Home > Iran > In de voetsporen van Marco Polo > Reisverslag dag 21
28 april - 1 juli 2012 (65 dagen)
De vrijdagmoskee van Esfahan is de grootste en oudste van de stad. De moskee is een uitgebreid bezoek waard. Ik volg de gids, Irah, de moskee in. Bij de maquette legt Irah uit dat de moskee eigenlijk uit zeven aaneengesloten moskeeën bestaat. De oudste dateert uit de 12de eeuw. De jongste uit de 16de eeuw. Vooral de koepel van de oude moskee is bijzonder. Men heeft eerst vier muren opgebouwd, daarna acht bogen rondom. Daarop zestien kleinere bogen en uiteindelijk de ronde koepel. Als ik het binnenplein oversteek, valt het mij pas op hoe groot de moskee is. Ik ga door een klein deurtje de gebedsruimte binnen. Via het plafond komt net voldoende licht binnen om te bidden. Als Irah het licht uitgeschakeld, kan ik goed zien hoe het vroeger geweest is.
Vanuit de moskee rijden we naar de oude hammam buiten het centrum. Het badhuis is niet meer in gebruik. Irah legt het vroegere gebruik van de verschillende ruimtes uit. Ik bekijk zowel het badgedeelte voor de mannen als voor de vrouwen. In de buitenwijk van Esfahan bezoek ik de shaking minarets. Een meer toeristische attractie. Als iemand in één minaret schudt, komen beide minaretten in beweging. Ieder uur wordt dit schouwspel gedemonstreerd. Als ik bij de moskee kom, ben ik eigenlijk verbaasd over de relatief kleine moskee en minaretten. Ik had juist hele hoge minaretten verwacht. Op het plein voor de moskee is het druk. Ik schat dat zo'n tweehonderd hoofdzakelijk Iraniërs staan te wachten. Om precies twaalf uur klimt een man in de rechter minaret. Als hij begint te bewegen, zie ik de minaret heen en weer gaan. Een belletje in de andere minaret begint te rinkelen. Grappig. Als laatste onderdeel van de tocht met Irah, bezoek ik de Tower of Silence. Op de berg werden vroeger de overledenen neergelegd door de Zoroastrians. De gieren ruimden het vervolgens op. Tegenwoordig is dit verboden. We bekijken de berg alleen vanuit een naastgelegen parkje. Het is vrijdag en veel Iraniërs zijn vrij. In het gras zijn families aan het picknicken. Als ik langs loop word mij thee en een dolman aangeboden (soort dadel). Ook wil de familie met mij op de foto. Ik neem weer snel afscheid om met de bus terug naar het centrum te rijden. Ik laat mij bij de Zayandeh rivier afzetten. Ik wandel de Si-o-Se brug over. Onder de bogen van de brug is een theehuis gevestigd. Ik bestel een thee en kijk over de rivier. Een studente komt informeren waar ik vandaan kom. “Uit Holland”, vertaalt zij naar haar vriendinnen. Op de brug spreekt een jonge leraar mij aan. Hij wil graag Engels leren. Helaas gaat net zijn telefoon. Dit is waarschijnlijk belangrijker. Al bellend blijft hij in mijn buurt lopen door het park. Als hij eindelijk uitgebeld is, heb ik een kort praatje met hem.
Veel mensen zijn in het park. Families picknicken in de schaduw van de bomen. Verliefde stelletjes zitten langs de waterkant. Er hangt een gezellige sfeer in het park. Leuk om hier tussen te verblijven. In de namiddag keer ik terug naar het centrale Iman Square. Terwijl de zon langzaam daalt, komen steeds meer mensen naar het plein. De grasvelden worden ingenomen door families die hier eten. Kinderen spelen bij de fontein en de paard-en-wagens rijden af en aan met lokale toeristen. Als de verlichting op het plein aan gaat, levert het helemaal een schilderachtig plaatje. Ik wacht op het juiste avondlicht om een foto te maken van de Jameh moskee. Plotseling hoor ik gejoel vanaf de andere zijde van het plein. Er gebeurt iets. Het geluid van mensen zwelt aan in mijn richting. Ook neemt de wind stevig toe. Voor ik er erg in heb, zie ik kleden opwaaien en afval door de lucht vliegen. Naast mij waait een reclamebord om. Een kleine windhoos waait over het plein. Even snel als de wind op stak, is hij ook weer gaan liggen. Iedereen gaat weer verder alsof er niets gebeurd is. Een man gebaart dat ik weer op het muurtje kan gaan zitten.