Guatemala > Omgeslagen met een waterscooter

Guatemala - Kajakken in de mangrovebossen op zoek naar brulapen

Ik sta vroeg op. Buiten is het nog donker. Bij het water ligt een kajak klaar. Ik ga bij het ochtendgloren door de mangrovebossen varen om de brulapen en andere dieren te zien ontwaken. Het wordt langzaam licht als ik mijn kajak de brede rivier op peddel. Ik heb de wind licht tegen als ik het brede water over steek. Hierdoor draait mij kajak direct met de neus als ik even stop met peddelen. Na een half uurtje bereik ik de ingang van de mangrovebossen. De waterstand is hoog waardoor ik diep tussen de bomen door kan varen. In de bomen hoor ik de brulapen. Ik manoeuvreer mijn boot zo dat ik een goed uitzicht heb op de apen. De gids maakt een onhandige beweging bij het wijzen naar de apen. Hij slaat om met zijn kano. Duidelijk geïrriteerd over zijn eigen handeling klimt hij weer aan boord. Dit zal hem niet vaak overkomen. De jonge apen spelen in de boom. De zijn op zoek naar eten. Regelmatig vallen restjes naar beneden. Ze komen steeds dichterbij en zitten pal boven mij. Een klein baby aapje springt van boom tot boom. Prachtig! Ik ben voor het ontbijt weer terug in de logde. Ik kleed mij om voor een boottochtje naar Livingston. Livingston is een plaatsje aan het einde van de El Golfete rivier aan de zeemonding.

Guatemala - Het Castillo de San Felipe ter verdediging voor aanvallen van de piraten over het meer

Hier wonen de nakomelingen van de slaven bijeen. Dit is een meer zwarte gemeenschap. Met een snelle boot vaar ik eerst een stukje het meer op tot aan het Castillo de San Felipe. Dit fort werd in 1652 door de Spanjaarden gebouwd als verdediging tegen de piraten die vanaf het meer plunderden. Ik zie de kanonnen nog gericht staan naar het water. De schipper draait de boot ik vaar met volle snelheid noordwaarts richting Livingston. De boeg van de polyester boot komt ver uit het water. Langs de oevers zie ik alleen ressorts, grote huizen en vooral veel dure zeiljachten. Dit is duidelijk de plek waar veel rijke Guatemalteken bijeen komen. Zo'n vijf kilometer voor Livingston wordt de rivier smaller en smaller. De schipper manoeuvreert de boot tussen de eilandjes door. Op de eilanden staan simpele hutjes. Vanuit het dorpje komen kinderen met een kano aangevaren in hoop nog wat souvenirs te slijten. Daarna vaar ik verder richting Livingston. Het laatste stukje stroomt de rivier door een kloof met aan weerszijde hoge begroeide bergketens. Uiteindelijk arriveer ik aan de Caribische zee en stap ik uit in Livingston. Het plaatsje is volledig gericht op toeristen. Talloze restaurantjes, winkels en souvenirshops richten zich op de toeristen vanuit Rio Dulce. Ik loop door de Mainstreet in de richting van het strand. Als ik terug wil lopen ontmoet ik Polo. Een oudere man met rasta haren en een grijze stoppelbaard. Een typische reggaeman. Hij is muzikant en hij is verschillende keren in Nederland geweest. Hij wijst mij er op dat ik alleen het Spaanse deel bekijk met de toeristenwinkeltjes.

Guatemala - In Livingston wonen de nakomelingen van de slaven bijeen

'The touristtrap' zoals hij het noemt. Hij nodigt mij uit hem te volgen in het zwarte deel van Livingston. Hij vertelt, terwijl ik hem volg tussen kleine simpele huizen door, dat het centrum in de jaren tachtig ingepikt is, toen mensen naar Livingstone vluchten tijdens de burgeroorlog. 'This is the real Livingston', verzekert hij mij. Hij laat mij een schooltje zien dat bij de laatste orkaan verwoest is. Ik kijk uit over de zee. Livingston ligt precies in de baai tussen Honduras en Belize in. Als ik weer op de hoofdweg ben, neem ik afscheid van Polo en doneer hem wat voor de projectjes waar hij over sprak. Of dit geld daar ooit aan gaat komen betwijfel ik. Op de terugweg met de boot naar Rio Dulce lunch ik in een leuk gelegen restaurant aan het water. Vanaf de eerste verdieping heb ik uitzicht over de rivier. Mijn vissoep blijkt een verrassing. In plaats van soep met stukjes vis, ligt er een complete vis in mijn soep, inclusief kop en vinnen. Ik moet de vis zelf nog fileren. Desondanks smaakt het prima. Terug bij het hotel lonkt het zwembad. Het is zonnig weer en daardoor erg warm. Het zwembad blijkt echter afgesloten. Navraag leert dat ze net vandaag chemicaliën in het water hebben gedaan tegen de algen. Er mag niet in gezwommen worden. Als alternatief mag ik naar een poeltje in het bos. Normaliter maakt dit deel uit van de wandeling, maar als ik beloof niet verder door het bos te gaan dwalen, mag ik daar zwemmen. Er wordt een summiere routebeschrijving meegegeven. Ik volg het pad over houten loopbruggen en door het bos. Alleen de aangegeven afslag voor de poel is niet te vinden. Als ik voor de lange en 17 meter hoge hangbrug sta, weet ik dat ik niet goed zit. Toch ga ik even over de hangbrug heen en bekijk de bomen en planten onder mij. Daarna keerzijde om. Ik moet weer op tijd terug zijn voor mijn tocht met de waterscooter. Precies om vier uur komen er drie waterscooters aangevaren. Ik stap op de eerste en krijg een summiere uitleg. Dit is start, dit is stop en dit is gas. Ik start de machine en vaar de rivier op. Een beetje spannend is het wel.

Guatemala - Varen met een waterscooter op het meer

Al snel heb ik het apparaat onder de knie. Alleen het nemen van de bochten blijft wat onwennig. Vol gas vaar ik over de rivier. Ook het bochten maken lukt steeds beter. Als ik, aan het einde van het uur, een bocht wil maken en er tegelijkertijd een hekgolf tegen mijn scooter aan komt, kantelt de scooter. Ik verlies mijn evenwicht en val in het water. De waterscooter komt op zijn kop naast mij. Ik weet niet hoe ik de scooter terug moet kantelen en wacht op hulp. De eigenaar komt snel aangevaren. Hij kijkt niet blij als hij de scooter weer terug kantelt. Het achtersteven ligt onder water. Hij gebaart mij bij hem achterop te stappen. Hij vaart mij terug naar het ressort. De scooter wordt later door zijn helpers geborgen. Bij het afrekenen vraagt hij 100 euro extra voor de schade. Ik weiger want ik heb naar mijn idee niets fout gedaan. Ik had eerder van de scooter af moeten springen, zo legt hij achteraf uit. Er ontstaat een lastige discussie via een Amerikaanse toeriste die vertaalt. Uiteindelijk koop de discussie af voor 28 euro. Hier neemt de verhuurder uiteindelijk genoegen mee. 's Avonds praat ik nog na over het bijzonder scooteravontuur in een bijzonder restaurant langs de oever. Je kunt hier alleen komen met een boot. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat het niet heel druk is in het restaurant.