Namibië > Beklimming van de Sossusvlei

We worden om kwart over vijf gewekt. Even later staan we om kwart voor zes voor de ingang van het National Park Sossusvlei. We gaan de uitzonderlijke hoge rode zandduinen bij zonsopgang bekijken.

Namibië - De zandduin in National Park Sossusvlei

Het is eigenlijk vreemd dat we pas om kwart voor zes toegelaten worden. De duinen liggen nog zo'n 50 kilometer verderop en tussen kwart over zes en half zeven komen de eerste zonnestralen boven. Eigenlijk zou de poort eerder open moeten gaan. Het duurde even voordat iedereen gereed was vanmorgen, daardoor sluiten we achter aan de lange rij auto's voor de ingang van het park. Het wordt aan de horizon al licht. Dit geeft een mooie oranje gloed van de zon. Als we in het park zijn, rijdt een karavaan auto's met flinke snelheid door het park. De maximum snelheid van 60 kilometer per uur wordt ruimschoots overschreden. Wij worden zelfs ingehaald door de Djoser-truck terwijl wij al 120 km/pu rijden. Tegen half zeven, nog net voor de zonsopgang, komen we bij zandduin 45 aan. Duin 45 is de enige zandduin in het National Park die beklommen mag worden. Al diverse mensen zijn bezig met de beklimming. Opgezweept door Thomas “go-go-go”, rennen wij ook naar de duin. Deze haast breekt ons al na enkele tientallen meters op. Het lopen in het zand is erg zwaar. Bij iedere stap zak je terug in het zand. Door de koude lucht en het stof van de eerdere lopers is het extra zwaar. Met de eerste zonnestralen laat ik het tempo zakken. Ik las halverwege een pauze in. Ik neem me voor om geen stap meer omhoog te zetten. Maar ik loop, na even uitgeblazen te hebben, toch weer langzaam naar de top. Je bent tenslotte maar één keer in Namibië (al lijkt dat anders omdat de voertaal op de berg gewoon Nederlands is).

Namibië - Het beklimmen van zandduin 45 in Sossusvlei

De beklimming van de duin is de moeite waard. Vanaf de top hebben we mooi uitzicht over de Sossusvlei en de omliggende zandduinen. Weer beneden staat om half acht het ontbijt uitgestald naast de bus. Ik heb best trek gekregen en met de koffie warm ik me weer een beetje op. We rijden verder de Sossusvlei in. Bij het parkeerterrein, stappen we over in een 4x4 jeep. Hiermee rijden we verder. Het is toch bijzonder dat er twintig mensen kunnen staan in de laadbak van een Jeep. We krijgen een rondleiding van de Boesman. De Boesman leeft al lange tijd in dit gebied en vertelt zijn ervaringen met de natuur en de dieren. Hij doet de rondleiding in het Afrikaans. In eerste instantie is het even wennen, maar het went snel. De Boesman vertelt over het ontstaan van de Sossusvlei, de ontwikkelingen, over hoe de dieren zich aan de woestijn aangepast hebben en hij laat sporen van dieren zien. Ook laat hij een nest zien van een spin die meer dan twee meter onder de grond zit. Met wat zand lokt hij hem omhoog.

Namibië - Het laatste restje water van de regenval begin dit jaar in de Sossusvlei

Ook haalt hij een hagedis onder het zand vandaan, die je normaliter niet zou zien.. De route eindigt bij een drooggevallen zoutmeertje. Hier staan dode bomen, die al meer dan 500 jaar dood zijn. Door het gebrek aan water rotten ze niet verder. Een surrealistisch plaatje. De Boesman sluit zijn rondleiding af met een verhaal met een moraal. Het komt er op neer dat we altijd de raad van onze ouders moeten opvolgen. Om half één zijn we pas weer terug bij de bus en rijden terug naar het kampterrein. Hier lunchen we en hebben we de middag voor onszelf. Lekker de tijd om de bagage in te pakken voor de vlucht en gewoon lekker even niets te doen. Ik waag me aan een koude douche en we drinken een biertje bij de bar. 's Avonds is de laatste avondmaaltijd. We bedanken Cheryl en Thomas en geven hen een fooi voor hun inzet. We sluiten de avond af in de bar. Hier is het warmer. We komen hier in contact met reizigers van de Djoser- en de Sawadee reizen. Grappig dat iedereen altijd zijn eigen reis het beste vindt, en daar anderen van wil overtuigen. We blijven in de bar tot de bar dicht gaat rond half twaalf.