India > Tsuglagkhang, het thuis van de Dalai Lama

India - Jongen monniken debateren met elkaar met woorden en handgebaren in McLeod Ganj

Ik zoek een leuk dakterras voor mijn ontbijt in McLeod. Terwijl ik mijn broodje eet, heb ik uitzicht op de smalle straatjes van het stadje. Na het ontbijt loop ik naar de Tsuglagkhang tempel en de residentie van de Dalai Lama. Op weg naar de tempel passeer ik vele souvenirkraampjes. Misschien wel iets te veel. Iedereen probeert een graantje mee te pikken van het toerisme. Bij het Tsuglagkhang complex ga ik via de toegangspoort naar binnen. Direct wijzen borden mij de richting naar de tempel. Op de binnenplaats voor de tempel debateren jonge monniken met elkaar. Zij oefenen met argumenten, stem en gebaren elkaar te overtuigen van hun standpunten. Een grappig gezicht al komt het wat gemaakt over. Ik betreed de Tsuglagkhang tempel. De tempel moet het equivalent van de Jokhang tempel in Lhasa zijn. Ik mis echter de Tibetaanse sfeer in deze relatief nieuwe tempel. Ik had juist op deze plek veel meer de Tibetaanse sfeer verwacht, die ik wel in Ladakh tegen gekomen ben. Naast de tempel bezoek ik het Tibet museum. De verhalen van Tibetaanse vluchtelingen zijn indrukwekkend. Ook tonen foto's de impact van de Culturele Revolutie waarbij de Chinezen alle kloosters van de Tibetanen vernietigd hebben. Ik lees het verhaal van een monnik, die zich uit protest tegen de Chinese bezetting in brand heeft gestoken. Ik rond het Tsuglagkhang complex af met het lopen van de kora rond de tempel. De gehele route is versierd met Tibetaanse gebedsvlaggetjes en gebedsmolens. Terug in McLeod bestel ik een sandwich. Na de lunch wandel ik aan de west zijde naar de Tibetaanse school.

India - De gebedsvlaggen op de kora rond de Tsuglagkhang tempel

De school ligt zo'n twee kilometer buiten McLeod. Als ik net op weg ben, passeer ik enkele honderden studenten. Een leraar legt mij uit dat ze naar de tempel gaan voor een gebed. Dit zijn alleen de oudste klassen. Hij verzekert mij dat er nog voldoende leerlingen bij de school zijn. Hij wijst mij de weg naar de school. Ik moet de weg zo'n 30 tot 35 minuten blijven volgen. Het is een geleidelijke klim omhoog. Als ik bij een splitsing kom besluit ik de weg naar rechts te volgen. Voor de zekerheid vraag ik het nog een keertje aan een voorbijganger. De jongen wijst omhoog maar ik betwijfel of hij begrijpt wat ik bedoel. Ik loop verder. Boven aan de weg kom ik bij een klein meertje. Direct naast dit meertje ligt het Tibetean Children Village. Ik wandel het terrein op. Het is net vier uur en de kinderen komen uit school. Veel kinderen wonen hier ook. Ik loop langs de slaapvertrekken. Het valt mij op dat de kinderen nauwelijks contact zoeken. Ik schat in dat hier vaker (zo niet te vaak) toeristen komen. Ik volg een jonge monnik naar de short-cut terug naar het dorp. Hij vertelt mij dat hier vooral kinderen uit Tibet op school zitten. Hun ouders willen niet dat zij onder de Chinese onderdrukking opgroeien. Zij hopen in Dharamsala op een beter leven. Via het bospad ben ik een stuk sneller weer terug in McLeod Ganj. Ik ga op zoek naar de locatie van de Tibetaanse muziek- en dansvoorstelling. Uit de flyer begrijp ik dat deze wordt gegeven in een schooltje nabij het hotel. De jongen die de flyers uitgedeeld heeft, verkoopt zelf ook de tickets en blijkt zelf ook het optreden te doen.

India - Een student geeft een amateuristische Tibetaanse muziek- en dansavond

Ik ga op de grond zitten in het kale klaslokaal. Voor de voorstelling worden enkele vlaggetjes opgehangen en kaarsen aangestoken. De jongen begint met zijn levensverhaal. Hij vertelt hoe hij als vijf jarige jongen gevlucht is uit Lhasa. Hij laat ook zijn enige foto uit Tibet zien. Zijn zang en dans is erg amateuristisch wat het bijna weer bijzonder maakt. Aan het einde van zijn optreden nodigt hij het publiek uit om mee te doen. Hij neemt mij en een Israëlische toerist tijdens zijn dans op zijn nek en draait ritmisch rond. Ik kan mij net genoeg vasthouden. Na afloop verschillen de meningen tussen iets bijzonders tot het misleiden van toeristen. Ik houd het meer op het laatste maar waardeer de inspanningen van de jongen.