Turkmenistan > Lange busrit naar Mary

Het ontbijt is een hele tour. Ik wandel het hotel uit. Op de straat sla ik linksaf om twee hotels verder weer naar binnen te gaan. Ik sluit hier als laatste van de reisgroep aan aan de ontbijttafel. Ik bereid me voor op een lange vervelende reisdag. De weg is maar 350 kilometer, maar het wegdek schijnt slecht te zijn. Al direct buiten Ashgabat begrijp ik wat hier mee bedoeld wordt. Door de extreme warmte in de zomer, smelt het asfalt. Zware vrachtwagens trekken een spoorvorming van soms wel meer dan tien centimeter diep.

Turkmenistan - Een oude handelsplaats in Turkmenistan

Door de koude winters breekt het wegdek door de vorst en vallen gaten in het asfalt. De chauffeur moet soms stapvoets over de weg. Doordat relatief veel gewicht op de achterwielen van de bus rust, worden de achterste passagiers bij hobbels praktische gelanceerd. Het gevolg is dat de bus bij iedere bobbel volledig moet afremmen. Ik schat de gemiddelde snelheid nog niet op dertig kilometer per uur. Door het schudden, echter, lukt het mij niet om te slapen of te lezen. De reis gaat ook langzamer dan vooraf ingeschat. De beoogde lunch duurt nog uren. Daarom wordt besloten om eerder te stoppen bij een restaurantje onderweg. Uiteindelijk bereiken we tegen zeven uur 's avonds de stad Mary. Het valt mij tegen dat we er dan nog niet zijn. Het hotel blijkt nog eens twintig kilometer buiten de stad te liggen. Veel te ver en veel te laat om nog een taxi naar Mary te nemen. Er zit niets anders op dan in het hotel te eten. Met enige tegenzin bestel ik mijn kebab. Ik vind het jammer omdat ik hierdoor het Turkmenistan buiten Ashgabat niet kan ontdekken. Een gemiste kans van de reisorganisatie.