Indonesië > Zwaveldragers op Ijen Vulkaan

Om vier uur loopt mijn wekker af. Ik ga vandaag de Ijen vulkaan beklimmen. Deze actieve vulkaan ligt ten noorden van Ketapang. Voor het hotel staan een aantal Jeeps gereed. Ik stap in bij een wat stille chauffeur. Hij rijdt Ketapang uit en rijdt in noordelijke richting. Het is ongeveer twee uur rijden naar het beginpunt van de trekking bij de vulkaan. Het laatste stuk van de route gaat flink omhoog. De haarspeldbochten worden met flinke snelheid genomen.

Indonesië - Bij de Ijen vulkaan mag ik proberen de 60 kilogram zware last van een zwaveldrager te dragen

In een treintje rijden de auto's achter elkaar aan. Ze houden nauwelijks afstand. Plotseling valt de auto terug qua snelheid. Het is net op een steiler stuk. De andere auto's voor mij rijden weg. Achter mij wordt getoeterd dat er doorgereden moet worden. De chauffeur lijkt zich er niet druk om te maken. Ook maakt hij zich geen zorgen om de groene en rode lampjes die knipperen op zijn dashboard. Ik vermoed dat hij de 4x4 ingeschakeld heeft en dan niet meer zo hard kan rijden. Langzaam maar gestaag klimmen we de steile weg omhoog. Als laatste van onze groep komt mijn auto aan bij het parkeerterrein. De ontbijtpakketten worden dan al uitgedeeld. Ik neem een sandwich en besluit de rest in mijn rugzak te doen. In de Ijen krater delven mijnwerkers nog actief naar zwavel. Zij vervoeren de geel gekleurde zwavel blokken lopend van de krater naar het parkeerterrein. Hoe meer ze dragen hoe meer geld ze verdienen met één afdaling. Sommige dragers hebben meer dan zeventig kilogram op hun schouders liggen. Ze vinden het niet erg als er een foto gemaakt wordt, maar ze verwachten dan wel iets teug. Omdat ik liever geen geld geef om een foto te mogen maken, houd ik mijn ontbijtpakket achter de hand en een zak vol snoepjes. De route kan eigenlijk niet mis gaan is mij verzekerd. Er loopt een goed pad omhoog naar de vulkaankrater op 2.

Indonesië - Het kratermeer van de Ijen vulkaan of Java

100 meter hoogte. Ik moet zo'n driehonderd meter hoogteverschil overbruggen. Ik ga op pad. Al snel word ik begeleid door dragers die met lege baskets op weg zijn naar boven. Zij vertellen dat ze twee keer per dag met een lading naar beneden lopen. Zij krijgen 1.000 rupiahs per kilogram (7 cent). Halverwege ligt een weegstation. Hier laten de dragers op de terugweg hun last wegen. Eén van de dragers wenkt mij. Ik mag proberen zijn baskets op te tillen. Hij heeft net ruim zestig kilo gewogen. Ik til de vracht op, maar durf er niet mee te lopen. De drager had al niet verwacht dat ik het überhaupt opgetild kreeg. Ik loop door naar de top. Het pad wordt smaller en steiler. Ik ga soms aan de kant om de zwaveldragers niet in de weg te lopen. Voor ik er erg in heb sta ik op de kraterrand. Het kratermeer ligt verscholen in de bewolking. Jammer. Ik loop verder naar een uitkijkpunt waar je normaliter een beter uitzicht hebt. Hier komen ook de dragers vanuit de krater omhoog. In ruil voor mijn sandwich en mijn mandarijntje leg ik hen vast op de foto. Langzaam wordt de bewolking minder en ik zie de contouren van het kratermeer. Indrukwekkend. Als ik weg wil gaan, trekt het even helemaal open. Snel maak ik foto's. Op de terugweg valt het mij op dat overal gevulde manden langs de kant staan, zonder dragers. Eén van de dragers legt uit dat sommige dragers estafette lopen. Ze lopen met de eerste basket een gedeelte omlaag. Daarna halen ze de tweede en lopen voorbij de eerste.

Indonesië - De toegangspoort op Bali zuivert alle zonden voor iedereen die onder de poort door gaat

Daarna halen ze de eerste weer op. Iedere keer dat ze omhoog lopen rusten ze wat uit. Voor de lunch ben ik weer terug in het hotel in Ketapang. Na de lunch ga ik met de ferry naar Bali. In de haven zie ik verschillende veerboten. Het ontgaat mij hoe het hier werkt. De buschauffeur weet het gelukkig wel. Door de juiste mensen wat geld te geven mogen wij al snel aan boord. Ik ga naar het bovendek en geniet van de half uur durende overtocht naar Bali. In Bali is het direct één uur later. Met de.bus rijd ik nog twee uur door naar Lovina. Het is al donker als ik bij het hotel aan kom. Morgen wil ik gaan snorkelen bij het eiland Manjangan. Ik kan deze tocht boeken bij Robert op het strand. Als ik naar Robert toe loop, komen allerlei dames naar mij toe met sieraden, laundery en beeldjes. Ze stellen zich allemaal voor en zeggen dat ik morgen langs moet komen. Ik ben er van overtuigd dat ze morgen nog precies mijn naam weten. Ik boek de snorkeltour bij Robert en ga eten in het restaurant. Het centrum van Lovina ligt te ver bij het hotel vandaan om daar nu nog naar toe gaan.