bus is, rijden we terug naar het hotel. Ik neem een douche en ga een uurtje liggen. 's Middags wandelen we Ho Chi Minh in. De route loopt langs het Opera gebouw, de Townville, het bijzondere postkantoor en de Notre Dame. Overal is de Franse invloed goed te onderscheiden in de bouwkunst. Tenslotte eindigen we bij het Oorlogsmuseum. Aan de hand van vele foto's wordt het verhaal van de oorlog vertelt. Het is onvoorstelbaar welke impact deze oorlog gehad heeft op de bevolking van Zuid-Vietnam. Om alles tot ons te laten komen, bestellen we een biertje op een terras. Het wordt langzaam schemerig en de avondspits met brommers trekt aan ons voorbij. Iedere keer als het verkeerslicht op groen springt, racet er een stroom brommers over de boulevard. Hoewel het er bizar uit ziet, lijkt het wel een effectief vervoermiddel, zeker omdat er nauwelijks auto's deel nemen aan het verkeer. Misschien iets voor de Nederlandse steden? 's Avonds eten we in “Restaurant 19” enkele straten van ons hotel. Een klein lokaal restaurantje. We eindigen de avond in de trendy bar van het hotel.