Montenegro > Verdwaald op weg naar Kolašin

Ik word wakker van een koe die vlak naast mijn huisje staat te loeien. Hij graast bij mij huisje en bonkt af en toe tegen de houten muur. Het is half zeven. Ik draai mij nog even om. Rond acht uur verschijnt iedereen op het kampterrein bij de ontbijttafel. Gezamenlijk ontbijten we hier. Sommige gaan vandaag paardrijden en sommige naar het Biogradska meer. De twee Duitse dames bieden mij aan dat ik mee kan rijden naar Kolašin. Dit wil ik niet want ik wil gaan lopen.

Montenegro - Het interieur van het huisje op de camsite Vranjak

Om negen uur ga ik op pad. De eigenaar van de logde legt mij in gebaren uit hoe ik het eerste stuk moet lopen. Ook heb ik de route op de kaart. De route vandaag is wat langer, maar grotendeels dalend. Ik loop over een half verharde weg in de richting van Krivi do. Bij een splitsing is het even onduidelijk waar ik heen moet. Ik dacht dat Bosco gezegd had rechtdoor, maar Kolašin staat aangegeven naar rechts. Toevallig stoppen twee jongens in een oude Golf. Ik maak uit hun uitleg op, dat ik eerst rechtdoor moet en later naar rechts. Ik volg de prachtige weg door het glooiende landschap. Als de weg naar links buigt, moet ik rechtsaf. Ik sla een karrenspoor in tussen de bomen. Het pad slingert door het bos en is hoofdzakelijk dalend. Ik passeer een stoeltjeslift van het skigebied Kolašin. Uiteindelijk loopt het pad over de skipistes. Grappig om hier zonder sneeuw te lopen. In de verte zie ik de eco-lodge Vranjak weer liggen op de tegenover liggende berghelling. Voor mijn gevoel had ik meer naar links in de vallei moeten lopen. Als ik beneden aan de skipiste bij het restaurant van het skigebied aan kom, wijst een mevrouw mij waar ik ben op de kaart. Ik heb een pad gevolgd dat niet op de kaart staat, maar ben nu weer bij de doorgaande weg beneden aan de berg. Ik had juist boven moeten blijven. Ik kan nu via de gewone weg naar Kolašin lopen, maar dat is saaie en lange route.

Montenegro - Het beekje passeren over een smal bruggetje

De weg terug zo'n 500 meter omhoog klinkt niet zo aangenaam. Ik besluit een stukje langs de weg te lopen en het even verderop gelegen mountainbike pad te proberen om terug omhoog te komen. Ik sla dan bij de eerste kruising af. Zo gezegd zo gedaan, alleen blijkt het pad minder goed begaanbaar. Het is zeker niet toegankelijk voor mountainbikes. Ik volg een smal spoor en steek met een plank een beek over. Het pad is volledig overwoekerd. Ik probeer een spoor van eerdere wandelaars te volgen. Soms loop ik tussen manshoge begroeiing door. Is het wel verstandig deze route te nemen? Ik klauter tussen de struiken door. Als leidraad houd ik het oorspronkelijke maar volledig overwoekerde karrenspoor aan. Als ik na bijna drie kwartier klimmen een punt bereik waar ik nauwelijks het pad nog kan volgen, sta ik voor een keuze. Of ik probeer dwars door het bos de weg omhoog te vinden of ik ga terug. Ik schat op basis van de kaart dat ik halverwege de berg ben. Ik doe nog één poging, maar als dit te steil wordt, besluit ik terug te keren. Ook omdat ik in de verte onweer hoor naderen. Via de doorgaande weg weet ik immers wat mij te wachten staat, boven op de berg nog niet. Ik loop het hele pad weer terug tussen de struiken door. Beneden bij het beekje ga ik even zitten voor mijn lunch. De lucht boven mij betrekt, maar het is nog wel droog. Na mijn pauze volg ik de doorgaande weg. Ik schat in dat het nog wel twee uur lopen is naar Kolašin. Boven mij zie ik de bewolking over de bergen komen. Ook de onweer komt dichterbij. Het begint te regenen. Ik pak alle waardevolle spullen in mijn rugzak in in plastic zakjes van de supermarkt. Ik heb geen regenkleding verder bij me, dus er zit niet anders op dan nat te worden. Als de bui heel heftig wordt, schuil ik even onder een paar bomen. Gelukkig houden deze bomen het meeste water tegen. Zodra het weer kan loop ik verder. Helemaal droog zal het wel niet snel worden.

Montenegro - Het centrum van Kolasin

Net voorbij Reijka Mušovi?a passeert een auto van achteren. Ik steek mijn duim op om te liften. Direct stopt de chauffeur en opent zijn deur. Ik mag meerijden tot Kolašin. Vanuit de auto zie ik hoe ver ik nog had moeten lopen. De man spreekt geen woord Engels, maar wijst mij met gebaren waar hij zelf woont. Dit betekent dat hij speciaal voor mij omrijdt om mij in het centrum af te zetten. Montenegrijnse gastvrijheid. Ik bedank hem hartelijk als ik uit stap. Mijn hotel ligt midden in de winkelstraat van Kolašin. Een eenvoudig niet al te grote, maar prima kamer. Als ik aan een biertje zit in de lobby gaat de telefoon van het hotel. Hij blijkt voor mij te zijn. Vlado is aan de lijn. Hij vertelt dat ook vandaag de bagage niet aangekomen is op Podgorica Airport. Hij geeft aan dat na vijf dagen Montenegro Airlines verantwoordelijk wordt voor het opsporen. Vlado heeft er nog wel idee in dat dit het proces versnelt. Ik geloof er nog niet zo in. Vreemd mijn bagage moet toch ergens zijn? In de winkelstraat van Kolašin koop ik een trui, sokken en extra ondergoed. Hiermee kom ik wel weer wat dagen door. 's Avonds loop ik door het stadje. Het is een echt wintersportplaatsje. Veel terrasjes en veel winkels gericht op de winterse sportactiviteiten. Ik loop langs het centrale plein en langs de Mainstreet. Aan het Upper Town Square bestel ik Kacamak. Een lokale specialiteit met kaas, cream en aardappelen. Het smaakt wel lekker, maar qua smaak wat flauw en erg machtig.