Bolivia > De Uros rieteilanden

Bolivia - De grensovergang tussen Bolivia en Peru

We kunnen uitslapen, want de busrit naar Peru vertrekt pas om half tien. Eerst pak ik de bagage in en pak daarna een goed ontbijt. Om half tien staat het vervoer naar de grens voor de deur. Eén personenauto en één Toyotabusje. Dit wordt proppen. Zes mensen kunnen in de auto en vijftien in het busje. Dan blijkt dat ook nog twee kinderen van de chauffeur er bij moeten. De deur kan nog net dicht. Alleen komt het busje de berg voor het hotel niet meer op. De helft van de groep moet daarom tot de hoofdweg te lopen. Dit helpt! Met veel gas komt het busje in beweging. Volgepropt rijden we in ongeveer een kwartiertje naar de grens van Bolivia en Peru. De bagage wordt overgeladen in fietskarren en de grens overgebracht. Wij gaan ondertussen naar de migration of Bolivia. Na de nodige formulieren en stempels lopen we richting de grens van Peru.. Hier wordt weer een visum formulier ingevuld. Krijgen we een stempel en uiteindelijk is iedereen in Peru. Behalve Kristina. Zij heeft problemen aan de Boliviaanse zijde met haar visum. Nu we toch moeten wachten, gebruiken we de tijd om geld te wisselen en om al de eerste souvenirs aan te schaffen. Uiteindelijk komt Kristina ook over de grenspost. Rond tien uur - het is één uur eerder in Peru, dus het oponthoud aan de grens is mooi gecompenseerd - rijden we met de bus naar Puno. Na tweeëneenhalf uur naderen we Puno. In het hotel worden we ontvangen met cocathee.

Bolivia - Met zijn allen in de boot op de Uroseilanden (de drijvende rieteilanden)

Kristina geeft wat adviezen voor restaurants voor de lunch, maar wij kunnen het restaurant niet vinden. We besluiten daarom gewoon te eten in een restaurantje in de hoofdstraat. Rond half drie verzamelen voor de excursie naar de drijvende rieteilanden. De tocht naar de haven gaat met negen fietstaxi's. Erg grappig! Onderweg doen de fietsers hun best om voorop te rijden. Gelukkig voor hen loopt de route voornamelijk naar beneden en is het niet al te zwaar. Zonder brokken komen we bij de boot aan. In ruim een half uur varen we naar de Uros eilanden. Ondertussen vertelt de gids de geschiedenis van het Titicacameer. Hij vertelt dat de naam afgeleid is van de Poema. Hij laat ook zien dat het meer de vorm heeft van een Poema (ach met heel, heel veel fantasie …) Bij het rieteiland krijgen we van onze gids een uitleg over het eiland. Hij toont ons ook dat het riet eetbaar is. Ik proef het ook, maar het smaakt eigenlijk nergens naar. Het rondje over het eiland is een mix van een open lucht museum en een toeristische markt. Het is wel grappig om op het riet te lopen en als je springt voel je de grond trillen (dit vindt niet iedereen even grappig om mij heen). Met een rieten drakenboot gaan we naar een tweede eiland. We passen met wat inschikken allemaal op één boot (het is net een Toyota). De gondelier wrikt de boot naar de overzijde.

Bolivia - Alle materialen zijn van rite gemaakt op de Uroseilanden.

Net voordat hij aanlegt, laat hij nog een zak rond gaan voor zijn fooi. Het eiland is vergelijkbaar met de vorige. Ook is het hier erg toeristisch. We maken nog enkele foto's en gaan met onze oorspronkelijk boot weer terug naar Puno. Gelukkig staan er nu twee minibusjes klaar om ons terug te brengen naar ons hotel in het centrum. De Kathedraal blijkt nu open te zijn, dus daar hebben we even een bezoekje gebracht. 's Avonds eten we in de hoofdstraat. We zien een aantrekkelijk toeristenmenu, maar binnen blijkt dit “finished”. De alternatieve vismaaltijd smaakt prima. Tijdens het eten worden we getrakteerd op live Peruaanse muziek op het podium.